«Δεν έχω πάει ποτέ μου στην Επίδαυρο», μου είπε πέρυσι μια φίλη μου, και αμέσως ανέλαβα να οργανώσω την πρώτη της κάθοδο στο αρχαίο θέατρο της Αργολίδας.
Ξεκινήσαμε εγκαίρως από την Αθήνα και πήραμε τον δρόμο για το θέατρο. Από τη στροφή της Εθνικής και μετά, η διαδρομή γέμισε σιγά-σιγά φως, θάλασσα, πράσινο. Η φίλη μου είχε ήδη ενθουσιαστεί από το τοπίο. Μοιραζόμουν την αδημονία της να βρεθεί σ΄αυτόν τον πραγματικά ξεχωριστό τόπο.
«Το ξέρεις ότι η Επίδαυρος ήταν άντρας;», τη ρώτησα καθώς πλησιάζαμε.
«Αντρας;»…
«Την ώρα που σβήνουν τα φώτα, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, θα ακούσεις τον γκιώνη, να δίνει το σήμα της έναρξης…»
«Ναι, βέβαια. Ηταν γιος του βασιλιά Αργους και της Ευάδνης, εγγονός του Δία και της Νιόβης, και ο τρίτος κατά σειρά άρχοντας και ήρωας της περιοχής, που της έδωσε και το όνομά του. Ο Ομηρος λέει ότι πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. Συμμετείχε στους Μηδικούς Πολέμους. Ηταν και σύμμαχος των Σπαρτιατών».
«Είναι η πατρίδα του Ασκληπιού, του θεού της Ιατρικής, όπου και χτίστηκε το Ασκληπιείο. Ηταν και τόπος λατρείας του Απόλλωνα. Πώς να μην αποκτήσει μυθικές διαστάσεις η Επίδαυρος;»
«Το θέατρο το έχτισε ο αρχιτέκτονας Πολύκλειτος για να διασκεδάζουν οι ασθενείς. Με το πέρασμα των αιώνων διατηρήθηκε και τα τελευταία εξήντα, περίπου χρόνια λειτουργεί με τις παραστάσεις του Φεστιβάλ. Η ακουστική του είναι μοναδική. Στα καλύτερά του μπορεί να χωρέσει μέχρι και 13.000 θεατές. Δεν υπάρχει σκηνοθέτης που να μην ονειρεύεται να βρεθεί εκεί».
Απόψε έχει πρεμιέρα… Το πρόγραμμα περιλαμβάνει μπόλικο Αριστοφάνη, αλλά και Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, ως συνήθως. Μια ωραία και ενδιαφέρουσα παράσταση αποτελεί ιδανικό συνδυασμό, αλλά σε κάθε περίπτωση η Επίδαυρος αρκεί από μόνη της, σαν εμπειρία. Εχει, θα μπορούσα να πω, θεραπευτικές ιδιότητες…
«Υπάρχει μια στιγμή, μια μαγική στιγμή», είπα στη φίλη μου καθώς ανεβαίναμε τον χωματόδρομο, προς το θέατρο. «Την ώρα που σβήνουν τα φώτα, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, τότε που επικρατεί μια απέραντη σιωπή, λίγων δευτερολέπτων, θα ακούσεις τον γκιώνη, να δίνει το σήμα της έναρξης…».
Πηγή: bovary