Το Πάσχα που μας πέρασε ήρθαν οι γονείς μου από το χωριό για να γιορτάσουμε όλοι μαζί. Eίχαμε αρκετό καιρό να τους δούμε, αλλά δεν ήταν εύκολο να πάμε εμείς στο χωριό γιατί η γυναίκα μου είχε μόλις γεννήσει και με τρια αγόρια σε μικρή ηλικία και ένα ακόμα αγοράκι στην κούνια δεν ήταν εύκολο να μετακινηθούμε.
Οι γιορτές πέρασαν και Τρίτη του Πάσχα ήρθε η ώρα οι γονείς μου να επιστρέψουν. Τους πήγα στο σταθμό, αλλά όταν γύρισα βρήκα τη γυναίκα μου να έχει πάρει αγκαλιά το μωρό και να κλαίει. Όταν τη ρώτησα τι συνέβη και αν έπαθε κάτι το παιδί, μου είπε ότι άκουσε τη μητέρα μου να λέει «Γιο βρήκανε να κάνουνε πάλι; Τρεις γιους έχουν, χάθηκε ένα κοριτσάκι να πάρει και το όνομά μου; Αμάν πια κι αυτοί» και μου είπε ότι οι γονείς μου δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν στο σπίτι μας.
Η αλήθεια είναι ότι και εμένα δεν μου άρεσαν αυτά που είπε η μάνα μου. Λες και αποφασίζουμε εμείς τι θα βγει το κάθε παιδί.
Δύο μέρες μετά την πήρα τηλέφωνο και της είπα ότι ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανε. Πίστευα πως η μητέρα μου θα παραδεχόταν το λάθος της και θα ζητούσε συγγνώμη γι’ αυτές τις κουβέντες, αλλά είπε ότι εμείς είμαστε απαράδεκτοι που τους κατασκοπεύουμε και κρυφακούμε τι λένε. Πήγα για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Αυτή την αντίδραση δεν την περίμενα σε καμία περίπτωση.
Από εκείνη την ημέρα δεν μου έχει ξαναμιλήσει, ούτε τηλέφωνο με έχει πάρει. Αν έπρεπε να παρεξηγηθεί κάποιος, αυτοί είμαστε εγώ και η γυναίκα μου και όχι εκείνη. Είναι εντελώς παράλογη η συμπεριφορά της. Αντί να χαίρεται τα εγγόνια της και να εύχεται να είναι καλά και γερά παραπονιέται επειδή κανένα από αυτά δεν είναι κορίτσι. Οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτή τη φορά η γυναίκα μου έχει δίκιο που δεν τους θέλει. Τέτοια πράγματα δεν πρέπει να λέγονται. Εγω όμως τώρα τί πρέπει να κάνω; Να την ξαναπάρω;
Δημήτρης