«Ακόμα ένα φιλάκι, μαμά!!» Πάντα το κάνει αυτό η μικρή μου πριν την βάλω για ύπνο. Σκύβοντας πάνω από το μέτωπό της, τη φιλάω γλυκά και την σκεπάζω.
Πάνε χρόνια που το κάνω ..Συγκεκριμένα από το 2004, από τότε που πρωτάκουσα το κλάμα του γιού μου, από τότε που επίσημα έγινα κι εγώ με την σειρά μου μαμά… Μαμά, μια λέξη που παγκόσμια γράφεται και προφέρεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο τόπο τούτης της γης. Είμαι κι εγώ μια μαμά σαν όλες τις άλλες , θα σηκωθώ κάθε πρωί και θα ξεκινήσω τον ίδιο αγώνα δρόμου , δουλειά, σπίτι , σούπερ μάρκετ, αγγλικά, προπόνηση, μαγείρεμα, καθάρισμα, ..Όχι όχι! Δεν παραπονιέμαι ! ίσα ίσα που είναι γλυκός αυτός ο δρόμος, ένας δρόμος που στο τέλος της διαδρομής ευελπιστώ πως τα μικρά μου θ ανοίξουν τα φτερά τους και θα κάνουν το δικό τους πέταγμα , την δική τους ζωή , θ αφήσουν το δικό τους στίγμα με τη σειρά τους.
Κάτι τέτοιο περίμενα κι εγώ απ την δική μου μαμά ..μόνο που το δικό της στίγμα είναι αυτό που με σημάδεψε, ίσως, και με καθόρισε για πολλά πολλά χρόνια …μέχρι να βρω τη δύναμη να κάνω την υπέρβαση….
Δεν με πείραξε το γεγονός του χωρισμού των γονιών μου, απεναντίας λυτρώθηκα κι εγώ και ο αδελφός μου, η κατάσταση ήταν απελπιστική κι ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν…. Κι έτσι κι έγινε ….και μετά;; …Μετά η φάση της προσαρμογής. Βίαιη και απότομη σαν αναγκαστική προσγείωση στο βαθύ δάσος του Αμαζόνιου , γιατί κανένας απ τους δύο δεν μας προετοίμασε, δεν μας εξήγησε, δεν μας καθησύχασε, δεν μας παρηγόρησε με μια ζεστή αγκαλιά.. δεν, δεν ,δεν,….πολλά δεν έγιναν σωστά….
Προσπαθώντας να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου αγκιστρώθηκα στη μαμά θεωρώντας την θύμα και ταυτόχρονα αγία. Την κοιτούσα στα μάτια και έβλεπα τον Θεό. Τη λάτρευα, την παρηγορούσα και δικαιολογούσα την κάθε της κίνηση , έως ότου σε σύντομο χρονικό διάστημα ,ούτε καν σ ένα χρόνο , να έρθει αυτός ο άγνωστος και να εισβάλλει στη ζωή μας… τουλάχιστον τότε έτσι πίστευα ότι οι άγνωστοι εισβάλλουν …μετά κατάλαβα ότι κάποιος τους ανοίγει την πόρτα ….τι να γίνει ;; Έπρεπε και η μαμά να ξαναφτιάξει τη ζωή της , έπρεπε να έχει στο πλευρό της έναν άντρα …με όποιο κόστος …ακόμα κι αν το κόστος θα ήταν να βάλει τα παιδιά της στο περιθώριο, να τα παραγκωνίσει για χάρη της νέας της ζωής, για χάρη του νέου της συντρόφου …ή μήπως τελικά για χάρη του εαυτού της;
Κι έτσι μπήκα σε αυτό τον άχαρο ρόλο ,το παιδί που έπρεπε να υπομένει τον ερχομό αυτού του σωτήρα που θα λύτρωνε τη μαμά και μαζί του θα ξανάφτιαχνε την ζωή της …κι έτσι ο Γρηγόρης δεν ήταν κατάλληλος ..ούτε κι ο Σταύρος. …ούτε κι εκείνος ο προϊστάμενος της… ώσπου να ρθει ο Αντώνης.. ω, ναι! Ο Αντώνης την κοιτούσε στα μάτια, την αγαπούσε, ήθελε να την παντρευτεί και «δέχτηκε» και το γεγονός ότι η μαμά έχει άλλα δυο παιδιά από τον πρόσφατα διαλυμένο γάμο της.
