Με λένε Στέλλα και θέλω να σας πω την ιστορία μου γιατί δυστυχώς βλέπω πολύ κόσμο να με αντιμετωπίζει ρατσιστικά και απόλυτα χωρίς να γνωρίζει. Είδα χτες στη σελίδα σας μια εικόνα που έλεγε η μαμά στο παιδί «μόνο εγώ σ’ αγαπούσα» και από κάτω μαινόμενο κόσμο γεμάτο μίσος και κακία, κόσμο που μόλις κλείνει τον υπολογιστή του διαμαρτύρεται που τον έχουν στο περιθώριο και τον στιγματίζουν όταν και αυτοί κάνουν το ίδιο, στους άλλους.
Είμαι 40 χρονών και είμαι καθηγήτρια. Έκανα 2 μεγάλες σχέσεις στη ζωή μου, ο πρώτος μου σύντροφος σκοτώθηκε σε ατύχημα, ήμασταν μαζί 10 χρόνια.Ξύπνησα ξαφνικά ένα πρωί στα 30 μου και δεν είχα τίποτα. Στα 33 μου έκανα σχέση με κάποιον που μετά από έναν θυελλώδη έρωτα, μια συγκατοίκηση και κοινά ,υποτίθεται, σχέδια για το μέλλον έμαθα πως ήταν αρραβωνιασμένος. Για άλλη μια φορά τα έχασα όλα και από τότε δεν έκανα άλλη σχέση, έπαθα τέτοιο σοκ και φόβο που απέφευγα να συναναστρέφομαι άντρες, ακόμα και συναδέλφους τους κρατούσα σε απόσταση.
Μια μέρα πήγα στο γυναικολόγο για τις τυπικές εξετάσεις και μου είπε πως για ιατρικούς λόγους (δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες) αν ήθελα παιδί, έπρεπε μέχρι τα 38 να έχω γεννήσει γιατί μετά θα είχα προβλήματα και εγώ και το παιδί. Του είπα πως είχα αποκλείσει το ενδεχόμενο να γίνω μητέρα και τελείωσε εκεί.Η φράση του γιατρού όμως γύριζε στο κεφάλι μου 2-3 εβδομάδες και έτσι πήρα την απόφαση να το ψάξω, να δω τι μπορούσα να κάνω. Σε 1 μήνα είχα ξεκινήσει τη διαδικασία εξωσωματικής με σπέρμα δότη και σε 2 μήνες ήμουν έγκυος. Η χαρά μου απερίγραπτη. Αρκετοί βιάστηκαν να πουν πως με επηρέασε ο γυναικολόγος αλλά εγώ έχω μάθει στη ζωή μου να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και να μην τα ρίχνω στους άλλους. Ο γιατρός απλά άνοιξε μια πόρτα που ήδη υπήρχε μέσα μου και φοβόμουν να την ανοίξω εγώ.
Σήμερα έχω την Σταματίνα μου, τη ζωή μου όλη. Είναι 3 χρονών και μας έχει ξανανιώσει. Της έδωσα το όνομα του συντρόφου μου που έχασα. Είμαι πολύ αισιόδοξος και δυναμικός άνθρωπος δυστυχώς όμως έχω βιώσει πολύ μεγάλη κακία και απαξίωση. Έχω ακούσει ότι το παιδί μου θα βγει προβληματικό, ότι το βλέπω σαν σύντροφο και γατζώνομαι από πάνω του, ότι δεν είναι φυσιολογικό να κάνεις παιδιά μόνη σου, ότι φταίμε για τη κατρακύλα της κοινωνίας και πολλά άλλα που αν τα έπαιρνα σοβαρά, τώρα θα ήμουν στο φρενοκομείο. Όλοι έχουν άποψη αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να σε γνωρίσει και να σε στηρίξει. Όλοι έχουν κάτι να πουν για τον άλλον αλλά ποτέ για τον εαυτό τους. Και δυστυχώς το έχω αποδεχτεί!
Έκανα δύο σχέσεις στη ζωή μου, στη μια μου τον πήρε Ο Θεός και στην άλλη εξαπατήθηκα. Στα 36 μου δεν είχα την αθωότητα που είχα στα 20 ή το κουράγιο να πληγωθώ άλλες 10 φορές μέχρι να βρω έναν άνθρωπο να τον αγαπήσω και να κάνουμε οικογένεια. Δεν ήθελα να ξαναπονέσω και από όλους αυτούς που κρίνουν κανείς δεν ήταν πλάι μου όταν έτρεχα στους ψυχιάτρους και έπαιρνα ηρεμιστικά για να αντέξω να πηγαίνω στα μαθήματα, για να μπορώ να κοιμάμαι και να λειτουργώ στη ζωή μου. Και η τελευταία φίλη που είχα όταν έκανα εξωσωματική, με έκανε πέρα. Έκανα ένα παιδί μόνη μου και δεν έχω ανάγκη κανέναν, γιατί κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να είναι δίπλα μου και όχι απέναντί μου. Έχω τη κόρη μου τη μητέρα μου και την υγεία μου. Και είμαι καλά!
ADVERTISEMENT
Στέλλα