Ο σύζυγός μου και εγώ ήμασταν μαζί για έντεκα ολόκληρα χρόνια, πριν παντρευτούμε, αλλά μόνο μετά την ανταλλαγή των όρκων μας, ο κόσμος άρχισε να κατακρίνει τα ταξίδια που έκανα μόνη μου.
Με τον άντρα μου αρχίσαμε να βγαίνουμε στο σχολείο, την 1η Απριλίου 2005. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς είχα πάει στην πόλη Βίλα Ντελ Τοτόρα στην Αργεντινή, όπου ζούσε τότε ο θείος μου.
Σε εκείνο το ταξίδι συνειδητοποίησα την εξάρτησή μου από τους άλλους, για να με διασκεδάζουν. Ήμουν μόλις 15 ετών τότε, αλλά εκείνη την στιγμή κατάλαβα, ότι η πραγματικότητα μου θα ήταν αυτή που θα έφτιαχνα εγώ, σκέψη πολύ συνηθισμένη για όσους ταξιδεύουν μόνοι τους. Ήταν φανερό πως τα ταξίδια και οι προκλήσεις που τα συνοδεύουν είχαν επηρεάσει την αυτογνωσία μου με έναν πολύ θετικό τρόπο.
Ήμασταν έφηβοι και σε αυτή την ηλικία είναι λογικό ο σύντροφός σου ή οι φίλοι σου να φύγουν για κάποιες εβδομάδες διακοπές με την οικογένειά τους. Στην δική μου σχέση, αυτό προέβαλε την προσδοκία, ότι τα ταξίδια θα κατέχουν σημαντικό μέρος στην ζωή μου. Αυτό άρχισε το γίνεται πραγματικότητα το επόμενο καλοκαίρι, όταν επισκέφθηκα τον Ισημερινό και τα νησιά Γκαλαπάγκος.
Η επιθυμία μου να εξερευνήσω τον κόσμο μόνη μου ολοένα και αυξανόταν, πάντα με την υποστήριξη του συντρόφου μου, των γονιών και των φίλων μου.
Ωστόσο, αυτή η στάση άλλαξε, όταν ανταλλάξαμε βέρες και υπογράψαμε τα χαρτιά.
Όχι, για τον σύντροφό μου που συνέχιζε να με ενθαρρύνει να ταξιδεύω μόνη μου. Αυτοί που άλλαξαν ήταν οι φίλοι και οι συγγενείς.
Αμέσως, μετά τον γάμο μου άρχισα να οργανώνω ένα ταξίδι 2 μηνών στην Κεντρική Αμερική, για να συγκεντρώσω φωτογραφίες για το περιοδικό άγριας φύσης, το The Naturalist. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με το επικείμενο ταξίδι μου, που ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό, ότι αυτή η κίνησή μου θα μπορούσε να να χαρακτηριστεί ως προσβολή για τον δεσμό μου, που υπήρχε πολύ πριν αναγνωριστεί επίσημα από το κράτος.
Οι άλλοι, όμως, δεν πείστηκαν από αυτό:
“Σε αφήνει να ταξιδεύεις μόνη σου για τόσο πολύ καιρό”, με ρώταγαν, υπονοώντας, ότι ο σύζυγός μου είναι υπεύθυνος για τις πράξεις μου. “Δεν φοβάσαι, μήπως σε εγκαταλείψει, ενώ θα λείπεις”, με προειδοποιούσαν. Η αλήθεια είναι, ότι αν ένας άνθρωπος σε αφήσει, επειδή έλειψες για λίγο καιρό, τότε δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι, ο άντρας μου θα δεχόταν τις ίδιες ερωτήσεις; Φαντάζομαι πως όχι. Τα επαγγελματικά ταξίδια είναι συνηθισμένα για τους άντρες. Ο κόσμος δεν είναι ακόμα εξοικειωμένος με τις γυναίκες, που έχουν τους ίδιους ρόλους με τους άντρες και υπονομεύουν τις προσδοκίες για το πως θα πρέπει να συμπεριφέρεται μια σύζυγος.
Θα έλεγα ψέματα, αν έλεγα, πως αυτά τα σχόλια δεν με επηρέαζαν. Κάθε φορά, που αντιμετώπιζα αυτούς τους ανθρώπους, αμφισβητούσα τα ταξίδια και τις προτεραιότητές μου. Ίσως, τώρα που είμαι πρέπει παντρεμένη, πρέπει να μείνω στο σπίτι, αλλά κάνοντας τι ακριβώς; Είμαι συγγραφέας και προσπαθώ να ξεκινήσω μια δική μου επιχείρηση και μου αρέσει να ταξιδεύω. Θα γινόταν η σχέση μου πιο δυνατή, αν έμενα στο σπίτι;
Η απάντηση, φυσικά, είναι ένα ηχηρό “όχι”.
Το γράφω αυτό από ένα μικρό καφενείο στο Σαν Ιγνάσιο στο Μπελίζε. Όχι, επειδή εγκατέλειψα τον σύζυγό μου, αλλά επειδή συνεχίζω να κάνω τις δραστηριότητες που μου αρέσουν, ώστε να γίνω καλύτερος άνθρωπος και κατά συνέπεια καλύτερη σύντροφος.
Και επειδή μου αρέσει να ταξιδεύω μόνη μου. Μου αρέσει, ότι μπορώ να βασίζομαι μόνο στον εαυτό μου και να βγάζω την δημιουργική πλευρά του εαυτού μου, λύνοντας μόνη μου τα προβλήματα που προκύπτουν. Μου αρέσει που τελικά στα μοναχικά μου ταξίδια έκανα αρκετούς φίλους.
Ανεξάρτητα από το αν είστε παντρεμένοι, έχετε σχέση ή είστε μόνοι, θα πρέπει να συνεχίσετε να κάνετε τα πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένους. Οπότε, θα συνεχίσω να ταξιδεύω μόνη μου, γνωρίζοντας, ότι κάθε επιλογή είναι δική μου και κανείς δεν μπορεί να μου την στερήσει,
Πηγή: misadventuresmag