*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στον Κ.Π. που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories στο fb και αναδημοσιεύουμε στο Singleparent.gr με την έγγραφη συναίνεσή της. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την άδειά της.
Σήμερα το πρωί χάσαμε τον μπαμπά της γυναίκας μου, μιας γυναίκας που κάθε φορά που την κοιτάζω τα δώδεκα χρόνια που είμαστε μαζί σκέφτομαι πως δεν μου αξίζει, πως έχει γίνει κάποιο λάθος και το σύμπαν με ευνόησε υπέρ του δέοντος.
Μιας γυναίκας που ήμουν ερωτευμένος μαζί της στο σχολείο, που όταν τη ξαναείδα δέκα χρόνια αργότερα μέσα σ’ ένα κατάμεστο καλοκαιρινό lounge bar, το μόνο που άκουγα ήταν το γέλιο της, σαν να μπήκαν όλοι οι υπόλοιποι στο mute, και τα μάτια της…αυτά τα μάτια της, κάθε φορά από τότε που καρφώνω το βλέμμα μου στο υπέροχο γαλαζοπράσινο δικό της, ακούω την καρδιά μου να χτυπάει περίεργα.
Η κολλητή μου, η μαμά του παιδιού μου λοιπόν σήμερα έχασε τον μπαμπά της κι έπρεπε να της το πω εγώ. Μας πήραν τα κλάματα και τους δύο και κάπου εκεί ξύπνησε και το σποράκι μας που είναι τρεισήμισι.
Ήρθε ο μικρός μου αγκαλιά και με ρώτησε γιατί ήμουν “έτσι”. Του είπα πως ο παππούς μας έγινε αστεράκι στον ουρανό και τον έστειλα να πάρει αγκαλιά τη μαμά του. Ο μικρός μας βούρκωσε και είπε στη μαμά του πως στεναχωριέται πολύ που βλέπει τον μπαμπά του έτσι. Σηκώθηκε τότε η γυναίκα μου, που έχασε τον ΜΠΑΜΠΑ της, κατάπιε τον πόνο της και μου είπε με την περίσσια της στωικότητα και το αυστηρό της βλέμμα. “Σταμάτα, στεναχωριέται το παιδί μας!”