Και όλα κυλούσαν ωραία, άρχισα να βρίσκω το χαμένο μου χαμόγελο, την όρεξη για ζωή και παιχνίδι, άρχισα να ηρεμώ ….ώσπου μια μέρα μου ανακοινώθηκε με μία σύντομη ατάκα ότι η μαμά είναι έγκυος και ότι παντρεύονται σύντομα. Κι εκεί όλα άλλαξαν …ξαφνικά έγινα το παιδί που δημιουργούσε προβλήματα …μην κουράζεις την μαμά σου γιατί είναι έγκυος! Μα για σταθείτε! Δεν έχω προλάβει ακόμα να τη χορτάσω …..ακόμα μια αγκαλιά παρακαλώ!!
Οι μήνες πέρασαν, ο γάμος έγινε και το νέο μέλος της οικογένειας ήρθε στον κόσμο. Κι εκεί τα πράγματα άρχισαν να σκουραίνουν για μένα …ήμουν πλέον το βάρος που κουβαλούσε η μαμά από τη λάθος επιλογή της ζωής της. Το παιδί που έπρεπε αναγκαστικά να το σέρνει, κι αυτό γιατί έτσι της τα’ φερε η τύχη. Οι καβγάδες έδιναν κι έπαιρναν στο σπίτι για «ψύλλου πήδημα» με αφορμή τα άσχημα οικονομικά , και το γεγονός ότι ο πατέρας μου είχε κόψει τη διατροφή …δύσκολο πράγμα να αναλαμβάνεις την οικονομική ευθύνη για ένα ξένο παιδί … Ήμουν όμως και παιδί της μαμάς. Κάτι που είχε ξεχαστεί επιμελώς .
Τώρα δεν είχα θέση στη ζωή της γιατί πολύ απλά με είχε βάλει σε ένα καντάρι και ζύγιζε την ζωή της ..το παιδί μου απ τη μία και ο άντρας μου με το παιδί που απέκτησα απ την άλλη …και πάντα η ζυγαριά έγερνε προς τον άντρα της ….Κι εγώ έπαιρνα τα πράγματα μου και μετακόμιζα στον πατέρα μου ,που αν και ημίτρελος με τάσεις φυγής , μανία καταδίωξης, και επιρρεπής στα χαρτοπαίγνια με δεχόταν πίσω με τον όρο να μην έχω καμία επαφή με τη μαμά.
Βλέπεις τον είχε πειράξει τόσο πολύ που η μαμά ξανάφτιαξε τη ζωή της , έτσι ώστε να την βρίζει μέρα νύχτα.. κάτι που έκανε και η μαμά τακτικότατα όταν αναφερόταν στον μπαμπά….
Εμείς τα παιδιά;; Οι αποδέκτες όλων των ύβρεων, τα μπαλάκια του τένις για τα οποία κανένας δεν αναλάμβανε τις ευθύνες του. Και κάπως έτσι κύλησε η ζωή μου με μία βαλίτσα στο χέρι, πότε στη μαμά, έως ότου αρχίσουν οι καβγάδες για το παιδί της μαμάς, και πότε στον πατέρα μου ωσότου να γίνει ανυπόφορη η ψυχολογική και η σωματική βία ….
Βλέπεις μαμά, παρόλο που κάνατε τα αδύνατα δυνατά και τα σκατώσατε στον υπερθετικό βαθμό, εγώ ήμουν πάντα ένα παιδί που ήθελα να έχω μια υγιή σχέση με τους γονείς μου αν και χωρισμένοι ..δεν με ενδιέφερε που ξανάφτιαξες την ζωή σου… με τσάκισες όταν με έβαλες στο περιθώριο για να μη διαλύσεις και το νέο σου γάμο, κάτι που έχεις παραδεχτεί κι εσύ η ίδια. Με καταρράκωσες σαν παιδί όταν με έκανες να νιώσω ασήμαντη για σένα , ότι και να με χάσεις δεν τρέχει και τίποτα. .έχεις μια νέα οικογένεια να κρατηθείς …
Όταν περνούσανε χρόνια ολόκληρα χωρίς να κάνεις το παραμικρό για να επικοινωνήσεις μαζί μας , κι αναρωτιέμαι τώρα, που είμαι κι εγώ μητέρα, δεν είχες έστω την περιέργεια να δεις τι κάνουν τα παιδιά σου; Ζουν; Πέθαναν; Είναι καλά;
Κι όμως ήξερες πολύ καλά ότι ζούσαμε σε ένα νοσηρό περιβάλλον χωρίς επαρκή φροντίδα, τις περισσότερες ώρες μόνοι μας , κι όμως δεν ίδρωσε τα αυτί σου ποτέ… καθόσουν αμέτοχη, σχεδόν αδιάφορη, και περίμενες πότε θα καταστρώσω ένα σχέδιο για να κλέψω δύο ώρες να έρθω να σε βρω και να μυρίσω το λαιμό σου που είχε τη μυρωδιά της μαμάς.
