Ένας συντάκτης βάζει χέρι σε εκείνους που βάζουν χέρι στα ακούσματά του. Η στιγμή που οδηγείς είναι μία ιερή στιγμή. Είναι μία στιγμή που απαιτεί προσοχή και, όσον το δυνατόν γίνεται, καλή διάθεση. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότερες έρευνες που ασχολούνται με την ασφαλή οδήγηση, αναφέρουν το πόσο σημαντικό είναι να βρίσκεται ο οδηγός σε νηφάλια και ευδιάθετη κατάσταση. Σε πιο απλά ελληνικά, μην κάνεις μαλακίες με τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από το τιμόνι.
γράφει ο Κώστας Χρήστου
Ένα από τα καθημερινά πράγματα που κάνουν την ζωή στο τιμόνι λίγο πιο εύκολη, είναι η μουσική. Στο ραδιόφωνο ή και από τα mp3’s. Το «λαλά» που λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης. Σκέψου λίγο την κίνηση στην Αθηνών-Λαμίας χωρίς μουσική. Απάλευτη κατάσταση. Η μουσική στο αυτοκίνητο είναι το τελευταίο καταφύγιο για τον οδηγό που δεν αντέχει τις διαδρομές. Είναι το Prozac του. Και όπως κάθε ασθενής, αν σου κόψουν το φάρμακο δύσκολα τα βγάζεις πέρα.
Δεν είναι η μουσική, είναι η μουσική ΣΟΥ
Κάπου εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής: όσον αφορά την μουσική στο αυτοκίνητο, δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες. Υπάρχει μόνο στεγνή και αδυσώπητη δικτατορία. Τα τραγούδια και οι καλλιτέχνες που ακούγονται, θα πρέπει να ανταποκρίνονται μόνο στα δικά σου γούστα. Δεν σε νοιάζει αν «τους την σπάει», αν βρίσκουν την μουσική ανούσια, βαρετή, ξεπερασμένη, κλισέ, παιδιάστικη, τραγική κλπ.
Από την στιγμή που βρίσκονται στο αυτοκίνητό σου, πρέπει να σεβαστούν ότι χρειάζεσαι συγκεκριμένη μουσική για να λειτουργήσεις σωστά πάνω από το τιμόνι. Αν τα ακούσματα σου είναι πολύ ασήκωτα για τ’ αυτιά τους σε σημείο πονοκέφαλου, μπορείτε να τα βρείτε κάπου στη μέση. Κάποια τραγούδια που έχεις δηλαδή στο mp3 και δεν περιλαμβάνουν πανκ αλλά πιο χαλαρό και mainstream ροκ. Όχι Nickelback. Έστω έναν τίμιο Pepper.
Δεν βάζεις χέρι
Το πιο σπαστικό ωστόσο, είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που με το που μπαίνουν στο αυτοκίνητο σου, τρέχουν να αλλάξουν τον σταθμό που ακούνε στο σπίτι. Ή ψάχνουν για τραγούδια που έχουν στη λίστα του κινητού τους. Προσωπικά, με τους άντρες σπάνια έχω θέμα. Σέβονται τις «βρωμιές» που ακούω και μάλιστα πολλές από αυτές τους αρέσουν. Το πρόβλημα, όσο θυμάμαι διαχρονικά, ήταν πάντα με τις γυναίκες.
Έμπαινε η μία, έβαζε ΛΑΜΨΗ. Δεν έχω κάτι με τον σταθμό, προς Θεού, αλλά δεν τα ακούω αυτά. Τι να κάνουμε τώρα. Μία φίλη από το σχολείο που κάποτε πηγαίναμε μαζί στην ίδια δουλειά, είχε το κακό συνήθειο να κάνει skip όποιο κομμάτι δεν της άρεσε. Και μιλάμε τώρα για κομματάρες έτσι; Έκανε skip το Immigrant Song των Led Zeppelin. Το School των Nirvana.
Το London Calling των Clash. Για κάποιον όλα τα παραπάνω μπορεί να μην σημαίνουν τίποτα. Για μένα σημαίνουν πολλά. Και δεν γουστάρω ούτε να πατάει κανείς skip, ούτε να κλείνει το σύστημα από τα νεύρα του. Όπα ρε φίλε. Σπίτι σου είσαι; Άμα δεν γουστάρεις, ταξί. Μετρό. Αεροπλάνο. Δεκάρα δεν δίνω. Εγώ που κάνω υπομονή με τον Σταν στα αυτοκίνητα σας είμαι μαλάκας;
Ιεροτελεστία
Το ξέρω καλά, πως υπάρχει μία κατηγορία οδηγών που θέλει απλά να ακούει κάτι για να απασχολεί το μυαλό του. Δεκτό. Υπάρχει όμως και η άλλη κατηγορία. Εκείνη που ηλεκτρίζεται από τα κομμάτια που έχει επιλέξει, είτε τα ακούει στο σπίτι, είτε στο αυτοκίνητο, είτε σε ένα μπαρ, είτε στη συναυλία. Υπάρχουν κομμάτια που για τον καθένα δεν είναι απλά λίγα ακόρντα με πεταμένους στίχους.
Που σου μιλάνε και σου λένε κάτι ιδιαίτερο, σωστά; Αυτό το φαινόμενο δεν σταματά επειδή το ακούς στο αμάξι. Οπότε πριν απλώσεις τα κουλά σου, το πρώτο -και κατά συνέπεια πιο ευγενικό- πράγμα που πρέπει να κάνεις, είναι να ρωτήσεις. Να ρωτήσεις αν μπορώ να το χαμηλώσω, να το κλείσω, να αλλάξω μουσική, να τα βρούμε στη μέση κλπ.Που κακά τα ψέματα, άκυρο θα φας. Το αμάξι μου, είναι το στούντιο που ήθελα πάντα να έχω. Και ναι. Θα σέβεσαι.
Πηγή: ratpack.gr