Ό, τι κι αν λένε οι γύρω μου εγώ έχω πειστεί εδώ και χρόνια ότι ο κόσμος αυτός είναι φτιαγμένος για μαμάδες. Τις βλέπω στο δρόμο χαρούμενες με τα καροτσάκια στο χέρι, τις βλέπω στο σχολείο όταν έρχονται να πάρουν τα παιδιά τους.
Βλέπω την επιμονή εκείνης της γυναίκας που παλεύει να κάνει παιδί και κοιτάει απεγνωσμένα το τεστ εγκυμοσύνης παρακαλώντας να εμφανιστεί εκείνη η δεύτερη ροζ γραμμή που θα την κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Τη βλέπω να κάνει το καλύτερο που μπορεί για να σώσει την εγκυμοσύνη της, παρά τα προβλήματα γιατί δεν θέλει σε καμία περίπτωση να αισθανθεί ότι απέτυχε να φέρει μία νέα ζωή στον κόσμο. Τη βλέπω τη στιγμή που γεννάει. Ακτινοβολεί. Όλο το μαιευτήριο λάμπει από τη χαρά και τη συγκίνηση εκείνης της στιγμής.
Από τότε που ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μαμά. Ήμουν φτιαγμένη για να γίνω μαμά και όταν τα κατάφερα πίστευα ότι ο Θεός μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο που άξιζε ποτέ σε γυναίκα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να μου το πάρει πίσω.
Βλέπετε ο θάνατος και εγώ δεν είμαστε ξένοι.
Έχω ζήσει μία αποβολή και το θάνατο της 4 μηνών κόρης μου. Έχω δει σε τι κατάσταση μπορούν να φέρουν μία μητέρα τέτοια περιστατικά και αναγνωρίζω ότι το βάρος είναι δυσβάσταχτο.
Όταν έχασα τα παιδιά μου ήταν λες και ο υπόλοιπος κόσμος εξακολουθούσε να προχωράει και να κάνει οικογένεια, ενώ εγώ είχα κολλήσει στη θλίψη και τον πόνο και αρνιόμουν να συμβαδίσω με τους ανθρώπους. Ο πόνος της απώλειας μου γέννησε απίστευτα συναισθήματα και σκέψεις για τα οποία ακόμα και σήμερα ντρέπομαι να μιλήσω.
Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να προσπαθώ να δείχνω χαρούμενη όταν οι φίλοι μου, μου ανακοινώνουν μία επικείμενη εγκυμοσύνη; Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι για αυτούς. Είναι ότι πονάω για μένα. Βλέπω τη χαρά στο πρόσωπό τους και την ανυπομονησία και μέσα μου νιώθω μία απερίγραπτη, παράλογη οργή που νιώθω πως δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου, πως θα ξεχειλίσει.
Για μένα μητέρα δεν είναι εκείνη που κρατάει ένα παιδί στην αγκαλιά της, αλλά αυτή που λαχταράει να κρατήσει ένα, αλλά δυσκολεύεται να το αποκτήσει. Όπως ξέρουμε ήδη ο Θεός δεν είναι εξίσου δίκαιος με όλους. Κάποιες κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να αποκτήσουν παιδιά και κάποιες άλλες εξακολουθούν να λαχταρούν έστω και ένα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν εξακολουθώ να είμαι μαμά τώρα που έχασα δύο παιδιά. Νιώθω ένα μεγάλο κενό μέσα μου, η ψυχή μου πονάει, αλλά είναι γεμάτη από αγάπη που και αυτή ώρες-ώρες μπλοκάρεται και γίνεται σε θλίψη.
Είναι οδυνηρό εκείνο το «Συγχαρητήρια» που πρέπει να πεις σε κάποια όταν μαθαίνεις ότι είναι έγκυος. Αναρωτιέσαι «γιατί εκείνη και όχι εγώ;». Γιατί κάποιες γυναίκες να μπορούν και κάποιες άλλες όχι; Γιατί κάποιες να χάνουν τα παιδιά τους ενώ κάποιες άλλες να τα έχουν κοντά τους και να τα χαίρονται; Δεν είμαι κακιά ούτε ζηλόφθονη. Χαίρομαι για αυτές τις γυναίκες και ευγνωμονώ το Θεό που τα παιδάκια τους είναι καλά, δεν μπορώ όμως να μην αγανακτώ και να μη νιώθω καταραμένη για τις δύο ευκαιρίες που μου πήρε.
Προσπάθησε να καταλάβεις πώς τα συναισθήματα αυτά είναι απολύτως δικαιολογημένα. Όταν μιλάμε για παιδιά που πέθαναν ή για γυναίκες που δεν μπορούν να γίνουν μαμάδες, δεν υπάρχει επιείκεια παρά μόνο απελπισία και μοναξιά. Είναι ένας διαρκής αγώνας χωρίς γραμμή τερματισμού.
Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει πάρα μόνο εκείνες που περνούν τα ίδια με σένα. Μόνο αν σε αγαπάει πραγματικά κάποιος μπορεί να κατανοήσει πώς είσαι εσύ μέσα σου.
Δεν θα σου πω τα κλισέ που σου λένε οι άλλοι για να σε παρηγορήσουν. Και οι δύο ξέρουμε πως δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν.
Αν θες να κλάψεις, κλάψε. Αν θες να θρηνήσεις μπορείς επίσης να το κάνεις, αρκεί να θυμάσαι ότι δεν πρέπει να μείνεις εκεί. Μπορεί οι υπόλοιποι να μη σε καταλαβαίνουν, εγώ όμως μπορώ.
Λουκία
Μια μαμά που δεν είναι μαμά