Η παρακάτω ανάρτηση δημοσιεύθηκε στη σελίδα “Όταν γεννήθηκα ξανά“
Η αδελφή μου ήταν να βαφτίσει το δεύτερο παιδί μας. Τον Δημήτρη μας. Τον σκέτο.
Αυτό δεν έγινε ποτέ εφόσον τον αεροβαφτισε η μαία στην εντατική λίγο πριν τον χάσουμε για πάντα. Παρόλα αυτά, κάθε χρόνο παίρνει λαμπάδα και σε αυτό το παιδί μας.
Την διαλέγει πάντα με πολύ αγάπη και προσοχή. Εμείς με τη σειρά μας την κρατάμε στην Ανάσταση- όπου προσωπικά μου δίνει γαλήνη και ζεστασιά- και μετά την πάμε στο κοιμητήριο όπου την ανάβουμε και εκεί με το Άγιο Φως και την αφήνουμε με την ελπίδα να καεί ολόκληρη.
Κάποιες φορές που δεν φυσάει ή που δεν κάνει πολύ ζέστη τα καταφέρνουμε… Πολλές μητέρες λένε πως δεν αντέχουν το κρύο στα κοιμητήρια… Εγώ δεν αντέχω τη ζέστη. Λες και από το κρύο νιώθω ότι το μωρό προστατεύεται. Από τη ζέστη όχι…
Χαζό; Παράλογο; Ποιο μωρό; Τίποτα δεν υπάρχει πια εκεί μέσα το ξέρω καλά. Μα είναι μια αλήθεια μου.
Όπως και το οτι αυτή η εικόνα και μερικές ακόμα φωτογραφίες που έχω σπίτι- είναι πλέον η μόνη μου σύνδεση με αυτό μου το παιδί. (Τα χαμομηλάκια που έκοψε φέτος ο Δημήτρης Γεράσιμος πολύ τα αγάπησα. Το ίδιο και την λαμπάδα που έφτιαξε ο ίδιος για τον αδελφό του.)