Κι όταν κάποτε σε ρώτησα με οργή τι έχεις να πεις για όλα αυτά, μου απάντησες ότι έκανες το καλύτερο δυνατό που μπορούσες …Το καλύτερο δυνατό για ποιόν;;; για τα παιδιά σου ;; ή για τον εαυτούλη σου;;; Μάλλον το δεύτερο. Κρυμμένη σχολαστικά πίσω από τις νέες σου ευθύνες αποτίναξες τις «παλιές» …απέτυχε ο γάμος σου ..απέτυχαν και τα παιδιά ……Και με το να ξαναφτιάξεις την ζωή σου είπες στον εαυτό σου πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρεις να στήσεις ένα σωστό σπιτικό …..μα του κάκου… τα σωστά σπιτικά, κυρία μαμά μου, στήνονται από ανθρώπους που έχουν τα κότσια ν’ αγαπάνε πολύ και να ζητούν συγνώμη όταν έχουν κάνει λάθος .
Μάθε λοιπόν ότι τα παιδιά μας δεν τα βάζουμε ποτέ σε καντάρι, δεν τα ζυγίζουμε ποτέ !! Ποτέ καμιά αγάπη ,κανένας άντρας, κανένας γκόμενος, κανένας έρωτας, καμία συγκίνηση, καμία υπόσχεση δεν είναι ικανή να γείρει την ζυγαριά γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει ζυγαριά!!! Και τελικά δεν ξέρω αν υπήρξε , κι αν υπήρξε;; τι ζύγιζες;;;; τον γάμο σου;; τον άντρα σου;; τα παιδιά σου ;; ή μήπως τελικά τον αδύναμο και ανώριμο εαυτό σου;;
Μια γυναίκα που δεν μπόρεσε ποτέ να πάρει την ζωή στα χέρια της, να κάνει την υπέρβαση και να βάλει τα παιδιά της προτεραιότητα, μια γυναίκα που έπρεπε, για να σταθεί στην κοινωνία, να είναι στεφανωμένη με δόξα και τιμή.. μια κυρία Κοκοβίκου που δεν θέλησε ποτέ να βγει στην αγορά εργασίας γιατί της τα’χε έτοιμα ο Αντωνάκης της μόνο που ο Αντωνάκης παρήχε για τα δικά του παιδιά.
Μεταξύ μας δεν τον αδικώ.. οι περισσότεροι στην θέση του το ίδιο θα έκαναν… τα δικά τους παιδιά θα στήριζαν και όχι τα ξένα. Τα ολέθρια λάθη τα έκανες εσύ! Εσύ που δεν μπόρεσες γιατί ουσιαστικά δεν ήθελες να αγκαλιάσεις τα παιδιά σου ….ήθελες να τα ξεχάσεις να ξεκινήσεις την ζωή σου απ την αρχή και να τα βλέπεις πότε πότε όπως βλέπουμε τους μακρινούς μας θείους κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα .
Μάθε λοιπόν πως αυτό δεν αρκεί για να μεγαλώσει ένα παιδί …αυτό που μας έκανες ήταν σαν να χώνεις το τιρμπουσόν στο φελλό ξανά και ξανά και ξανά ….μόλις έκλεινε λίγο η πληγή ξανάνοιγε διάπλατα …και ξανά και ξανά ….Οι ευθύνες σου τεράστιες αλλά η λυτρωτική συγγνώμη αργεί μια αιωνιότητα τόσο που πλέον δεν έχω την ανάγκη να την ακούσω ούτε από σένα ούτε από τον μπαμπά..
Για ένα πράγμα δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ημίτρελο πατέρα μας. Δεν βάστηξε ποτέ καντάρι.. ό,τι κι αν μας έδωσε, το έδωσε και στους δύο μας ισόποσα χωρίς διακρίσεις χωρίς ζύγι…. Με τα χρόνια έμαθα να ζω με την ιδέα της απόρριψης και να λέω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι η μόνη , ότι υπάρχουν και χειρότερα , και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολύ πολύ χειρότερα …αλλά να μωρέ …έτσι όπως κάθομαι δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και μέσα στην απόλυτη ησυχία θα θελα να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και να πεις έστω μία φορά «Σκασμός εσύ, Αντωνάκη» ..χωρίς το «μου»!
