Είμαι 30 χρονών και ο πατέρας μου μας παράτησε και έφυγε από το σπίτι όταν ήμουν 10 χρονών και η αδερφή μου 12. Μπορεί η μητέρα μου να κατέρρευσε όταν ο πατέρας μου μας παράτησε ωστόσο για εμάς τα αδέρφια ήταν μία ανακούφιση αφού η ατμόσφαιρα στο σπίτι ήταν τοξική και είχαμε καθημερινά άσχημους καυγάδες στους οποίους δεν χαίρομαι που ήμουν μάρτυρας.
Βλέποντας την κατάσταση της μητέρας μας και εγώ και η αδερφή μου μισήσαμε ακόμα περισσότερο τον πατέρα μας. Ήμουν αρκετά μικρή τότε οπότε δεν μπορώ να ξέρω περισσότερες λεπτομέρειες για τη σχέση τους γιατί η μαμά μου ακόμα και σήμερα δεν θέλει να μιλάει για εκείνον ή για το γάμο τους.
Παρόλο που έπρεπε να μας βλέπει μία φορά την εβδομάδα το έκανε μόνο ελάχιστες φορές στην αρχή. Στη συνέχεια δεν τον ξαναείδαμε ούτε γνωρίζαμε πού βρίσκεται. Συνεχίσαμε κανονικά τις ζωές μας όπως τη συνέχισε και εκείνος και θα μπορούσα να πω ότι παρά το χάλι της μητέρας μου, ησυχάσαμε σε αυτό το σπίτι.
Για να μη σας τα πολυλογώ ήρθε σε επαφή μαζί μας πρόσφατα μέσω του θείου μας και ζήτησε να του στείλουμε τα νέα μας και φωτογραφίες των οικογενειών μας. Ήταν μεγάλο το σοκ για μένα. Πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου και μετέφερα το αίτημά του. Και εκείνη όπως και εγώ είμαστε θυμωμένες που μετά από 20 χρόνια απουσίας θυμήθηκε ξαφνικά ότι υπάρχουμε. Ακόμα δεν έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε. Να δεχτούμε ή να πούμε στο θείο μας να του πει ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση μαζί του;
Δεν είμαι σίγουρη αν μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα αξίζει τον κόπο. Θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας.
Ελεονώρα