Ο Sean Whalen ξέρει από πρώτο χέρι τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει ένα διαζύγιο. Ακόμα θυμάται την μέρα που ως μικρό αγόρι γύρισε σπίτι του και βρήκε, ότι ο πατέρας του είχε αλλάξει την κλειδαριά. Είχε προηγηθεί ένας πολύ άσχημος καυγάς νωρίτερα εκείνη την μέρα και έτσι ο Sean, ο μικρός του αδερφός και η μητέρα του βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς σπίτι.
Τώρα που ο Sean είναι ο ίδιος ένας πατέρας που μεγαλώνει μόνος του 3 παιδιά καταλαβαίνει πολύ καλά πόση δύναμη και αποφασιστικότητα χρειάστηκε η μητέρα του για να μεγαλώσει τα παιδιά της μόνης της.
Πρόσφατα, ο Sean πήγε για φαγητό με έναν γιο του σε ένα Κινέζικο εστιατόριο. Κάποια στιγμή παρατήρησε, ότι υπήρχε κάτι παράξενα οικείο στην σερβιτόρα τους. “Όταν μιλούσαμε ή μας γέμιζε τα ποτήρια με το νερό, είχα την αίσθηση, ότι αυτή η ανύπαντρη μητέρα δεν ήθελε να είναι εκεί, αλλά έπρεπε να είναι και έκανε ό,τι μπορούσε για να είναι χαμογελαστή. Με στεναχώρησε πάρα πολύ αυτό”, έγραψε ο Sean στο προφίλ του στο Facebook.
Η ευγενική, αλλά και λυπημένη σερβιτόρα θύμισε στον Sean την μητέρα του.
Αντί να πληρώσει απλά τον λογαριασμό και να φύγει ο Sean έκανε κάτι για την σερβιτόρα που έκανε το ίντερνετ να λυγίσει. Μόλις, δείτε τι έκανε θα συγκινηθείτε.
“ΔΙΑΖΥΓΙΟ. Η μέρα που οι γονείς μου χώρισαν έχει μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Εγώ και ο μπαμπάς μου είχαμε έναν πολύ μεγάλο καυγά.
Εγώ, η μαμά μου και ο μικρός μου αδελφός φύγαμε, γιατί ο μπαμπάς μου τρελάθηκε.
Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο εκείνο το βράδυ.
Γυρίσαμε την επόμενη μέρα και ο μπαμπάς μου είχε αλλάξει την κλειδαριά.
Έβλεπα την μαμά μου να τον παρακαλάει να μας αφήσει να μπούμε μέσα να πάρουμε τα ρούχα μας, αλλά δεν μας άφηνε.
Τελικά, πήγαμε πίσω αργότερα την ίδια μέρα με αστυνομική συνοδεία.”
“Δεν ξεχάσω ποτέ τους αστυνομικούς που μου έδωσαν μια μαύρη σακούλα και μου είπαν, ότι έχω 10 λεπτά για να μαζέψω τα απολύτως απαραίτητα.
Έβαλα μέσα όσα ρούχα μπορούσα και αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο σπίτι στο οποίο μεγάλωσα.
Κανένα τρόπαιο του μπέιζμπολ.
Καμία από τις 10.000 κάρτες του μπέιζμπολ.
Τίποτα από τα πράγματά μου.
Άφησα ακόμα και την χελώνα μου.
Εγώ, η μαμά μου και ο μικρός μου αδερφός μετακομίσαμε σε ένα μικρό σπίτι γεμάτο ελλείψεις.
Ο μπαμπάς μου πήρε όλα τα χρήματα από τον τραπεζικό λογαριασμό και άφησε την μητέρα κυριολεκτικά ξεκρέμαστη.
Δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα για αυτό.
Οικογένεια δεν υπήρχε τριγύρω.
Δεν υπήρχε πραγματική στήριξη, εκτός από κάποιους αγνώστους στην εκκλησία.”
“Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πως τα κατάφερε.
Δεν έχω ιδέα πως δεν παραιτήθηκε ούτε μια στιγμή.
Εγώ θα το είχα κάνει.
Θυμάμαι πολύ έντονα, ότι περνούσα έξω από το δωμάτιό της και την έβλεπα να προσεύχεται.
Μπορώ μόνο να καταλάβω, ότι εκείνες οι συζητήσεις ήταν ανάμεσα σε εκείνη και τον Θεό.
Μπορώ μόνο να φανταστώ τα δάκρυα που έχει ρίξει, ζητώντας από τον Θεό ένα διάλειμμα.
