Τον τελευταίο καιρό τσακώνομαι συνέχεια με τη γυναίκα μου επειδή είναι απίστευτα τεμπέλα. Δεν κάνει απολύτως τίποτα μέσα στο σπίτι και έτσι όλο το βάρος να πέφτει σε μένα.
Έχω να κυνηγάω εκείνη, τα δύο μας παιδιά και το σκυλάκι που πρόσφατα αποκτήσαμε. Η γυναίκα μου δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να σερφάρει όλη μέρα στο Facebook και στο Instagram ή να μιλάει με τη μάνα της στο τηλέφωνο.
Της πάω κάθε πρωί καφέ στο κρεβάτι γιατί βαριέται να σηκωθεί, αλλά εκείνη δεν έχει κάνει ποτέ το παραμικρό για μένα. Για να μην είμαι άδικος, κάτι κάνει. Μαγειρεύει στα παιδιά κάθε μέρα, τους φτιάχνει το γάλα τους το πρωί, αλλά όταν γυρνάω από τη δουλειά είναι λες και μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Εφησυχάζεται και είναι λες και ήρθε η υπηρέτρια στο σπίτι που θα τα κάνει όλα. Κάθεται στον καναπέ και περιμένει από εμένα να μαγειρέψω, να ετοιμάσω το τραπέζι, να βάλω πλυντήριο, να απλώσω και μερικές φορές μου ζητάει και να σκουπίσω. Το σκυλάκι μας αν δεν το πάω εγώ βόλτα, δεν υπάρχει κανείς άλλος να το πάει. Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς κρατιέται το καημένο τόσες ώρες και δεν τα κάνει πάνω του.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι την προηγούμενη εβδομάδα. Με κόλλησαν τα μικρά ίωση και ήμουν τόσο χάλια που δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε για να πάω τουαλέτα. Ήμουν στο κρεβάτι τρεις μέρες με 40 πυρετό και δεν με βοήθησε σχεδόν καθόλου, έστω να μου βάλει μία κομπρέσα στο μέτωπο, να μου φέρει τα φάρμακά μου ή να μου φτιάξει μία σουπίτσα.
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα αυτή την κατάσταση. Η τεμπελιά της έχει βαρέσει κόκκινο. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να την πάρω με το καλό και να το συζητήσουμε, μου λέει τα ίδια: «Ξέρεις πώς είναι να τρέχεις δύο παιδιά όλη μέρα; Το βράδυ που γυρνάς είμαι «πτώμα», δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου», λες και εγώ μπορώ.
Τα παιδιά μας πηγαίνουν Δημοτικό πράγμα που σημαίνει ότι για έξι ολόκληρες ώρες την ημέρα δεν έχει την έγνοια τους. Από τις 8 το πρωί μέχρι το μεσημέρι που σχολάνε έχει απεριόριστο χρόνο να κάνει τα πάντα και όχι να με περιμένει πότε θα γυρίσω από τη δουλειά για να με κάνει χαρωπή νοικοκυρούλα μετά από μια τόσο κουραστική μέρα στη δουλειά.
Πραγματικά έχω φτάσει στα όριά μου. Δεν αντέχω άλλο. Τι άλλο να κάνω πια;
Πάνος