Είτε έχετε σχέση, είτε όχι είναι καλό να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο. Θα σας δείξε πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάμε και να αγαπάμε τους αυτούς, που βρίσκονται κοντά μας, όσο έχουμε ακόμα την ευκαιρία.
“Όταν γύρισα σπίτι εκείνη την μέρα, η γυναίκα μου είχε σερβίρει το βραδινό και εγώ της κρατούσα το χέρι και της είπα: “Έχω κάτι να σου πω.” Κάθισε ήρεμα και έφαγε. Για ακόμη μια φορά παρατήρησα τον πόνο στα μάτια της.
Ξαφνικά δεν ήξερα τι να πω, αλλά έπρεπε να της πως, ότι σκεφτόμουν το διαζύγιο. Έθεσα το θέμα με ηρεμία και εκείνη δεν φάνηκε να ενοχλείται από τα λόγια, απλά με ρώτησε “γιατί.” Απέφυγα την ερώτησή της και αυτό την εκνεύρισε. Πέταξε κάτω τα πιάτα και μου φώναξε “δεν είσαι άντρας.”
Εκείνη την νύχτα δεν μιλήσαμε μεταξύ μας. Εκείνη έκλαιγε. Ήξερα, ότι ήθελε να μάθει τι είχε συμβεί στον γάμο μας, αλλά εγώ δεν μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Δεν την αγαπούσα πια. Απλά την λυπόμουν!
Με μια βαθιά αίσθηση ενοχής έκανα αίτηση διαζυγίου και δήλωσα, ότι μπορούσε να κρατήσει το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας και το 30% των μετοχών της εταιρίας μου. Έριξε μια ματιά στην αίτηση και την έκανε κομμάτια. Η γυναίκα που είχε περάσει τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής της μαζί μου, μου φαινόταν σαν ξένη. Ένιωθα άσχημα, που σπατάλησε τον χρόνο της και την ενέργειά της, αλλά δεν μπορούσα να μετανιώσω για το πόσο πολύ είχα αγαπήσει την Τζέιν. Τελικά, άρχισε να κλαίει δυνατά μπροστά μου, όπως ακριβώς περίμενα. Για μένα το κλάμα της ήταν ένα είδος ανακούφισης. Η ιδέα του διαζυγίου, που μου είχε γίνει εμμονή τις τελευταίες εβδομάδες, τώρα μου φαινόταν πιο καθαρή και σαφής.
Την επόμενη μέρα, γύρισα σπίτι πολύ αργά και την βρήκα να γράφει κάτι, καθισμένη στο τραπέζι. Δεν έφαγα, αλλά πήγα κατευθείαν για ύπνο και κοιμήθηκα πρώτος, γιατί ήμουν πολύ κουρασμένος από την γεμάτη μέρα με την Τζέιν. Όταν ξύπνησα, ήταν ακόμη στο τραπέζι και έγραφα. Δεν με ένοιαζε, οπότε ξανάπεσα για ύπνο.
Το πρωί μου παρουσίασε του όρους του διαζυγίου: δεν ήθελε τίποτα από μένα, αλλά ήθελε προειδοποίηση ενός μηνός πριν από την έκδοση του διαζυγίου. Ζήτησε στην διάρκεια εκείνου του μήνα να αγωνιστούμε για μια όσο το δυνατόν φυσιολογική ζωή. Οι λόγοι της ήταν απλοί: Ο γιος μας είχε εξετάσεις σε έναν μήνα και δεν ήθελε να τον αναστατώσει με τον κατεστραμμένο γάμο μας. Αυτό ήταν ευχάριστο για μένα. Μου ζήτησε και κάτι ακόμα: να θυμηθώ πως την πήγα στο γαμήλιο δωμάτιό μας την μέρα του γάμου μας. Μου ζήτησε να την βγάζω κάθε μέρα από το δωμάτιό μας μέχρι την εξώπορτα, κατά την διάρκεια αυτού του μήνα. Νόμιζα, ότι άρχιζε να τρελαίνεται, αλλά το δέχτηκα μόνο για να κάνω υποφερτές τις τελευταίες κοινές μας μέρες.
Είπα στην Τζέιν για τους όρους διαζυγίου που μου είχε θέσει η γυναίκα μου. Γέλασε δυνατά και σκέφτηκε, ότι ήταν παράλογο. “Ό,τι και αν κάνει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το διαζύγιο”, μου είπε.
Η γυναίκα μου και εγώ δεν είχαμε καμία επαφή, αφού είχα εκφράσει ρητά την πρόθεσή μου για το διαζύγιο. Οπότε, όταν την κουβάλησα την πρώτη μέρα στην εξώπορτα, ήμασταν και οι δυο αδέξιοι. Ο γιος μας χειροκροτούσε από πίσω: “ο μπαμπάς κρατάει την μαμά στα χέρια του.” Τα λόγια του μου έφεραν μια περίεργη αίσθηση πόνου. Την πήγα από το δωμάτιο μέχρι το σαλόνι, κρατώντας την στα χέρια μου και εκείνη μου είπε χαμηλόφωνα: “μην πεις στον γιο μας για το διαζύγιο.” Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, νιώθοντας κάπως αναστατωμένος. Την άφησα στην εξώπορτα και πήγε να πάρει το λεωφορείο για την δουλειά της. Οδήγησα μόνος μου μέχρι την δουλειά.
