Στην αρχή η νύφη μου, όταν παντρεύτηκε με τον γιό μου, ήταν πολύ πρόσχαρη και έλεγε συνεχώς πόσο τυχερή ήταν που είχε τόσο καλή πεθερά.
Κι εγώ όμως έκανα ότι μπορούσα για να έχω καλή σχέση μαζί της. Βέβαια, κρατούσα τις αποστάσεις και πάντα την άφηνα να έχει τον πρώτο λόγο για το εάν και πότε θα τους έβλεπα.
Όταν γέννησε το πρώτο παιδί, εγώ για τρία χρόνια της το κρατούσα για να πηγαίνει στην δουλειά της.Πολλές φορές τους μαγείρευα κιόλας.Ετοίμαζα τα ταπεράκια για το μεσημεριανό και βραδινό φαγητό και όταν έπαιρνε το παιδί από το σπίτι μου έπαιρνε και το φαγητό. Πάντα μου έλεγε ευχαριστώ και σχολίαζε το πόσο καλά μαγειρεύω…
Αργότερα όμως δεν είχα πια την δύναμη να το κρατάω όλη μέρα γιατί είχα και δικά μου προβλήματα υγείας. Μια Κυριακή μεσημέρι τους κάλεσα για φαγητό και της είπα ότι πρέπει να βρει βοήθεια ή ότι πρέπει να σταματήσει την δουλειά για λίγο καιρό, γιατί κουραζόμουν πολύ. Δεν είπε τίποτα αλλά κατάλαβα από το ύφος της ότι δεν της άρεσε καθόλου αυτό που της είπα. Δεν έδειξε καμία κατανόηση!
Τότε άρχισε να βάζει λόγια στον γιό μου και να λέει ότι της μιλάω άσχημα, ότι ανακατεύομαι με το παιδί και να λέει αριστερά και δεξιά σε γνωστούς και φίλους ότι δεν έχει βοήθεια από κανέναν!
Με κάθε τρόπο προσπαθεί να με απομακρύνει από την οικογένειά τους και
κάθε φορά που τους τηλεφωνώ για να τους επισκεφτώ βρίσκει όλο δικαιολογίες για να μην πάω!Ούτε το εγγόνι μου δεν με αφήνει να βλέπω και λέει στον γιό μου ότι το κακομαθαίνω!
Δεν θέλω να γίνομαι εγώ η αφορμή για να στεναχωριέται το παιδί μου οπότε δεν μιλάω, αλλά είμαι πολύ στεναχωρημένη. Τι μπορώ να κάνω όμως;
Καίτη