«Έχεις έτοιμη τη βαλίτσα σου», με ρώτησε η ψυχολόγος μου στην τελευταία μας συνεδρία πριν παρατήσω τον άντρα μου και φύγω. Τις τελευταίες εβδομάδες είχαμε συζητήσει τα πάντα: Τι πρέπει να πάρω μαζί μου, τι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεχάσω, τι να προσέξω για να μην καταλάβει ο άντρας μου πού είμαστε και πόσο δύσκολοι αλλά και διαφορετικοί θα είναι οι επόμενοι μήνες με το γιο μου στο νέο μας μυστικό σπίτι.
Έβαλα σε μία τσάντα διαβατήρια, πιστοποιητικά, βίζες και άλλα σημαντικά έγγραφα και τα έδωσα σε μία αξιόπιστη φίλη μου να μας τα φυλάξει μέχρι να έρθει η στιγμή που θα φεύγαμε οριστικά. Αγαπούσα τη χώρα μου, αγαπούσα τη ζωή μου στην Ελλάδα αλλά δεν άντεχα άλλο να ζω σε έναν καταχρηστικό γάμο με έναν άντρα που κακοποιούσε και εμένα και το παιδί μας. Έπρεπε να φύγουμε όσο πιο μακριά γινόταν, όσες προκλήσεις και αν αντιμετωπίζαμε.
Μέσα στην τσάντα με τα έγγραφα έβαλα επίσης όσα χρήματα είχα μαζέψει και τα κοσμήματά μου. Σε μία μεγάλη βαλίτσα έβαλα μερικά ρούχα και εσώρουχα για μένα και το γιο μου, λίγα φάρμακα μη μας τύχει κάτι και ελάχιστα προϊόντα περιποίησης για τις πρώτες μέρες όπως ένα σαμπουάν, ένα αφρόλουτρο και ένα αποσμητικό.
Καθώς πλησίαζε η μεγάλη μέρα που θα φεύγαμε οριστικά και για πάντα περιπλανήθηκα στο σαλόνι του σπιτιού μου χαϊδεύοντας τα έπιπλα και αγγίζοντας μέχρι και τα διακοσμητικά. Είπα αντίο σε όσα πράγματα δεν μπορούσα να πάρω, πράγματα που αν έπαιρνα θα κατέστρεφαν το σχέδιό μου.
Στις συνεδρίες με την ψυχολόγο μου είχαμε εξετάσει κάθε σενάριο. Αν του έλεγα ότι ήθελα απλώς να φύγω; Αν του έλεγα ότι εδώ και καιρό είχα βρει μία πολύ καλή διαδικτυακή δουλειά που θα με βοηθούσε να σταθώ στα πόδια μου και να στηρίξω το παιδί μας; Ο θυμός του ενός απέναντι στον άλλον θερίευε καθώς περνούσαν τα χρόνια και οι τσακωμοί γίνονταν όλο και χειρότεροι.
Δεν θα με άφηνε να φύγω και το ήξερα. Τα στατιστικά το έλεγαν, οι φίλοι μου το έλεγαν, η ψυχολόγος μου το έλεγε, ακόμα και ο δικηγόρος μου το έλεγε κάθε φορά που ρωτούσα αν έκανα το σωστό που έφευγα. «Το 80% των γυναικών τις οποίες έχω αναλάβει επέστρεψαν στους συζύγους τους τουλάχιστον μία φορά, αν όχι περισσότερες, πριν το πάρουν οριστικά απόφαση να φύγουν» μου είπε ο δικηγόρος μου. Ένας φίλος μου, μου είπε πως κάπου είχε διαβάσει ότι ο μέσος όρος ήταν 7 φορές. Δεν άντεχα να το κάνω 7 φορές, ούτε καν 2. Αν επρόκειτο να φύγω έπρεπε να είναι για πάντα.
«Θα κάνεις αυτό που λέει η ψυχή σου γιατί εσύ ξέρεις καλύτερα απ’ όλους» μου είπε η ψυχολόγος μου όταν τη ρώτησα αν αντιδρούσα υπερβολικά σκεπτόμενη το χειρότερο σενάριο. Ένας άλλος φίλος μου, μου έδειξε μερικές φωτογραφίες μου από αυτές που του είχα στείλει μετά τον τελευταίο τσακωμό με τον άντρα μου. Δεν χρειαζόμουν κάτι παραπάνω. Ξεκίνησα να μαζεύω λεφτά σε έναν λογαριασμό που είχα ανοίξει κρυφά από εκείνον και άρχισα επίσης κρυφά να αγοράζω ρούχα και διάφορα πράγματα για να στήσω ένα νέο σπιτικό κάπου αλλού μακριά. Λίγα ρούχα, λίγες πετσέτες, κάνα-δυο σεντόνια. Αυτά. Έβγαλα αεροπορικά εισιτήρια (με έσωσε κυριολεκτικά το γεγονός ούτε οι γονείς μου κατοικούν σε χώρα γειτονική της Ελλάδας όποτε είχα μονίμως πάνω μου χαρτί υπογεγραμμένο από τον άντρα μου που μου επέτρεπε να παίρνω και το παιδί μαζί μου κάθε φορά που πήγαινα να τους επισκεφτώ. Φυσικά ποτέ δεν πήγε το μυαλό του στο ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το χαρτί αυτό για άλλο λόγο). Βρήκα και ένα σπιτάκι μικρό και φτηνό, αλλά πανέμορφο και το έκλεισα μέσα σε μία μέρα. Η μέρα που θα έφευγα ήταν η μέρα που θα ξεκινούσε η άδεια από τη νέα μου δουλειά, δηλαδή τρεις εβδομάδες πριν τα Χριστούγεννα.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. Καθημερινά έβαζα τα δυνατά μου και υποκρινόμουν πως τίποτα δεν είχε αλλάξει γιατί δεν ήθελα ο σύζυγός μου να καταλάβει τίποτα μέχρι τη μέρα που θα έφευγα. Κατέβασα από το πατάρι τα χριστουγεννιάτικα, στόλισα όλο το σπίτι όπως κάθε χρόνο και τίποτα δεν προμήνυε την επερχόμενη αποχώρηση μου μαζί με το παιδί.
