Είναι Κυριακή κι εσύ θες να πας να παίξεις «Στοίχημα», ν’ αράξεις στην τηλεόραση και να δεις όλα τα ματσάκια της ημέρας.
Κι έχεις το μωράκι πάνω απ’ το κεφάλι σου, που δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να δεις και το Λεβαδειακός-Πλατανιάς στις 3, και όλα τα αγγλικά ματς που ξεκινάνε στις 5, και το ντέρμπι στις 7, τα ιταλικά των 9 αλλά φυσικά και τα τελευταία ισπανικά ματς που ξεκινάνε στις 11, έτσι για σβήσιμο.
Το μωράκι όμως θέλει έξοδο. Θέλει προσοχή, φροντίδα και προδέρμ. Δεν μπορεί να καταλάβει και δε θέλει ν’ αντιληφθεί πόσο σημαντική για σένα είναι όλη αυτή η τελετουργία. Και θα σε νευριάσει.
Θα σου σπάσει τα νεύρα. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να σου αποσπάσει την προσοχή. Θα σου προσφέρει μέχρι και σεξ για να σ’ υποτάξει αλλά όχι, λεβέντη μου. Ν’ αντισταθείς. Δε θα πετάξουμε τα πιστεύω μας στα σκουπίδια για έναν απρόσμενο γύρο σεξ στις 4 το μεσημέρι, την ώρα που συνήθως δηλαδή εμείς παρακαλάμε γι’ αυτό κι εκείνη απλά κλείνει τα μάτια και κοιμάται του καλού καιρού.
Κατέληξα, λοιπόν, στο εξής συμπέρασμα. Οι γυναίκες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο είναι υπεργαμάτες. Και θα εξηγηθώ. Εσύ κάποια πράγματα τα ‘χεις δεδομένα. Ας πούμε, η Κυριακή είναι μέρα ποδοσφαίρου.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για ποτά, σινεμά και χαζομάρες. Τρίτη και Τετάρτη έχει Champions League και την Πέμπτη Europa League, οπότε για τις ώρες από τις 21:45 ως και τις 23:30 είμαστε πιασμένοι. Μη μας μιλάτε, μη μας λαλάτε, δεν καταλαβαίνουμε Χριστό, τα μυαλά μας κι όλες μας οι αισθήσεις είναι αλλού.
Είναι εκνευριστικό να προσπαθείτε να μας αποσπάσετε την προσοχή αυτά τα πανέμορφα δίωρα που θέλουμε ν’ ασχοληθούμε με τη στρογγυλή μας θεά και με τίποτ’ άλλο. Δε θέλουμε ν’ ακούσουμε τι αγοράσατε, ούτε τα προβλήματά σας, ούτε τις ανησυχίες σας.
Μπορούμε κι είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε συνεχώς κι αδιαλείπτως, αλλά αυτές τις δύο ώρες σεβαστείτε την αγάπη μας αυτή για το ποδόσφαιρο.
Τη γυναίκα που θα κάτσει μαζί μου να δει αγώνα θα την αγαπήσω δυο φορές. Τη γυναίκα που θα φωνάζουμε μαζί για κάθε γκολ της ομαδάρας μου μπορεί και να την παντρευτώ. Άντε, έστω αυτήν που θα κάτσει μαζί μου στον καναπέ και θα ουρλιάζει για να βάλει γκολ η κάθε άγνωστη αντίπαλη ομάδα, μόνο και μόνο για να μου μπει στο μάτι και να με πειράξει, αλλά θα κάτσει εκεί και θα τ’ ανεχτεί αυτό το 90λεπτο, γιατί σέβεται αυτό που αγαπώ. Γιατί θέλει να ‘ρθει πιο κοντά στο δικό μου κόσμο.
Αν έχεις την τύχη να ‘χεις κοπέλα που ξέρει και τι είναι το οφσάιντ, πέρνα της τα δεσμά του γάμου και καλούς απογόνους. Τέτοιες γυναίκες είναι σπάνιες κι είναι αριστουργήματα.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ θα ψοφούσα να μπορώ να μιλάω με τη γυναίκα μου για το 3-5-2 του Γκουαρντιόλα. Να παίρνω αθλητική εφημερίδα και να τη διαβάζουμε αγκαλιά. Να φοράει τη φανέλα της ομάδας μου και τίποτ’ άλλο από κάτω. Χαμός, ταραχή και πανικός.
Γενικότερα και να μην είναι δική σου γυναίκα, αλλά μια γνωστή, μια φίλη, είναι κόσμημα για μια παρέα να ‘χει μια τέτοια γυναίκα. Είναι δυσεύρετες, είναι σπάνιες κι είναι πολύ περίεργο κι όμορφο να συναναστρέφεσαι γυναίκες που μπορείς να τους πεις «σήμερα δε μιλιέμαι, άσε με, χάσαμε 3-0» και να σε καταλαβαίνουν, ν’ αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και το πόσο σημαντικό είναι για μας να νικάει η ομάδα μας.
Είναι υπεργαμάτες οι γυναίκες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Έρχονται ένα βήμα πιο κοντά μας κι αντιλαμβάνονται καλύτερα τι κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας.
Το ποδόσφαιρο για μας δεν είναι ένα χόμπι, αλλά τρόπος ζωής. Μεγαλώσαμε μ’ αυτό, γαλουχηθήκαμε με τις αξίες του. Μπορεί ν’ αλλάξεις αμάξι, σπίτι, γυναίκα, αλλά ομάδα δε θ’ αλλάξεις ποτέ. Κάτι λέει αυτό.