Ποτέ ως τώρα δεν είχα παρατηρήσει πως προσφωνούν τις εγκύους, τους χαρακτηρισμούς που τους αποδίδουν, ακόμα και τον τρόπο που οι ίδιες μιλούν για την εγκυμοσύνη τους. Μέχρι που όπως για όλα τα πράγματα από τότε που σε ενδιαφέρει κάτι είτε το ψάχνεις είτε σε βρίσκει συνέχεια αυτό.
Κρίμα που σήμερα γκρεμίζω αυτό το οικοδόμημα διάχυτης γλύκας, περίσσιου ενθουσιασμού και απόλυτης ευτυχίας αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά. Πέρα απ’ τις δεισιδαιμονίες και τα ταμπού της μαμάς, πεθεράς, γιαγιάς, θείας κλπ..
Εκτός απ’ τα κορίτσια λοιπόν που ζώντας στο ροζ συννεφάκι τους βιώνουν ομοιοτρόπως και την εγκυμοσύνη τους – τύπου δεν κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος, δεν άλλαξα καμία συνήθεια, δεν παρουσίασα κανένα σύμπτωμα, το μόνο που μου θύμιζε την εγκυμοσύνη ήταν οι επισκέψεις στο γιατρό και η κοιλιά μου που μεγάλωσε εμφανώς στον 5ο!
Υπάρχουν και οι άλλες περιπτώσεις. Αυτές των κοριτσιών που τρώνε τη χαστούκα πανταχόθεν και παλεύουν να βρουν τα πατήματά τους απεγνωσμένα και συνήθως χωρίς αποτέλεσμα. Αυτά που απ’ τις πρώτες κιόλας μέρες νιώθουν τον κόμπο στο στομάχι, ότι κάτι απροσδιόριστο συμβαίνει όχι απαραίτητα ευχάριστο. Αυτά που οι διακυμάνσεις στην ψυχολογία τους τα κάνει ν’ απορούν με τον εαυτό τους, να μην τον αναγνωρίζουν, να μη μπορούν καν να τον διαχειριστούν. Που τους φταίνε όλα, που δεν θέλουν κανέναν γιατί κανείς δεν τα καταλαβαίνει (όχι ‘αδικα, αυτές είναι το πρόβλημα, όχι οι άλλοι). Που έχουν αϋπνίες, σιελόρροια… Αυτά που ξαφνικά δεν ανέχονται τα αγαπημένα τους ως τότε αρώματα, που ζαλίζονται και νιώθουν τη γη να χάνεται στα καλά καθούμενα. Τώρα δε μπορούν να φάνε τίποτα, δεν αντέχουν ούτε τη μυρωδιά του ψωμιού, το στομάχι 24 ώρες το 24ωρο γυρνάει, ανεβαίνουν όλα πάνω απειλητικά κι επιστρέφουν. Αυτά που ούτε να μιλήσουν δεν μπορούν από φόβο ότι δεν θα προλάβουν ν’ αρθρώσουν πρόταση και η λεκάνη τα καλεί. 2, 5, 10, 15 φορές τη μέρα. Ούτε νερό κατεβαίνει, ούτε τροφή μένει πάνω από τέταρτο. Και κάπως έτσι έρχεται κι η αφυδάτωση, ακόμα και ο ορός του νοσοκομείου. Αυτά τα κορίτσια που από κοκέτες, μοντέρνες, όμορφες γίνονται απεριποίητες, με ακμή και λαδωμένα μαλλιά, ωχρές και με όψη ασθενική. Και όλα αυτά για πάνω από 3 μήνες. 90 μέρες!!!
Είναι κι εκείνα που ενώ μπορεί να φαίνονται καλά, είναι υποχρεωμένα να ακινητοποιηθούν σ’ ένα κρεβάτι. Να πηγαίνουν τουαλέτα με χρονόμετρο και να ζουν με τον κίνδυνο της αποβολής ακατάπαυστα φέροντας την απόλυτη ευθύνη στην περίπτωση που δεν υπακούσουν. Να τσεκάρουν με άγχος το εσώρουχό τους και να εύχονται αυτή η καθήλωση να συμβαίνει για καλό.
Το χειρότερο είναι πως οι υπόλοιποι που είναι απ’ έξω λίγο νοιάζονται κι ακόμα λιγότερο αντιλαμβάνονται τι περνάς. “Παιδί ήθελες”, “άλλες παρακαλάνε και δε μπορούν”, “άντε καλέ, αυτά είναι ευχάριστα”, “σε λίγο καιρό ούτε που θα τα θυμάσαι”, “υπομονή” ακούς από παντού και θες να σκοτώσεις κόσμο. Το σόι καίγεται για την υγεία του κυήματος, ο γιατρός για την πορεία της εγκυμοσύνης, ο σύντροφος μιλημένος ότι κάνουν πάρτυ οι ορμόνες κάνει τα στραβά μάτια, στη δουλειά σου έχεις ξεβολέψει ένα σωρό συναδέλφους κι ΕΣΥ δεν είσαι πουθενά. Ήδη δεν είσαι πια προτεραιότητα, τη στιγμή που θα ‘πρεπε να ‘σαι μόνο αυτό. Και κάπως έτσι βουλιάζεις στο σκοτάδι σου, τις σκέψεις και τους φόβους, την αγωνία, τη μοναξιά, την ανασφάλεια, τους προβληματισμούς. Μετράς αντίστροφα σαν φαντάρος, κοιτάς συνέχεια το ημερολόγιο κάνοντας υπολογισμούς κι ελπίζεις. Αυτή η ελπίδα που μες στη μέρα κυρίως σ’ εγκαταλείπει και σπάνια τη βρίσκεις. Διαβάζεις για να ξεχαστείς, πηγαινοέρχεσαι σαν ζόμπι στο σπίτι να νιώθεις ζωντανή, χαζεύεις χωρίς να βλέπεις τηλεόραση, ψάχνεις στο ίντερνετ μανιωδώς για ομοιοπαθείς και κυρίως κλαις. Όσο πιο σκληρή υπήρξες τόσο πιο ευάλωτη είσαι τώρα. Αρχίζεις να σκέφτεσαι σοβαρά και την ψυχανάλυση (και καλά κάνεις).
Φτάνει λοιπόν με τα: γλυκές εγκυούλες, η πιο ευτυχισμένη περίοδος της γυναίκας, η γυναίκα είναι πιο όμορφη από ποτέ στην εγκυμοσύνη και όλα τα γλυκανάλατα που χρυσώνουν το χάπι μιας φάσης που μόνο ωραία δεν είναι απ’ την αρχή ως τη λήξη της για ορισμένες. Και για να μην παρερμηνευτώ, μιλάμε για την εγκυμοσύνη ως διαδικασία, το πρακτικό του πράγματος. Δεν αναιρείται σε καμία περίπτωση το νόημα, η σημασία, το δώρο της ζωής, το θαύμα της φύσης. Απλώς θα μπορούσε να συμβαίνει το ίδιο όμορφα, ανώδυνα και χαρούμενα για όλες τις μητέρες. Θα ταίριαζε καλύτερα στη φύση του γεγονότος και θα ‘ταν πιο δίκαιο. Μήπως τελικά δεν τα εποίησες όλα εν σοφία Θεέ μου;
Αγγελική