Κάποια στιγμή, αν δεν έχει έρθει ήδη (αυτή η στιγμή), οι δημοσιογράφοι θα κοιτάμε δεξιά αριστερά να δούμε τι είναι αυτό που μας μουσκεύει, αυτό το πιο βαθύ που μας λερώνει.
Θα κάνουμε λάθος αν νομίσουμε πως βρέχει, αν πάμε να σκουπιστούμε και να περάσουμε στο επόμενο θέμα, στην επόμενη πίστα. Πάλι θα μας φτύνουν. Και η μπόρα θα τους έχει πάρει όλους. Δίκαιους και άδικους. Το έχει αυτό το κακό η σαρωτική δύναμη του να εκτίθεσαι…
Το βλέπεις ξανά, χτυπάει με σφοδρότητα τώρα που ζαλισμένοι, αποκαρδιωμένοι και οργισμένοι παρακολουθούμε για πολλοστή φορά να καίγεται η μισή Αττική. Η συνειδητοποίηση πως τα περισσότερα ΜΜΕ στην Ελλάδα (εννοείται ότι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις) δεν είναι καν κοντά στο ιδεατό της αποστολής τους, που είναι η ενημέρωση του κοινού. Αν δεν είχαμε τα social media, εκεί που αφιλτράριστη και άμεσα βγαίνει η είδηση, θα ζούσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ναι, εκεί ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της παραπληροφόρησης, της «άποψης» που περνάει σαν ρεπορτάζ, των μικροπολιτικών παιχνιδιών. Πρέπει να είσαι εκπαιδευμένος ως άνθρωπος, να έχεις μια στοιχειώδη ικανότητα κριτικής σκέψης. Όμως η εικόνα δεν λέει ψέματα. Τα φριχτά δεδομένα επίσης δεν μπορείς να τα αποκρύψεις.
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ στην Ελλάδα, το «το είπε η τηλεόραση» καθώς μάθαμε να το λέμε, όλο και περισσότερο καταλήγει να χάνει την αξιοπιστία του ως μοντέλο. Γιατί σε μεγάλο βαθμό γίνεται φερέφωνο του damage control. Να περιοριστεί το πολιτικό κόστος. Με κάθε τρόπο. Να φανεί πως δεν φταίει η κυβέρνηση, η απουσία σωστής προετοιμασίας και σχεδίου. Διαρκής επίκληση στο συναίσθημα και η γνωστή καραμέλα να σωθούν οι ζωές και όλα τα άλλα φτιάχνονται. Όχι παιδιά δεν φτιάχνονται όλα τα άλλα. Υπάρχουν ζώα που χάνονται, σπίτια που γίνονται στάχτη, κόποι μιας ζωής που εξαϋλώνονται σε χρόνο dt. Όλα αυτά δεν φτιάχνονται έτσι απλά, επειδή ο ιδιοκτήτης τους είχε την τύχη να βγει ζωντανός εν έτει 2024 στην Ελλάδα…
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα έχουν τη σημασία τους. Να για παράδειγμα ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Βασίλης Κικίλιας βγήκε να κάνει δηλώσεις με το χέρι δεμένο. Η δύναμη της εικόνας, το υπονοούμενο του «πονάω και εγώ όσο και εσείς». Μόνο που η αλήθεια είναι μία: Ξανά μείναμε στα κούφια και μεγάλα λόγια του χειμώνα περί «σχεδίου και υπέρ-δορυφόρων», περί «drones που θα σαρώνουν την Αττική και θα μας γλιτώσουν από τις φωτιές». Αυτή είναι η ουσία όσο και αν δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε από τη μικρή μας οθόνη.
Θα τα ρίξουμε πάλι στον «στρατηγό άνεμο», στην κλιματική κρίση, στους κακούς που βάζουν φωτιές και στο φαινόμενο της κηλίδωσης (New entry). Ναι, όλα παίζουν το ρόλο τους, ναι αν τα απομονώσουμε όλα αυτά (μπορεί να) είναι αιτίες. Μόνο που οι αρμόδιοι βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται ακριβώς (θεωρητικά) για να εντοπίζουν τις λύσεις στα δύσκολα, εκεί που δεν μπορούν οι άλλοι. Για να προλαβαίνουν πριν γίνει το κακό. Τι λέμε τώρα, ε; Πόσο αφελές ακούγεται…
Damage control. Είναι εμφανές πως αυτή είναι πλέον η πρεμούρα των κυβερνώντων. Ξέρουν πως χάθηκε το παιχνίδι, πως η καταστροφή στη βορειοανατολική Αττική είναι τεράστια. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουν βγει οι ταγοί του συστήματος να εξυπηρετήσουν αυτόν το σκοπό. Με κάθε τρόπο. Να φανεί πως οι προηγούμενοι τα έκαναν χειρότερα, πως αυτοί πάλεψαν με το αδύνατο και πάλι καλά. Και αφού δεν έχουμε «νέο Μάτι» με θύματα ανθρώπινες ζωές να λέμε και ευχαριστώ. Δεν πάει να καεί το σύμπαν…
Η αλήθεια, όμως, δεν καμουφλάρεται. Για πολλοστή φορά γινόμαστε η χώρα του «από τύχη ζούμε». Ελπίζοντας να μη φυσήξει πολύ, να μη βρέξει πολύ, να μην βρεθεί κάνας άχρηστος σταθμάρχης. Τη φράση «προσέχουμε για να έχουμε» ποτέ δεν μάθαμε πραγματικά τι σημαίνει στην Ελλάδα. Μόνο παπαγαλία την επαναλαμβάνουμε, στείρα και άνευ νοήματος. Αλλά στο να κατηγορούμε όλους τους άλλους εκτός από εμάς, α σε αυτό δεν έχουμε ταίρι. Καήκαμε και απόψε, καήκαμε.