Είμαι 30 χρονών και με την κοπέλα μου πρόσφατα γίναμε γονείς. Το μωράκι μας δεν ήρθε προγραμματισμένα, αντίθετα προέκυψε όχι ότι αυτό μειώνει την αγάπη που νιώθουμε. Ανυπομονώ να γυρίσω από τη δουλειά για να το δω και παρακαλάω κάθε φορά να το βρω ξύπνιο για να κάνουμε τις αγάπες μας και τα παιχνιδάκια μας.
Το παιδί μου το λατρεύω, αυτό δεν διαπραγματεύεται. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν θέλω πια να είμαι με τη μαμά του.
Έχω στραβώσει μαζί της από πριν μάθω ότι είναι έγκυος αλλά το μωρό άλλαξε κατά πολύ τα πράγματα και αποφάσισα να μείνω μαζί της για λίγο ακόμα ελπίζοντας ότι θα αλλάξω γνώμη αλλά δυστυχώς δεν το έκανα. Ήλπιζα ότι με την άφιξη της μικρής θα βελτιώνονταν τα πράγματα μεταξύ μας, αντίθετα χειροτέρεψαν. Αν πριν ήθελα να τη χωρίσω μία φορά, τώρα θέλω δέκα αλλά η άφιξη του μωρού με φρέναρε.
Το μοναδικό άτομο στο οποίο έχω μιλήσει είναι η μητέρα μου αλλά και εκείνη δεν αντέδρασε όπως περίμενα. Με αποκάλεσε εγωιστή και άκαρδο που σκέφτομαι να εγκαταλείψω την κοπέλα μου σε μία τέτοια περίοδο.
Στεναχωριέμαι πολύ γιατί πιέζομαι και εγώ και με τον τρόπο μου ξέρω ότι στεναχωρώ και εκείνη. Εύχομαι να ένιωθα διαφορετικά αλλά δεν νιώθω. Μακάρι να γινόταν με κάποιο τρόπο να νιώσω ξανά όπως εκείνο τον πρώτο καιρό που πρωτογνωριστήκαμε και να μείνουμε μαζί για το υπόλοιπο της ζωής μας αλλά στην πορεία της σχέσης μας τα συναισθήματά μου πέρασαν πολλές διακυμάνσεις και για να λέω εγώ ότι έχω φτάσει σε σημείο να θέλω να χωρίσουμε σημαίνει ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο χωρίς να θέλω να πω πολλές λεπτομέρειες. Το μόνο που θα πω είναι ότι δεν έγινε κάτι το τόσο δραματικό που να με κάνει να νιώθω έτσι εννοώντας πως δεν υπάρχει κάποια άλλη γυναίκα. Θεωρώ πως η σχέση αυτή έκανε τον κύκλο της και έφτασε στο τέλος της και αν δεν υπήρχε το μωρό σίγουρα θα είχαμε χωρίσει.
Τι να κάνω; Να κάνω λίγη υπομονή ακόμα μήπως αλλάξουν τα πράγματα ή άδικα θα σπαταλήσω το χρόνο μου; Ήλπιζα η μητέρα μου να με βοηθήσει αλλά με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα απ’ ότι ένιωθα.
Μανώλης