Μεμιάς όμως αυτοχαστουκίζομαι και λέω στον εαυτό μου ότι θέλει πολλά κότσια να λες που και πού το «σκασμός» και το κυριότερο δεν είναι τα κότσια που χρειάζεσαι ..πρέπει να είσαι αυτοδύναμη , αυτάρκης , και δυναμική για μπορέσεις να στηρίξεις και παιδιά και οικογένεια . Και το χειρότερο δεν στο πα ακόμα… Πρέπει εκτός από την εγωιστική αγάπη που τρέφεις για τον εαυτούλη σου να έχεις τεράστιο απόθεμα για να προσφέρεις σ αυτούς που οφείλεις ..στα παιδιά σου. Τα πλασματάκια αυτά που έρχονται σε τούτο εδώ τον κόσμο με δική μας υπαιτιότητα , δεν τα ‘φερε ο πελαργός , μήτε στ’ άφησαν μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη όξω απ’ την πόρτα, ήρθαν στον κόσμο γιατί κάποτε το αποφάσισαν δύο άτομα να έρθουν ….και είναι ακόμα εδώ……….
Κλείνοντας έχω να σου πω τούτο: Μεγάλωσα πια κι είμαι κι εγώ μια από τις χιλιάδες μαμάδες που κάθε μέρα δίνουν τον δικό τους αγώνα εκείνο τον γλυκό αγώνα, εκείνον τον γλυκό αναστεναγμό κάθε βράδυ που σκεπάζω τα παιδάκια μου για ύπνο και παίρνω δύναμη και κουράγιο για το ξεκίνημα της επόμενης μέρας . Μέσα από σένα έμαθα τελικά ποια δεν θέλω να είμαι, έμαθα πως το περιθώριο είναι σκληρό αλλά τι να κάνω; Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες,…. και το πιο σημαντικό μάθημα που έλαβα από σένα είναι το εξής: δεν πρόκειται να βάλω τα παιδιά μου σε κανένα καντάρι, σε κανένα ζύγι, γιατί καμιά ζυγαριά του κόσμου δεν φτάνει για να ζυγίσει, μήτε να μοιράσει την αγάπη μου γι’ αυτά , κανένας άντρας , καμία αγάπη , κανένας έρωτας , δεν είναι ικανά για να με κάνουν να βάλω το καντάρι στο τραπέζι ….δεν υπάρχει καντάρι για την αγάπη…
Δεν ξέρω πια αν είμαι θυμωμένη ..όχι δεν είμαι. Ο θυμός είναι ένα στάδιο που πέρασα πριν πέντε χρόνια . Έπρεπε να σε απογυμνώσω από την ιδιότητα της μητέρας για να αναλύσω την συμπεριφορά σου, το γιατί, αυτό το μεγάλο γιατί που με βασάνιζε χρόνια.
Τώρα πλέον δε με βασανίζει τίποτα, γιατί τώρα ξέρω πως ήσουν απλά πολύ αδύναμη για να σταθείς αντάξια των όποιων περιστάσεων σου προέκυψαν , και η αδυναμία σου πηγάζει από την αγάπη που τρέφεις μόνο για τον εαυτό σου.
Όλα στροβιλίζονταν πάντα γύρω από τον άξονα σου.. .η ζωή σου… οι κακοτοπιές σου ..όλα τα παθες εσύ ..όσο για εμάς…. ήμασταν οι παράπλευρες απώλειες σε έναν πόλεμο μεταξύ δύο ανώριμων ανθρώπων. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη πλέον. Ότι και να γίνει στη δική μου ζωή ξέρω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να βάλω καντάρι στην αγάπη μου για τα παιδιά μου.
Εύχομαι κάποτε έστω κι αν είναι αργά να συνειδητοποιήσεις τα λάθη σου όχι για να ζητήσεις συγγνώμη, άλλα για να μάθεις πως είναι να αγαπάς τα παιδιά σου χωρίς καντάρι…. Γιατί έτσι είναι μάνα!! Δεν θέλει καντάρι η αγάπη!!!
Με πολλή αγάπη η κόρη σου.
Κατερίνα