Φιλίες πάνε κι έρχονται στη ζωή μας. Για λίγο, για πολύ, για πάντα, δεν έχει σημασία. Όλες αφήνουν το σημάδι τους. Όλες μας μαθαίνουν ν’ αγαπάμε και να συγχωρούμε. Να κάνουμε υπομονή και να λέμε αλήθειες.
Υπάρχουν όμως κι οι φιλίες οι καρμικές. Αυτές που δημιουργήθηκαν μ’ ένα «κλικ», ανάμεσα σε δύο –μέχρι τότε– αγνώστους. Ίσως βρέθηκαν σε κάποια κοινή παρέα, ίσως έπιασαν κουβέντα σε λεωφορείο ή σε πλοίο με κοινό προορισμό.
Πάντως ένα είναι το σίγουρο. Από τα πρώτα πέντε λεπτά ήξεραν πως είχαν βρει την αδερφή ψυχή τους. Είναι λίγο παράξενο αυτό, να νιώθεις τόσο δικό σου έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες, όμως συμβαίνει. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς και γιατί. Είναι τα κοινά ενδιαφέροντα; O ίδιος τρόπος σκέψης; Ή μήπως η αύρα που σου βγάζει;
Συνήθως, αυτές οι φιλίες ξεκινούν με τη γνωστή φράση: «Έλα ρε, κι εσύ; Νόμιζα πως ήμουν ο μόνος!». Μπίνγκο! Βρήκες κάποιον για να χρωστάτε μαζί στη Μιχαλού. Ενώστε τώρα τους μισθούς σας, γιατί θα χρειαστούν μπόλικα για να την ξεπληρώσετε. Το κοινό σας ταξίδι τώρα ξεκινάει.
Θ’ ανταλλάξετε αριθμούς, facebook, instagram, υποσχέσεις για να βγείτε ξανά. Και θα βγείτε. Και θα δεθείτε ακόμα περισσότερο με τον καιρό. Όμως ποτέ δε θα ξεχάσετε τη γνωριμία σας. Γιατί για εσάς, αυτή η πρώτη συνάντηση είχε κάτι ανεξήγητο, κάτι από μαγικό ξόρκι που σας έκανε να συναντηθείτε τη συγκεκριμένη ώρα, στο συγκεκριμένο μέρος.
Λένε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να ισχύει, μπορεί κι όχι. Σίγουρα όμως, κάποιοι άνθρωποι μας «τραβάνε» περισσότερο από άλλους. Κι αυτούς έχουμε την τάση όταν τους συναντάμε, να τους ξεχωρίζουμε από μακριά. Ακόμη κι ως μικρά παιδιά. Κυρίως ως μικρά παιδιά.
Όσο πιο μικρός είσαι, τόσο πιο καθαρά βλέπεις τους ανθρώπους. Είναι διάφανη η ψυχή και φαίνονται τα πάντα. Πλησιάζεις το αγοράκι του διπλανού θρανίου και του λες όλο καμάρι: «Θες να γίνουμε φίλοι;». Δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις τη φράση και σου ρίχνει μια ροχάλα στα μούτρα. Ναι, εννοεί.
Γίνεστε φίλοι και στα πρώτα πέντε λεπτά του πετάς: «Γιωργάκη, θα με παντρευτείς όταν μεγαλώσουμε;». Δεν έχει σημασία τι θ’ απαντήσει ο Γιωργάκης. Τον λάτρεψες στη στιγμή. Κι όσο κι αν σε ταλαιπωρεί, σε λάτρεψε κι αυτός. Τις μαργαρίτες στο θρανίο ποιος νομίζεις πως τις αφήνει;
Άπαξ κι αρχίσεις να συμπληρώνεις τις φράσεις ανθρώπου που μόλις γνώρισες, δεν υπάρχει γυρισμός. Κάντε τατουάζ BFFE και με το καλό η κουμπαριά. Δε συμβαίνει συχνά να «κουμπώνεις» τόσο γρήγορα με κάποιον, γι’ αυτό να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που το έζησες. Ακόμα κι αν δεν δουλέψει στην πορεία, ακόμα κι αν τελικά απομακρυνθείτε.
Όλες οι φιλίες δοκιμάζονται με τα χρόνια. Έτσι κι αυτή. Μπορεί με μια ματιά να καταλάβατε ο ένας τον άλλον εκείνη την πρώτη φορά, όμως αυτό δε λέει τίποτα αν η ματιά γίνει αδιάφορη με τον καιρό.
Στο χέρι μας είναι να διατηρήσουμε μια φιλία, όπως κι αν ξεκίνησε αυτή. Αμοιβαίες υποχωρήσεις κι εμπιστοσύνη χρειάζεται. Πόσο μάλλον μια φιλία που έκανε ξεκάθαρο από την αρχή, πόσο δυνατή θα είναι.
«Από τύχη σε γνώρισα μα από επιλογή σε κράτησα». Πείτε το στους φίλους σας, κοτσάρετε κι ένα «σ’ αγαπώ» από δίπλα και βγείτε για καφέ. Ο κόσμος σας περιμένει κι έχετε τόσα ν’ ανακαλύψετε ακόμα. Αρκεί να έχετε ψυχή ανοιχτή για κάθε μικρό ενθουσιασμό που βρίσκεται στο δρόμο σας. Όπως την πρώτη φορά που γνωριστήκατε.
της Χριστίνα Κωνσταντουδάκη για το pillowfights.gr