Με τον πρώην άντρα μου χωρίσαμε πριν 5 χρόνια και έχουμε μια κορούλα 7 ετών. Στην αρχή ήταν δύσκολα, με τον καιρό προσαρμοστήκαμε και καταφέραμε να αποκτήσουμε τυπικές σχέσεις. Μάλιστα πέρσι γνώρισε μια κοπέλα, ήταν μεγάλος έρωτας οπότε παντρεύτηκαν γρήγορα και πρόσφατα έμεινε έγκυος. Είχαμε προετοιμάσει και τη μικρή ότι περιμένει αδερφάκι, είχαμε ανταλλάξει και με την κοπέλα τυπικές χαιρετούρες και όλα καλά.
Ένα βράδυ που μου έφερε την μικρή, ζήτησε να μιλήσουμε για ένα πρόβλημα με την εταιρία του (δούλευα και εγώ εκεί και ξέρω τη δουλειά). Του είπα να κάνω τη μικρή ένα μπάνιο να την βάλω για ύπνο και να περιμένει να γυρίσω στο σαλόνι να τα πούμε με ησυχία. Πράγματι γύρισα, έβαλα και ένα κρασί και αρχίσαμε να μιλάμε. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη, η συζήτηση πήγε στον γάμο του με τη γυναίκα του, ότι δεν είναι ευτυχισμένος και ότι ενώ αρχικά ενθουσιάστηκε, αλλιώς περίμενε τα πράγματα και αλλιώς βγήκαν. Μην τα πολυλογώ, καταλήξαμε στο πάτωμα να κανουμε σ#ξ και τί σ#ξ…σ#ξάρα!
Δεν ξαναμιλήσαμε από τότε. Ούτε αναφερθήκαμε ποτέ σε αυτό. Έφερνε το παιδί, σχεδόν δεν κοιταζόμασταν υπήρχε αμηχανία. Ένα μήνα μετά έκανα τεστ εγκυμοσύνης και έβγαινε θετικό. Έκανα σαν τρελλή από τον πανικό μου. Σκέφτηκα να το ρίξω και να μην του το πω ποτέ αλλά δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Τελικά του το είπα και μου είπε πως δεν θέλει να το ρίξω και πως τώρα ειδικά που περιμένει παιδί με τη γυναίκα του, δεν μπορεί να χωρίσει και ότι αν εγώ θέλω να μην το κρατήσω η επιλογή είναι δική μου.
Δεν έχω συναισθήματα για εκείνον ούτε θέλω να τα ξαναβρούμε, μόνο που λυπάμαι αυτό το μωράκι. Από την άλλη λυπάμαι το παιδί μου, τί θα του πούμε; Πώς θα του εξηγήσουμε ότι ο μπαμπάς περιμένει ένα παιδί από τη νέα του γυναίκα και ένα παιδί από τη μαμά της, δηλαδή εμένα;
Να κρατήσω ή όχι το μωρό;
Άννα