Να είσαι ταλαντούχα, έξυπνη, όμορφη, αξιοπρεπής, επαγγελματικά επιτυχημένη, οικονομικά ανεξάρτητη, να ζεις τον έρωτα της ζωής σου, να ’χεις πάρει βραβεία, να έχεις φίλους, να τραγουδάς ωραία, να είσαι περιζήτητη, να ’χεις κάνει διεθνή καριέρα, μια υπογραφή σου να αξίζει κοντά στα 200 εκατομμύρια δολάρια, να ’χεις κάνει τη ζωή που έχεις ονειρευτεί και που σχεδόν κανείς δε μπορεί καν να φανταστεί, να δουλεύεις και γι’ αυτόν το λόγο να δίνεις δουλειά σε χιλιάδες άλλους και να έρχεται ξαφνικά εκείνη η στιγμή που θα σε διαλύουν με σχόλια αισχρά, αγενή και βιτρΐολικά για το πόσο άσχημα και μοναχικά νιώθεις που δεν έχεις φέρει στον κόσμο παιδιά.
Και μάλιστα να μην αναρωτιούνται καν. Να μην μπαίνουν δηλαδή στη διαδικασία -έστω- να ρωτήσουν (αφού θέλουν να μάθουν) πώς νιώθει κανείς που δεν έκανε παιδιά αλλά να θεωρούν δεδομένη τη μοναξιά την οποία βιώνει.
Να σε κοιτούν συμπονετικά, να σε κτυπούν απαλά στον ώμο και να σε προσβάλλουν λέγοντας σε «έλα, κράτησε το δικό μου λίγο, να δεις πώς είναι» ελπίζοντας ότι έτσι θα σου έρθει η όρεξη να γίνεις μάνα. Λες και είναι γρίπη και θέλουν να κολλήσεις. Να σε ρωτάν αν είσαι άρρωστη, αν έχεις πάει στο γιατρό και να σου συστήσουν το δικό τους γυναικολόγο που θα σε βοηθήσει να μείνεις έγκυος αμέσως.
Και εσύ να μπαίνεις στη διαδικασία να αμύνεσαι και να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, προσπαθώντας να εξηγήσεις γιατί δεν έχεις φέρει στον κόσμο παιδιά. Να τους λες ότι δε τα φοβάσαι, ότι αγαπάς τα παιδιά των φίλων σου και ότι λατρεύεις τα ανίψια σου, όμως δικά σου δε θα ήθελες ποτέ να κάνεις. Ότι δε φανταζόσουν ποτέ τον εαυτό σου ως μάνα και ότι θεωρείς πώς δε θα ήσουν καλή σ’ αυτόν το ρόλο.
Και μετά να σε κοιτάνε παράξενα. Να ενοχλούνται που τους χαλάς την ιδιότητα, την οποία θεωρούν δεδομένη στις γυναίκες by default. Να νιώθεις τα συμπονετικά βλέμματα να μετατρέπονται σε μαχαίρια. Να αναρωτιούνται όλοι, «πώς γίνεται να μη θέλεις να κάνεις παιδιά», να αμφισβητούν τη σεξουαλικότητα σου, να σε θεωρούν ζωντοχήρα, καημένη και σεξουαλικά ανενεργή.
Να σε λένε λεσβία, να λυπούνται που δεν έχεις βρει τον άντρα το σωστό (ακόμα και αν εσύ ζεις τον απόλυτο έρωτα) και να σε συμβουλεύουν για το πώς να τον πείσεις να κάνετε παιδιά! Να στεναχωριούνται για τη μάνα σου που δε θα γίνει ποτέ γιαγιά και για εσένα που δε θα ακούσεις ποτέ να σε φωνάζουν «μάνα». Να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, την ώρα που ήδη όλοι σε φωνάζουν Ντάμπο.
Ok παιδιά, ίσως ήρθε να πούμε μερικά πράγματα! Ίσως ήρθε η ώρα να εξετάσουμε το ενδεχόμενο ότι μερικές γυναίκες (ναι, μαλάκα αυτές που πρέπει να είναι σ’ όλα τους αψεγάδιαστα τέλειες στον μικρόκοσμο σου) δεν κάνουν οικογένεια από επιλογή και όχι εξ’ ανάγκης χωρίς μάλιστα να της διακατέχει η ψυχολογία της Κικής απ’ το 2ο Λύκειο Τούμπας που το μεγαλύτερο της όνειρο ήταν να τρέχουν τα κουτσούβελα στο χαλί του σαλονιού, παίζοντας με τις πλαστελίνες της Fisher Price που αγόρασε ο παππούς και η γιαγιά!
Εν ολίγοις είναι προτιμότερο σ’ αυτήν τη ζωή, να είσαι υπερήφανος για ό,τι σου συμβαίνει επειδή τόλμησες να πας ενάντια στους κανόνες της παγκόσμιας ηθικής χωρίς να κάνεις πράγματα που δε γούσταρες παρά να λες ότι χαίρεσαι για όλα όσα έφερες στον κόσμο επειδή έτσι μόνο θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για μερικούς ανθρώπους η οικογένεια όπως και τα παραμύθια είναι οτιδήποτε μπορεί να σου παράσχει ασφάλεια την ίδια ώρα που εσύ επιλέγεις να είσαι ο εαυτός σου. Και αυτό είναι τρομερά άδικο να θεωρείται ότι μπορεί να σου το προσφέρει μονάχα ένα παιδί…
[mismi]