“Πριν από χρόνια, ήμουν στην παραλία με την οικογένειά μου, όταν παρατήρησα μια παρέα γυναικών γύρω στα 50 τους κοντά στο ξενοδοχείο. Με μια γρήγορη ματιά, κατάλαβα ότι περνούσαν ένα Σαββατοκύριακο μόνο για γυναίκες. Όλα τα σημάδια ήταν εκεί – ψυγειάκι και κοκτέιλ, τσάντες για την παραλία μαζί με ρομαντικά μυθιστορήματα, ψάθινα καπέλα, ομπρέλες στην άμμο – αλλά το πιο αποκαλυπτικό ήταν το γέλιο τους. Πολύ γέλιο που τραβούσε την προσοχή και το ενδιαφέρον όλων όσων ήταν κοντά και τις άκουγαν”, αναφέρει η συγγραφέας Κάρι Καμπάκις
© HBO © Warner Bros.
“Μου άρεσε να βλέπω εκείνες τις γυναίκες να απολαμβάνουν την συντροφιά η μία της άλλης. Παρόλο που ήταν μεγαλύτερες από μένα και είχαν περάσει από την εποχή που μεγάλωναν τα παιδιά τους, μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στην θέση τους μια μέρα. Να λάμπω ανάμεσα σε παλιούς φίλους, που με έκαναν να νιώθω και πάλι νέα.
Εκείνο το απόγευμα είδα δυο από αυτές στο ασανσέρ. Όταν τους είπα πόσο χαρούμενες φαίνονταν και πόσο καλά περνούσαν, χαμογέλασαν και κούνησαν το κεφάλι. Η μια απάντησε: “Διασκεδάζουμε. Κάνουμε αυτό το ταξίδι εδώ και 20 χρόνια και έχουμε περάσει τα πάντα: διαζύγια, θανάτους, ασθένειες, ανεργία. Μην χάσεις ποτέ επαφή με τις φίλες σου, γλυκιά μου. Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο θα τις χρειάζεσαι”.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι αυτή την συζήτηση. Αν και πάντα εκτιμούσα τις φίλες μου, δεν φανταζόμουν ότι θα τις χρειαζόμουν περισσότερο καθώς μεγάλωνα. Και για να είμαι ειλικρινής, μόνο τα τελευταία χρόνια έχω αυτά τα λόγια στην καρδιά μου.
Γιατί τώρα που είμαι στα 40 μου καταλαβαίνω πόσο πραγματικός είναι ο θάνατος, το διαζύγιο, οι ασθένειες, η ανεργία και άλλα σημαντικά προβλήματα ζωής. Καταλαβαίνω τι εννοούσαν, όταν τόνιζαν την σπουδαιότητα των φίλων, καθώς τώρα αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες που δεν φανταζόμασταν, όταν ήμασταν νέες και ανέμελες.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, η συμβουλή αυτών των γυναικών επιβεβαιώθηκε από την φίλη μου την Έμιλι, την οποία γνώρισα όταν οι κόρες μας έγιναν φίλες. Έχασε τον άντρα της τον Τζο σε ένα αεροπορικό δυστύχημα. Η Έμιλι και ο Τζο δεν ήταν ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Ήταν το ζευγάρι που ήταν φίλοι από τα 15 τους και η δυνατή ιστορία αγάπης τους συνεχιζόταν μέχρι σήμερα. Αυτό που είχαν ήταν πολύ ξεχωριστό. Το ότι τελείωσε νωρίς και αναπάντεχα, ήταν ακατανόητο και άδικο”.
© Salt Company International
“Ο θάνατος του Τζο επηρέασε πολλούς ανθρώπους και στο σπίτι τους υπήρχε πολλή θλίψη και πένθος, τόσες πολλές λυπημένες καρδιές σε ένα μέρος. Ωστόσο, στην μέση αυτής της τραγωδίας, υπήρχε πολλή ΑΓΑΠΗ.
Όταν έφυγα από το σπίτι της Έμιλι την ημέρα της κηδείας του Τζο, κάθισα για λίγο στο αυτοκίνητο να σκεφτώ τι είχε γίνει. Ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν οι γυναίκες στην ζωή της Έμιλι και πόσο εκπληκτικές ήταν. Δεν ήταν μόνο το φαγητό που μετέφεραν, την αγάπη που πλημμύρισε την οικογένεια ή το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι άφησαν τα πάντα για να πάνε στο Μπέρμιγχαμ. Ήταν ο τρόπο που το χωριό της Έμιλι συσπειρώθηκε, πως φίλοι από κάθε στάδιο της ζωής της εμφανίστηκαν και πόσο καλά την γνώριζαν.
