Αποφάσισε να δει τη μητρότητα με διαφορετικό μάτι. Λίγο πιο χαλαρά. Να χαμηλώσει τους τόνους και να σκεφτεί τι πραγματικά θέλει εκείνη και τι τα παιδιά της. Είχε κουραστεί να φωνάζει συνέχεια ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα και κατάφερε να στρέψει τη ζωή της και την καθημερινότητά της προς το καλύτερο κόβοντας το πιο απλό. Τη φράση «Βιαστείτε παιδιά!».
«Όταν ζεις μια ζωή έξαλλη, κάθε λεπτό θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Νιώθεις σαν να πρέπει να ελέγξεις κάτι από τη λίστα, κοιτάζοντας μια οθόνη, ή να τρέξεις στον επόμενο προορισμό. Δεν έχει σημασία ούτε με πόσους τρόπους μπορείς να χωρίσεις τον χρόνο σου και την προσοχή σου, ούτε πόσα πολλαπλά καθήκοντα προσπαθείς να εκπληρώσεις ταυτόχρονα. Ποτέ δεν θα υπάρχει αρκετός χρόνος για να τα προλάβεις όλα!
Αυτή ήταν η ζωή μου για δύο ξέφρενα χρόνια. Οι σκέψεις μου και οι πράξεις μου ελεγχόντουσαν από ηλεκτρονικές υπενθυμίσεις, κουδουνίσματα και βαρυφορτωμένες ατζέντες. Και παρόλο που το υποσυνείδητό μου ήθελε να είμαι στην ώρα μου σε κάθε δραστηριότητα το υπέρ δεσμευμένο πρόγραμμά μου, δεν μου το επέτρεπε.
Βλέπετε, πριν από έξι χρόνια ευλογήθηκα να αποκτήσω ένα κοριτσάκι που κάθε λίγο και λιγάκι θέλει να σταματάει να μυρίζει τα τριαντάφυλλα που συναντούμε στο διάβα μας.
Όταν έπρεπε να βγω γρήγορα από την πόρτα πάντα θυμόταν να πάρει το μικρό της τσαντάκι και το αστραφτερό της στέμμα.
Όταν έπρεπε να φτάσουμε κάπου πέντε λεπτά νωρίτερα, επέμενε να πάρει μαζί στο καρεκλάκι αυτοκινήτου και το γιγάντιο λούτρινο αρκουδάκι της.
Όταν έπρεπε ψωνίσω βιαστικά κάτι από το σούπερ μάρκετ, η μικρή μου έπιανε κουβέντα με την ηλικιωμένη κυριούλα που της θύμιζε τη γιαγιά της.
Όταν είχα μόνο 30 λεπτά να τρέξω με το καρότσι, ήθελε να σταματάω για να ταΐσουμε και να χαϊδέψουμε κάθε σκυλάκι που θα συναντούσαμε.
Όταν το πρόγραμμά μου ήταν γεμάτο από τις 6 το πρωί, ήθελε να σπάσει εκείνη τα αβγά για να τα βάλει στο κέικ. Θα το έκανε τόσο απαλά και τόσο αργά που δεν θα γινόταν καμία ζημιά.
Το παιδί μου πραγματικά ήταν δώρο Θεού, απλά εγώ δεν το έβλεπα. Ναι, δεν το έβλεπα, γιατί όταν έχεις προγραμματισμένη τη ζωή σου και βαδίζεις μόνο με γνώμονα το τι γράφει μια ατζέντα, τότε δεν μπορείς να παρεκκλίνεις. Ό,τιδήποτε δεν αναφέρετε εκεί είναι απλά χάσιμο χρόνου.
Κάθε φορά που το παιδί μου με έκανε να παρεκκλίνω από το πρόγραμμά μου έλεγα στον εαυτό μου “Έλα τώρα… δεν έχουμε χρόνο για αυτό”. Και για του λόγου το αληθές, μόνο μία λέξη έβγαινε από το στόμα μου! “Βιάσου”.
Ξεκινούσα τις φράσεις μου όπως:
“Βιάσου θα αργήσουμε”
Και κατέληγαν με αυτή:
“Θα χάσουμε τα πάντα αν δεν βιαστείς!”
Ξεκινούσα τη μέρα μου λέγοντας:
“Βιάσου, φάε το πρωινό”
“Βιάσου και ντύσου γρήγορα”
Και τελείωνα τη μέρα μου:
“Βιάσου, πλύνε τα δόντια σου άντε”
“Βιάσου, στο κρεβάτι γρήγορα”
Αν και το «βιάσου» δεν βοηθούσε το παιδί μου να κάνει πιο γρήγορα, εγώ το χρησιμοποιούσα περισσότερο και από τη λέξη “Σε αγαπώ”.
Η αλήθεια πληγώνει, μα η αλήθεια θεραπεύει.. και με φέρνει πιο κοντά στον γονιό που θέλω να είμαι.
Και μια μοιραία μέρα, τα πράγματα άλλαξαν. Είχα μόλις πάρει τη μεγαλύτερη κόρη μου από το νηπιαγωγείο και βγαίναμε από το αυτοκίνητο. Δεν προχωρούσαμε γρήγορα και η μεγάλη μου κόρη γύρισε στη μικρή της αδερφή και της είπε, «Είσαι τόσο αργή». Και τότε την τράβηξε απότομα όπως έκανα εγώ τόσο καιρό τώρα σε εκείνη. Είδα τον εαυτό μου…
Ήμουν ένας νταής που έσπρωχνα ένα παιδί και το ανάγκαζα να κάνει γρήγορα ενώ εκείνο το μόνο που ήθελε ήταν να… απολαύσει τη ζωή του! Τα μάτια μου ξαφνικά άνοιξαν. Άρχισα να βλέπω το κακό που έκανα και στα ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ μου, όλες τις ζημιές που τους έκανε το «Βιάσου».
Αν και η φωνή μου έτρεμε κοίταξα το μικρό μου παιδί κατάματα και είπα: «Λυπάμαι που σε έκανα να βιάζεσαι. Μ’ αρέσει πολύ να παίρνεις το χρόνο σου και θέλω να σου μοιάσω».
Και οι δύο κόρες μου έδειχναν έκπληκτες στην τόσο πονεμένη παραδοχή μου, αλλά η μεγαλύτερη κόρη μου ήταν εκείνη που αμέσως έλαμψε με αυτή μου την αλλαγή.
“Υπόσχομαι να έχω περισσότερη υπομονή από δω και πέρα”, της είπα καθώς την αγκάλιαζα αγγίζοντας τα σγουρά της μαλλιά.
Ήταν αρκετά εύκολο να αφαιρέσω από το λεξιλόγιό μου τη λέξη “Βιάσου”. Αυτό που δεν ήταν εύκολο ήταν ότι πια είχα να διαχειριστώ δύο μεγάλα κορίτσια και όχι ένα. Αλλά τα καταφέρνω. Μπορεί να αργούμε κάποιες φορές αλλά τα καταφέρνω.
Τώρα πια δεν βιαζόμαστε και απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή μαζί. Ακόμη και αν πρέπει να σταματήσουμε για να ταΐσουμε σκυλάκια στο δρόμο, ακόμη και αν χρειαστεί να κόψουμε τριαντάφυλλα, ακόμη και αν πιάσουμε την κουβέντα με την καλοκάγαθη γριούλα που μας θυμίζει τη γιαγιά μας.
Από τη συγγραφέα Rachel Macy Stafford
[handsfreemama] [mblog]