Με λένε Μαριαλένα και αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου. Ξέρω πως θα με κρίνετε άσχημα αλλά ξέρω πως θα υπάρχουν και εκείνοι που θα με καταλάβουν.
Ζω σε ένα μικρό νησί, ο άντρας μου είναι ναυτικός. Παντρεύτηκα 26 χρονών, μου τον έδωσαν σχεδόν με το ζόρι για να ξεχάσω τον πρώτο μου έρωτα που κατά τη γνώμη των γονιών μου ήταν άφραγκος άρα δεν θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένη. Δόξα Το Θεό τα λεφτά δεν μας έλειπαν με τον άντρα μου όλα αυτά τα χρόνια αλλά μας έλειπε η αγάπη και πιο πολύ, έλειπε ο ίδιος. Ξέρω ναι, γνώριζα από την αρχή ότι αυτή ήταν η δουλειά του. Δεν γνώριζα όμως σε τί καταδίκη έπεφτα όταν συμφώνησα στο συνοικέσιο των γονιών μου. Ήμουν μικρή, νόμιζα θα τον αγαπούσα με τον καιρό. Νόμιζα πως αυτό ήταν το σωστό για’ μένα.
Πάμε στο σήμερα. Στο σήμερα είμαι 40 χρονών. Μετράω 14 χρόνια γάμου και 26 μήνες που έχω δει συνολικά τον άντρα μου. Κάθε 6 μήνες ερχόταν για 1 μήνα και έφευγε. Δεν έπιασα παιδί καμία φορά. Δεν μπόρεσα να τον αγαπήσω, δεν μπόρεσα καν να τον γνωρίσω για να τον αγαπήσω. Εννοείται ότι ποτέ δεν ένιωσα παντρεμένη, ούτε καν ζευγαρωμένη, δεν ένιωθα ότι ήμουν με κάποιον. Τους μήνες που ερχόταν, ήταν κουρασμένος, απόμακρος, κάπως. Και σαν χαρακτήρες δεν ακουμπάγαμε. Μέχρι πέρσι η ζωή μου ήταν τα σκυλιά μου, οι φίλες μου, κανένα καφέ και σπίτι. Ώσπου αντάμωσα ξανά μετά από 14 χρόνια, με τον πρώτο μου έρωτα. Αυτόν που δεν με άφησαν να πάρω οι γονείς μου.
Βρεθήκαμε στο fb. Με αναζήτησε και με βρήκε. Ξεκινήσαμε να μιλάμε, εκείνος μόνος μου, εγώ μόνη μου, γρήγορα κάναμε σχέση. Κατέβηκα στην Αθήνα για ένα Σαββατοκύριακο να τον δω και τελικά εδώ και 5 μήνες βρίσκομαι στην πρωτεύουσα και έμεινα και έγκυος από τον πρώτο μήνα! Ζω έναν μεγάλο έρωτα, ο άντρας μου δεν έχει ιδέα. Επιστρέφει τον Μάιο αλλά δεν έχω το κουράγιο να του το πω ούτε μπορώ να γυρίσω πίσω. Υπάρχει περίπτωση όταν γυρίζει στο νησί εγώ να είμαι στον μήνα μου και να γεννάω.
Με παίρνει που και που κανένα τηλέφωνο και κάνω ότι όλα είναι φυσιολογικά. Δεν ξέρω γιατί δεν θέλω να του το πω. Ντρέπομαι; Νιώθω τύψεις; Δεν μπορώ να καταλάβω… Οι γονείς μου δεν ζουν για να με βοηθήσουν, έχουν πεθάνει.
Πώς να του το πω;
Μαριαλένα