Ήταν από τις ειδήσεις που μας χάρισαν μια γερή δόση αισιοδοξίας. Η Αγγελική Παππά, με την ανάπτυξη μιας νέας μεθόδου διδασκαλίας αγγλικών για παιδιά με μαθησιακές ιδιαιτερότητες, το «I Love Dyslexia», συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τους 50 καλύτερους εκπαιδευτικούς στον κόσμο και είναι υποψήφια για το παγκόσμιο βραβείο δασκάλου του Ιδρύματος Varkley για το 2016, γνωστό και ως «Νόμπελ διδασκαλίας». Τι αποκομίσαμε από την ιστορία της;
1. Ό,τι μας προσφέρεται απλόχερα, ας το μοιραζόμαστε με άλλους.
Σε ηλικία 19 ετών, η Αγγελική διέκοψε για λίγο τις σπουδές της, προκειμένου να πάρει μέρος σε ένα πρόγραμμα που της έδινε τη δυνατότητα να διδάξει μαθήματα πολιτισμού σε παιδιά από διαφορετικές χώρες στην Αλάσκα. «Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ένιωθα ότι ήμουν πλέον σε θέση να στύψω και την πέτρα», αφηγείται σήμερα. Έχουμε, λοιπόν, την ευκαιρία να αποκτήσουμε μια μοναδική εμπειρία; Ας την μεταδώσουμε και σε άλλους. Θα νιώσουμε πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση, εφόσον θα έχουμε καταφέρει κάτι ακόμα πιο σημαντικό.
2. Επιτυχία σημαίνει να τολμάς το διαφορετικό.
Είναι το βασικό συμπέρασμα που εξήγαγε η Αγγελική κατά την παραμονή της στην Αυστραλία, με βάση το οποίο ανέπτυξε αργότερα και τη μέθοδο διδασκαλίας «I Love Dyslexia», που της χάρισε τη διεθνή διάκριση. Βέβαια, στη δική μας χώρα με τις γνωστές αγκυλώσεις της και, κυρίως, με τη σημερινή ανασφάλεια, η σκέψη out of the box μοιάζει να έχει υπερβολικό ρίσκο. Θα μας βγει σε καλό ή θα μας σπρώξει στο περιθώριο; Παραδείγματα, πάντως, όπως αυτό, αλλά και άλλων επιστημόνων που τόλμησαν με φαντασία και μεθοδικότητα, αποδεικνύουν το πρώτο.
3. Όταν … χανόμαστε σε σύνθετα προβλήματα, κάνουμε focus στις σημαντικότερες πτυχές.
Οι δυσκολίες στους περισσότερους επαγγελματικούς κλάδους είναι πλέον αμέτρητες και έχουν βάθος δεκαετιών. Τι να πρωτοδιαχειριστεί, λοιπόν, ένας εργαζόμενος; Η Αγγελική εστίασε την προσοχή της στα παιδιά με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες και η απήχηση της μεθόδου διδασκαλίας της, μέσω της οποίας περισσότεροι από 800 μαθητές έχουν ήδη αποκτήσει πτυχία αγγλικών, αποδεικνύει ότι η επιλογή ήταν σωστή. Ας κάνουμε, λοιπόν, την αρχή από έναν συγκεκριμένο τομέα και όταν τα καταφέρουμε, θα έχει ανοίξει ο δρόμος για να πετύχουμε – ίσως ευκολότερα – και σε έναν δεύτερο.
4. Για κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση (και όχι, φυσικά, το αντίστροφο)
Αυτό που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση παρακολουθώντας μια συνέντευξη της 40χρονης εκπαιδευτικού είναι ο εμφανής ενθουσιασμός της όταν μιλά όχι για τη διάκριση, αλλά γενικότερα για τη δουλειά της. Δεν έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες άραγε; Προφανώς, πολύ περισσότερες από όσες μπορούμε να φανταστούμε. Ανάμεσα σε αυτές, επισημαίνει την έλλειψη διαθέσιμων πόρων και μεθόδων που συνάντησε στην αρχή για τη στήριξη μαθητών με δυσλεξία οι οποίοι επιθυμούσαν να μάθουν αγγλικά. Αν, όμως, είχε αποθαρρυνθεί, θα είχε φτάσει ποτέ στη διεθνή βράβευση που βλέπουμε σήμερα;
5. «Να μείνω ή να φύγω;». Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση.
Είναι το ερώτημα που παιδεύει τους περισσότερους από εμάς αυτή την εποχή. Ρίχνοντας μια ματιά στο βιογραφικό της Αγγελικής, παρατηρούμε ότι έχει μια σημαντική πορεία τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα. Η λύση, λοιπόν, φαίνεται να βρίσκεται στην ευελιξία. Τι τρόποι υπάρχουν να αποκομίσουμε γνώσεις και εμπειρίες από άλλες χώρες που, στη συνέχεια, μπορούμε να αξιοποιήσουμε εδώ; Ας το σκεφτούμε, ο καθένας στον τομέα του.
6. Όσο σημαντικότερος ο στόχος, τόσο μεγαλύτερη η πρόκληση.
Τέλος, η εκπαιδευτικός τονίζει: «Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από το να βρίσκεσαι δίπλα σε παιδιά και να τα βοηθάς να σκέφτονται». Πράγματι, ας υποθέσουμε ότι έχουμε βάλει έναν στόχο που θα βοηθήσει μόνο εμάς για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και έναν άλλο που θα βοηθήσει δεκάδες άλλους ανθρώπους για την υπόλοιπη ζωή τους. Ποιος θα μας «σπρώξει» περισσότερο να σηκωθούμε από τον καναπέ και να τρέξουμε; Ο βαθμός της προσπάθειας είναι πάντα ανάλογος της προσδοκόμενης απόδοσης.
[ilovedyslexia] [womantoc] [dinfo]