Έχω βιώσει πολύ έντονο πόνο στο παρελθόν.
Έχω αμφισβητήσει πολλά πράγματα, αλλά εκείνη η μητέρα που μεγάλωνε μόνη της δυο παιδιά ποτέ δεν τα παράτησε.
Δεν παραιτήθηκε ούτε για μια στιγμή.”
“Κατάλαβα τι περνούσε η μαμά μου, κάνοντας διάφορες δουλειές, όταν μεγάλωνα και εγώ μόνος μου τα παιδιά μου.
Ποτέ δεν συνειδητοποίησα την προσπάθεια που κατέβαλε για μένα και τον μικρό μου αδερφό.
Δούλευε πάρα πολύ σκληρά για να μπορέσουμε να ζήσουμε.
Έκανε ό,τι μπορούσε, ώστε εγώ και ο αδερφός μου να έχουμε ό,τι θέλουμε.
Εργάστηκε πολύ και σκληρά.”
“Απόψε που ο γιος μου και εγώ καθόμασταν στο αγαπημένο μας κινέζικο, υπήρχε μια καινούργια σερβιτόρα.
Ξεχώριζε από τους υπόλοιπους.
Ο ιδιοκτήτης ήταν Κινέζος.
Οι εργαζόμενοι ήταν Κινέζοι.
Ήταν καταπληκτική και επαινούσε συνέχεια τον γιο μου για τους καλούς του τρόπους.
Φάγαμε το δείπνο μας.
Κατά την διάρκεια των συζητήσεων μας και όταν μας γέμιζε τα ποτήρια με το νερό, είχαν την αίσθηση, ότι αυτή η ανύπαντρη μητέρα δεν ήθελε να είναι εκεί, αλλά έκανε ότι μπορούσε για να είναι χαμογελαστή.
Με συγκίνησε πάρα πολύ.
Μου θύμισε την μαμά μου και έβλεπα την ίδια προσπάθεια που είχε καταβάλει και η μαμά μου.
Μια ανύπαντρη μητέρα.
Μπορεί από επιλογή.
Μπορεί και όχι.”
“Δούλευε Τετάρτη βράδυ για να εξασφαλίσει φαγητό για τα παιδιά της.
Όχι για την χλιδή.
Όχι για το κύρος.
Αλλά για να ζήσει.
Για να μπορέσει να παρέχει στα παιδιά της τα πράγματα που θα τα κάνουν να χαμογελάσουν.
Την συμμερίζομαι.
Νιώθω τον πόνο της.
Σκεφτόμουν την μητέρα μου και πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα από νοικοκυρά να γίνει σκληρά εργαζόμενη.
Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι για κάποιες μητέρες.
Ξέρω, ότι το πουρμπουάρ μου δεν θα πληρώσει το ενοίκιο της.
Ξέρω, ότι το πουρμπουάρ μου δεν θα πληρώσει για τα σιδεράκια των παιδιών της.
Ξέρω, ότι το πουρμπουάρ μου δεν θα γεμίσει το ψυγείο της.
Αλλά ελπίζω, ότι σήμερα θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη της και μπορεί να πάει πίσω στα παιδιά της πιο χαρούμενη από ότι όταν έφυγε.
Δεν γνωρίζω όλη της την ιστορία.
Δεν χρειάζεται.
Απόψε ένιωσα, ότι κάποιος μπορεί να έκανε το ίδιο για την δική μου μητέρα και αυτό της έδωσε την δύναμη να μην τα παρατήσει.
Δεν ξέρω.
Μάλλον ποτέ δεν θα μάθω.”
“Αλλά ξέρω αυτό.
Είμαι τόσο ευλογημένος που η μητέρα μου στάθηκε βράχος και μπόρεσα να φτιάξω την ζωή μου.
Μου έδειξε πως να ανακάμπτω.
Μου έμαθε τι σημαίνει η δουλειά και η σκληρή προσπάθεια.
Ελπίζω αυτή η μικρή χειρονομία που κάναμε μαζί με τον γιο μου να φωτίσει την ζωή αυτής της γυναίκας και αύριο το πρωί να δώσει μια καλή μάχη για την ζωή της.
Όλες οι ανύπαντρες μητέρες αξίζουν σεβασμό.
Είστε όμορφες και τα παιδιά σας θα διδαχθούν από τις προσπάθειές σας. Σας παρακολουθούν.
Όπως παρακολουθούσα και εγώ την μητέρα μου.
Μαμά σ’ αγαπώ.
Είσαι ο ήρωας μου.”