Την δεύτερη μέρα ήταν και για τους δυο μας πιο εύκολο. Ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος μου και μπορούσα να μυρίζω το άρωμά της. Συνειδητοποίησα, ότι για πολύ μεγάλο διάστημα δεν είχα κοιτάξει προσεχτικά αυτή την γυναίκα. Υπήρχαν λεπτές ρυτίδες στο πρόσωπό της και τα μαλλιά της είχαν γκριζάρει λίγο. Όλο το βάρος του γάμου μας είχε πέσει σε εκείνη. Για ένα λεπτό αναρωτήθηκα τι είχα κάνει εγώ για εκείνη.
Την τέταρτη μέρα, όταν την σήκωσα, ένιωσα την οικειότητα να επιστρέφει. Αυτή η γυναίκα είχε αφιερώσει 10 χρόνια από την ζωή της σε μένα. Την πέμπτη και την έκτη ημέρα συνειδητοποίησα, ότι το αίσθημα της οικειότητας μεγάλωνε και πάλι. Δεν ανέφερα κάτι σχετικά με αυτό στην Τζέιν. Όσο περνούσε ο μήνας, μου ήταν όλο και πιο εύκολο να την σηκώνω. Ίσως, η καθημερινή προπόνηση να με έκανε πιο δυνατό.
Ένα πρωί, επέλεγε τι θα φορέσει και είχε δοκιμάσει αρκετά φορέματα, αλλά δεν μπορούσε να βρει το κατάλληλο. Τότε, αναστέναξε και είπε, ότι όλα τα φορέματά της είναι μεγάλα. Ξαφνικά, κατάλαβα, ότι είχε αδυνατίσει αρκετά και γι’αυτό μου ήταν πιο εύκολο να την κουβαλάω. Τότε κατάλαβα, ότι είχε πολύ πόνο και πικρία στην καρδιά της. Υποσυνείδητα πήγα κοντά της και άγγιξα το κεφάλι της.
Εκείνη την στιγμή μπήκε ο γιος μας μέσα και είπε: “Μπαμπά είναι η ώρα να κουβαλήσεις την μαμά.” Για εκείνον, το να βλέπει τον πατέρα του να πηγαίνει την μαμά του στην εξώπορτα κάθε πρωί είχε γίνει μέρος της καθημερινότητάς του. Η γυναίκα μου έκανε νόημα στον γιο μας να έρθει κοντά και τον αγκάλιασε σφιχτά. Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη, γιατί φοβόμουν, ότι θα αλλάξω γνώμη την τελευταία στιγμή. Μετά την πήγα μέχρι την εξώπορτα. Το χέρι της ήταν τυλιγμένο απαλά γύρω από τον λαιμό μου. Ήταν ακριβώς όπως την μέρα του γάμου μας.
Μόνο που ήταν πολύ πιο αδύνατη και λυπημένη. Την τελευταία μέρα που την κρατούσα στα χέρια μου, με δυσκολία μπορούσα να περπατήσω. Ο γιος μας είχε πάει στο σχολείο.Την κρατούσα σφιχτά και της είπα, ότι δεν είχα καταλάβει πως έλειπε η οικειότητα από την σχέση μας. Πήγα στο γραφείο… Ανέβηκα πάνω αναστατωμένος και φοβόμουν, ότι η καθυστέρηση θα μπορούσε να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Όταν άνοιξα την πόρτα και είδα την Τζέιν, της είπα: “Συγγνώμη Τζέιν, δεν θέλω πια να πάρω διαζύγιο.”
Με κοίταξε σοκαρισμένη και στην συνέχεια άγγιξε το μέτωπό μου. “Μήπως έχεις πυρετό”, με ρώτησε. “Συγγνώμη Τζέιν”, της είπα, “δεν θέλω να πάρω διαζύγιο. Ο γάμος μας ήταν βαρετός πιθανόν επειδή και οι δύο δεν δίναμε σημασία στις λεπτομέρειες της ζωής μας και όχι επειδή δεν αγαπιόμασταν. Τώρα συνειδητοποίησα, ότι από την στιγμή που την κουβαλούσα κάθε μέρα από το δωμάτιο μέχρι την εξώπορτα, θα πρέπει να την κουβαλάω μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.” Η Τζέιν μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι, έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω της και ξέσπασε σε κλάματα. Έφυγα από το γραφείο και σταμάτησα σε ένα ανθοπωλείο και παρήγγειλα ένα μπουκέτο λουλούδια για την γυναίκα μου. Η πωλήτρια με ρώτησε να γράψει στην κάρτα. Χαμογέλασα και έγραψα: “Θα σε κουβαλάω κάθε πρωί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.”
Εκείνη την μέρα πήγα στο σπίτι χαμογελαστός και με λουλούδια στο χέρι. Έτρεξα να ανέβω τις σκάλες μόνο για να βρω την γυναίκα μου ξαπλωμένη στο κρεβάτι και νεκρή. Η γυναίκα μου πολεμούσε με τον καρκίνο τόσο καιρό και εγώ ήμουν πολύ απασχολημένος με την Τζέιν για να το καταλάβω. Γνώριζε, ότι σύντομα θα πεθάνει και ήθελε να εξαφανίσει οποιαδήποτε αρνητική επίπτωση για τον γιο μας σε περίπτωση που παίρναμε διαζύγιο. Τουλάχιστον, στα μάτια του γιου μου είμαι ένας τρυφερός σύζυγος.
Οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής είναι αυτά που έχουν σημασία σε μια σχέση. Το πολυτελές σπίτι, τα λεφτά, το αυτοκίνητο δεν έχουν καμία σημασία. Αυτά δημιουργούν ένα ωραίο περιβάλλον, αλλά δεν μπορούν από μόνα τους να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Βρείτε χρόνο για να κάνετε μαζί με τον σύντροφό σας όλα εκείνα τα πράγματα που δημιουργούν οικειότητα. Να έχετε έναν ευτυχισμένο γάμο!