Η μαμά μου είναι 73. Μου δίνει ένα αχλάδι και λέει “Δεν φαίνονται πολύ ωραία, αλλά έχουν πολύ καλή γεύση. Επίσης, τα καλλιέργησα μόνη μου, δεν έχουν χημικές ουσίες. Σου αρέσουν τα αχλάδια. Πάρε ένα!”
Πήρα ένα και έβαλα και ένα ποτήρι γάλα. Μου αρέσει το γάλα και γι’ αυτό έχει ένα μπουκάλι γάλα στο ψυγείο και εφόσον φεύγω αύριο μου απομένουν τουλάχιστον 2 ακόμα γεύματα.
Βγήκα έξω, μπήκα στο αυτοκίνητο και άρχισα να οδηγώ.
Δεν ξέρω που πηγαίνω. Οι πόλεις και τα χωριά περνούν δίπλα μου. Είναι ένα μεγάλο ταξίδι μέσα από ζώνες ώρας. Περνάω από την μαμά μου όποτε μπορώ, αφότου έχω τελειώσει οτιδήποτε άλλο έχω να κάνω.
Έχοντας πιει καφέ με τις φίλες μου και αφού έφτιαξα τα νύχια μου. Της πήγα κάτι ωραίο να φάει, την ρώτησα βιαστικά πως είναι, άκουσα προσεχτικά αυτά που είχε να μου πει και προποιήθηκα, ότι με ενδιέφεραν οι ασήμαντες ανησυχίες της. Μετά, έφυγα. Έχω και δικά μου προβλήματα.
Η μαμά σίγουρα θα μου πει, ότι δεν ντύνομαι αρκετά και ότι δεν πρέπει να βγαίνω έξω χωρίς ένα κασκόλ στον λαιμό μου. Θα μου πει, ότι δουλεύω πολύ και πρέπει να χαλαρώσω λίγο. Θα συμφωνήσει μαζί μου, ότι η ζωή είναι πολύπλοκη και ότι δεν έχει πολύ σημασία, αν θα βρω χρόνο για να την βλέπω πιο συχνά.
Ζούμε 40 χιλιόμετρα μακριά. Της τηλεφωνώ σε τακτική βάση και ακούω να λέει τις ιστορίες της με κάθε λεπτομέρεια, για το τι ψώνισε στο σούπερ μάρκετ, για την αδερφή του που ζει μόνη της, ότι δεν κατάφερε να καλλιεργήσει πολλές ντομάτες φέτος και ούτε τα λουλούδια τα πάνε πολύ καλά.
Αυτές οι ιστορίες με κάνουν να βαριέμαι. Φαίνεται σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα σημαντικό στην ζωή της. Εκνευρίζομαι λίγο μαζί της, γιατί παραπονιέται συνέχεια για έναν πόνο, αλλά δεν πάει στον γιατρό.
Και μετά, η μαμά μου λέει: “Ποιον άλλον έχω να παραπονεθώ εκτός από σένα;”
Τότε, πάγωσα, γιατί κατάλαβα πόσο κακιά μπορώ να γίνω μαζί της. Κατάλαβα, ότι όλες αυτές οι ιστορίες που μου έλεγε στο τηλέφωνο, όλα αυτά είναι η ζωή μας. Η μόνη που έχουμε, εδώ και τώρα.
Έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα για μια απρογραμμάτιστη επίσκεψη στο σπίτι της. Βρήκε χρόνο να μου μαγειρέψει και ο μπαμπάς μου έβαλε κρασί.
Φόρεσα την ζακέτα της μαμάς, γιατί είχε κρύο και η μαμά πήγε να ανάψει τον φούρνο, που ζέσταινε λίγο τον χώρο. Για άλλη μια φορά, ήμουν το μικρό κοριτσάκι τους.
Μαμά, απλά σιγουρέψου, ότι θα ζήσεις πολλά πολλά χρόνια, γιατί δεν ξέρω τι θα κάνω, αν δεν ακούω την φωνή σου στο τηλέφωνο. Γιατί δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω, χωρίς την κουζίνα σου, που μου μαγειρεύεις και φτιάχνεις μια ζεστή και οικεία ατμόσφαιρα για το μικρό σου κοριτσάκι.