Το διάστημα που μεσολάβησε από τη στιγμή που φύγαμε μέχρι τη στιγμή που προσγειωθήκαμε δεν το θυμάμαι καθόλου. Ανά 20 δευτερόλεπτα έστριβα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά φοβούμενη μην πεταχτεί από κάπου και με σύρει από τα μαλλιά στο σπίτι. Ήταν λες και έγιναν όλα μηχανικά. Λες και δεν ήμουν καν εκεί. Ήμουν για πρώτη φορά ελεύθερη μαζί με το παιδί μου σε μία ξένη χώρα χωρίς να ξέρω γρι τη γλώσσα.
Ένιωσα ότι η ψυχή μου μπήκε στη θέση της όταν μπήκαμε στο νέο μας διαμέρισμα. Δεν ήταν πάρα ένα μικρό σαλόνι με μία μικρή κουζίνα, ένα πολύ μικρό υπνοδωμάτιο και ένα μικροσκοπικό μπάνιο, ήταν όμως τόσο ζεστό και αγαπησιάρικο που με έκανε αμέσως να χαλαρώσω. Το ψυγείο και η κατάψυξη ήταν φουλ εφοδιασμένα λες και ο ιδιοκτήτης ήξερε ποιοι είμαστε και γιατί ερχόμασταν, το σαλόνι ήταν διακοσμημένο με τα ομορφότερα χριστουγεννιάτικα στολίδια και επίσης σε μία γωνιά, σε ένα έπιπλο κάτω από την τηλεόραση υπήρχαν πολλά επιτραπέζια και παιδικά παραμύθια.
Τις πρώτες μέρες ο γιος μου δεν με ρώτησε τίποτα. Ήταν λες και είμαστε διακοπές, μετά όμως τις πρώτες δύο εβδομάδες άρχισαν οι ερωτήσεις, οι οποίες ευτυχώς διήρκησαν ελάχιστα. Μέσα μου πιστεύω ότι στο παιδί αρκούσε που έβλεπε τη μαμά του ήρεμη, χαρούμενη και επικρατούσε ησυχία στο σπίτι μας. Το παιδί μπορεί να ήταν μικρό αλλά δεν ήταν χαζό. Έβλεπε το ξύλο που έτρωγα κάθε μέρα και τα αίματα να τρέχουν στο πρόσωπό μου. Πολλές φορές είχε τύχει να το πάρω μαζί μου στο νοσοκομείο που είχα πάει για ράμματα ή για να μου βάλουν το χέρι ή το πόδι στο γύψο. Βλέποντάς με για πρώτη φορά καλά και να χαμογελώ ήταν και εκείνο καλά. Ίσως και να του έλειπε ο πατέρας του αλλά δεν το εξέφρασε ποτέ. Δεν είχε φάει και εκείνο λίγοτερο ξύλο από εκείνον.
Κανείς δεν ήξερε που είχα πάει ούτε καν οι γονείς μου. Με είχε προειδοποιήσει ο δικηγόρος μου να μην πω τίποτα και σε κανέναν και ο λόγος ήταν ότι την πρώτη εβδομάδα οι περισσότερες γυναίκες υποκύπτουν στην κοινωνική και οικογενειακή πίεση να επιστρέψουν στους συζύγους τους.
Τα Χριστούγεννα ήρθαν και μαζί η χαρά και η αγάπη. Φέτος δεν θα είχαμε σπασμένα πιάτα, σπασμένα χέρια, πόδια και πλευρά. Φέτος δεν θα κοιμηθώ κουλουριασμένη στο πάτωμα δίπλα από το κρεβάτι του παιδιού μου. Του είχα υποσχεθεί ενώ κοιμόταν ότι δεν θα τον αφήσω ποτέ και ότι τα επόμενα Χριστούγεννα θα μας βρουν κάπου μόνους μας, αλλά ευτυχισμένους. Έτσι και έγινε.
Ξέρετε τι ήταν το μοναδικό πράγμα που πήρα φεύγοντας από το σπίτι μου; Το άστρο από την κορυφή του δέντρου και αυτό έβαλα στην κορυφή του δέντρου μας για να θυμόμαστε την οικογένεια και τους φίλους που αφήσαμε πίσω φεύγοντας. Με τον καιρό κάναμε νέους φίλους και νέα αρχή. Κανείς δεν ξέρει πού είμαστε και δεν χρειάζεται να μάθει. Είμαστε ασφαλείς και αυτό για μένα σημαίνει τα πάντα.
Χ.
Πηγή: singleparent.gr