Του άντρα μου, του πήρε 8 χρόνια να μου κάνει πρόταση γάμου και μόλις 6 μήνες να μου πει ότι έκανε μεγάλο λάθος που με παντρεύτηκε. Τότε κατάλαβα ότι ο χρόνος που γνωρίζεις κάποιον είναι σχετικός στο κατά πόσο τον γνωρίζεις τελικά. Ξαφνικά βρέθηκα διαζευγμένη στα 32 μου με ένα παιδάκι μόλις μερικών μηνών.
Οι αλλαγές που έφεραν οι επόμενοι μήνες ήταν ραγδαίες. Σκεφτόμουν μηχανικά, περπατούσα μηχανικά, έκανα μπάνιο μηχανικά. Δεν είπα σε κανέναν στη δουλειά για το διαζύγιό μου γιατί δεν ήθελα να με λυπηθούν ή να με αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο, πούλησα το νυφικό μου και ό,τι είχα και δεν είχα και μετακόμισα στην επαρχία.
Η απόφαση να κόψω κάθε επαφή με τον πρώην μου, να παραιτηθώ από τη δουλειά, να πουλήσω τα υπάρχοντά μου και να μετακομίσω σε ένα νησί στην άλλη άκρη της Ελλάδας ήταν συνειδητή και δεν πάρθηκε επιπόλαια σε μια νύχτα αν αυτό νομίζετε. Έβαλα τις επιλογές μου κάτω, τις ζύγισα και μετά αποφάσισα.
Ήταν σίγουρα μία δύσκολη απόφαση, κάτι όμως με ενθουσίαζε σ’ αυτή, αλλά δεν ήξερα να πω τι ήταν αυτό. Είχα πάθει εμμονή. Ανυπομονούσα να φύγω και να ξεκινήσω τη νέα μου ζωή. Θα περπατούσα στις παραλίες και τα σοκάκια χωρίς να ξέρει κανείς ποια είμαι, αν ήμουν παντρεμένη, αν πήρα διαζύγιο και γιατί. Δεν είχα να δώσω εξηγήσεις και λογαριασμό σε κανέναν.
Είχα επιλέξει να βλέπω τα πράγματα από μία νέα οπτική. Ο πρώην άντρας μου μπορούσε να λέει για μένα ό, τι ήθελε, δεν με απασχολούσε. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω τη δουλειά μου και να διατηρώ την ψυχική μου υγεία για να μπορώ να μεγαλώσω καλά το παιδί μας. Μέσα σε όλο αυτό το χάος είπα θα αλλάξω τη ζωή μου και το έκανα.
Το ότι παραιτήθηκα από τη δουλειά μου, πήρα το παιδί μου και έφυγα ήταν η καλύτερη απόφαση που μπορούσα να πάρω. Από τη στιγμή που είχα πει θα φύγω, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω. Είναι σαν να γεννήθηκα τότε, την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη Σαμοθράκη. Ήταν το μέσο για να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα και να αποδείξω στον εαυτό μου, αλλά και σε όλους ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα. Όταν νιώθεις ότι έχεις χάσει τα πάντα, έχεις τα πάντα στα χέρια σου και δεν το ξέρεις. Εγώ αυτό το κατάλαβα από τις πρώτες μου μέρες εδώ στο νησί. Είχα τα πάντα και δεν το ήξερα… Ήταν η τέλεια στιγμή να ξεκινήσω και πάλι τη ζωή μου από την αρχή.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που πρωτοήρθα και βλέπω να περνούν πολλά ακόμα. Έμαθα να εκτιμώ τη ζωή, να μιλάω ανοιχτά, αλλά και να ακούω. Το ξέρεις άλλωστε ότι οι άνθρωποι της επαρχίας είναι τελείως διαφορετικοί. Έχουν τον τρόπο τους…
Η ζωή μου πλέον είναι πιο ισορροπημένη και οι ρυθμοί πιο ανθρώπινοι εδώ. Η επαρχία έφερε μέσα μου αγάπη και ευγνωμοσύνη, εκτίμηση για τη νέα μου ζωή και ανυπομονησία για το όσα θα έρθουν.
Όταν νιώθεις πως τα έχεις χάσει όλα, κάτσε και σκέψου. Έχεις επιλογή: ή θα μείνεις για πάντα θύμα ή θα υψώσεις το ανάστημά σου, θα αντλήσεις όση δύναμη σου έχει απομείνει και θα κάνεις το μεγάλο βήμα…αν οχι για σένα για τα παιδιά σου!
Ελένη Σ.