Όταν έφτασα στο σπίτι της Έμιλι την επόμενη μέρα, με ρώτησε κάποιος αν θα έγραφα την νεκρολογία του Τζο. Φυσικά, συμφώνησα και μου έδωσαν τα ονόματα των μελών της οικογένειας για να αρχίσω. Ξεκίνησα την νεκρολογία με την βοήθεια 4 φίλων που γνώριζαν την Έμιλι και τον Τζο για δεκαετίες. Πρόθεσή μου ήταν να γράψω ένα πρόχειρο και να αφήσω την Έμιλι να συμπληρώσει τα κενά.
Αλλά μαντέψτε… Η Έμιλι δεν χρειαζόταν να συμπληρώσει τα κενά, γιατί το έκαναν οι καλοί της φίλοι γι’ αυτήν. Μερικοί θυμήθηκαν σχετικές πληροφορίες για την ζωή του Τζο: τις ειδικές ημερομηνίες που είχαν προγραμματίσει με τις κόρες του, ότι αποφοίτησε πρώτος στην Νομική, σε ποιες δικηγορικές εταιρίες εργάστηκε, τον ρόλο του ως επίτροπος του μπάσκετ… και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Καθώς αυτοί μιλούσαν εγώ κρατούσα σημειώσεις και αναρωτήθηκα: Πόσοι άνθρωποι έχουν φίλους που μπορούν να γράψουν την νεκρολογία του συζύγου τους; Τι σημαίνει αυτό για την Έμιλι και τις σχέσεις της;
Σε όλο το σπίτι της Έμιλι υπήρχαν γυναίκες που φρόντιζαν τις δουλειές της. Άκουσα μια ομάδα να σχεδιάζει την επίσκεψη και το γεύμα της οικογένειας πριν την κηδεία: “Στην Έμιλι δεν θα αρέσει εκείνο, αλλά θα αρέσει αυτό”. Όταν εμφανίστηκε η Έμιλι, μια ώρα αργότερα, όλα είχαν ολοκληρωθεί.
Οι φίλες μας δεν μπορούν να μας σώσουν από τις δυσκολίες, αλλά μπορούν να κάνουν τις τραγωδίες υποφερτές. Μπορούν να διαβάσουν το μυαλό και τα συναισθήματά μας και ξέρουν ενστικτωδώς τι πρέπει να κάνουν. Και το κάνουν. Ακούν, συμπάσχουν και δείχνουν συμπόνια. Μπορούν να μας παρηγορήσουν και να μας δώσουν έναν ώμο να κλάψουμε”.
© Rexfeatures
“Είναι δύσκολο να καλλιεργήσεις τις φιλίες σου, όταν είσαι απασχολημένη με το μεγάλωμα των παιδιών. Μερικές μέρες δεν έχω την δύναμη ή την ενέργεια. Αλλά ένα πράγμα που έμαθα όταν είδα την Έμιλι αντιμέτωπη με την απώλειά της, είναι το πως οι δυνατές σχέσεις μπορούν να αποτελέσουν σημαντικό ρόλο στην θεραπευτική διαδικασία, όταν συμβαίνουν τραγωδίες. Παρόλο που η πίστη σε κρατάει όρθιο, οι φίλοι και η οικογένεια σου κρατούν το χέρι, καθώς σιγά σιγά προχωράς μπροστά. Σε βοηθούν να βρεις μια καινούργια κανονικότητα.
Κανονίζετε να πάτε μαζί γυμναστήριο, σου φέρνουν καφέ, πάνε τα παιδιά σου για παγωτό, κανονίζουν βόλτες στην παραλία, σου στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης και δείχνουν την αγάπη τους με ένα σωρό άλλους τρόπους.
Εκείνες οι γυναίκες στο ασανσέρ είχαν δίκιο. Και τώρα όταν βλέπω τέτοιες παρέες γυναικών, καταλαβαίνω ότι αυτό είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας τους. Παρόλο που χρειαζόμαστε υπέροχους άντρες στην ζωή μας, οι άντρες δεν είναι σχεδιασμένοι να μας καταλαβαίνουν όπως οι άλλες γυναίκες.
Το να έχεις καλούς φίλους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το να είσαι καλός φίλος. Ο λόγος που ο κύκλος της Έμιλι είναι τόσο δυνατός, είναι ότι επένδυσε σε αυτούς τους ανθρώπους και την στιγμή που το είχε περισσότερο ανάγκη, της το ανταπέδωσαν.
Ελπίζω αυτή η ιστορία να λειτουργήσει σαν μια φιλική υπενθύμιση του γιατί οι φίλες είναι σημαντικές και στις καλές και στις κακές στιγμές. Γελούν και κλαίνε μαζί μας και αποκαλύπτουν ποιοι είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τον πόνο μας, ώστε μια μέρα να μπορούμε να γελάμε στην παραλία”.
[Huffington Post] [Kari Kampakis]