Ένα βράδυ, που είχαμε βγει για φαγητό έξω, έφαγα ένα ψωμάκι παραπάνω. Έκανε ολόκληρη σκηνή και φώναζε μέσα στον κόσμο. Μου είπε ότι, αν δεν έδειχνα εγκράτεια, πώς θα έχανα βάρος; Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έκανε τέτοια σκηνή και με ξεφτίλιζε έτσι. Ντρεπόμουν για τον εαυτό μου. Είχα πέσει χαμηλά. Εκείνος με έβριζε και με προσέβαλε και εγώ του ζητούσα και συγνώμη από πάνω.
Είμαι παχουλή από τότε, που θυμάμαι τον εαυτό μου. Στα αγόρια ποτέ δεν άρεσα. Κάνανε παρέα μαζί μου, αλλά μέχρι εκεί.
Τίποτα δεν πήγαινε καλά, μέχρι που γνωριστήκαμε. Την πρώτη φορά, που τον είδα, ένιωσα ότι θα ήταν καλύτερα να μείνω μακριά του. Ήταν το εντελώς αντίθετο από αυτό, που ήθελα. Θυμάμαι ότι ήταν φίλος με έναν από τους πιο στενούς μου φίλους.
Γίναμε φίλοι στο Facebook, αλλά δεν μιλάγαμε συχνά. Εξάλλου δεν είχαμε και πολλά να πούμε. Εκείνος, υπερδραστήριος με τα γυμναστήριά του, τα κολυμβητήριά του, την άσκησή του, μου μιλούσε συνέχεια γι’ αυτό. Εγώ από την άλλη, ένα παχουλό κορίτσι με λίγα ενδιαφέροντα, κανένα φλερτ, συνηθισμένη.
Μια μέρα, ενώ κουβεντιάζαμε, με ρώτησε τί θα συνέβαινε, αν με φιλούσε και το μόνο, που μπορούσα να του πω ήταν το προφανές «δεν ξέρω». Λίγες μέρες μετά φιληθήκαμε και μου άρεσε πολύ. Τον ερωτεύτηκα! Αντί να το πάμε αργά στην αρχή, αρχίσαμε να το διαλαλούμε δεξιά και αριστερά προς μεγάλη έκπληξη των φίλων μας. Λέγαμε παντού ο φίλος μου και η κοπέλα μου, αλλά το μεγάλο σοκ ήρθε, όταν αρχίσαμε να μένουμε μαζί.
Τον εμπιστευόμουν και με εμπιστευόταν. Του άρεσα, γιατί δεν ήμουν, όπως τα υπόλοιπα κορίτσια, που προσπαθούσαν να τραβήξουν με κάθε τρόπο την προσοχή του. Ήμουν αυτή, με την οποία γελούσε και ένιωθε ο εαυτός του, όταν ήταν μαζί μου. Πέρναγε καλά και το έδειχνε.
Μου άρεσε, επειδή δεν ήταν κτητικός, ζηλιάρης ή ανασφαλής. Τα πράγματα ήταν υπέροχα. Του χάρισα την παρθενιά μου. Σχεδιάζαμε μαζί το μέλλον μας και τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά για μας.
Έξι μήνες αργότερα, μου είπε ότι έπρεπε να κάνω κάτι με το βάρος μου. Αυτό δεν μου άρεσε. Παρόλο, που ήμουν πάντα παχουλή, ήμουν ένα κορίτσι με αυτοπεποίθηση. Γράφτηκα γυμναστήριο και μια βδομάδα μετά γράφτηκε κι εκείνος στο ίδιο, για να μου κάνει παρέα. Έτσι και με έβλεπε να μιλάω σε κάποιο από τα παιδιά, που είχα γνωρίσει στο μεσοδιάστημα εκεί, λύσσαγε από τη ζήλια του. Νευρίαζε, μου την έλεγε και εγώ προσπαθούσα να δικαιολογηθώ λες και έκανα κάτι κακό. Είναι τόσο μεμπτό το να πεις σε κάποιον ένα καλησπέρα, καληνύχτα, τί κάνεις;
Ένα βράδυ, που είχαμε βγει για φαγητό έξω, έφαγα ένα ψωμάκι παραπάνω. Έκανε ολόκληρη σκηνή και φώναζε μέσα στον κόσμο. Μου είπε ότι, αν δεν έδειχνα εγκράτεια, πώς θα έχανα βάρος; Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έκανε τέτοια σκηνή και με ξεφτίλιζε έτσι. Μέσα στο χάος, που επικρατούσε, έτυχε να δω εκεί έναν παλιό μου φίλο, που δούλευε στο συγκεκριμένο μαγαζί και ήρθε να μου μιλήσει. Τί το ήθελε και αυτός; Βούτηξε ο φίλος μου το τηλέφωνό μου στο σπίτι και άρχισε να το ψάχνει ουρλιάζοντας ότι δεν μου έχει καμία εμπιστοσύνη και ότι θα με ξεσκεπάσει.
Αυτό ήταν. Του είπα ότι χρειαζόμουν λίγο χρόνο μακριά του, αλλά δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Ήταν ανένδοτος και σταμάτησα να του μιλάω. Ζήτησε μάλιστα από την κολλητή μου (η οποία πάντα τον γούσταρε) να με κατασκοπεύσει κι εκείνη πήγαινε και του έλεγε ότι εγώ φλερτάρω με όλους όσους εκείνος μισούσε. Όλοι οι κοινοί μας φίλοι με κατηγορούσαν ότι εγώ φταίω. Έπαιζε την «κάρτα» του θύματος. Έχασα πολλά και πολλούς φίλους εξαιτίας του.
Κάπως έτσι πέρασε το καλοκαίρι μου. Το φθινόπωρο άρχισε πάλι το πανεπιστήμιο. Μου έλειπαν οι φίλοι μου, αλλά και εκείνος. Αρχίσαμε να μιλάμε ξανά και ανακάλυψα ότι έβγαινε με μία άλλη κοπέλα πρωτοετή, αλλά δεν ήταν κάτι σοβαρό. Μια μέρα με φίλησε και εγώ ένιωσα απίστευτα ένοχη. Δεν μου έφταιγε σε τίποτα η άλλη κοπελίτσα. Μου είπε ότι δεν τρέχει κάτι σοβαρό μεταξύ τους και ότι σύντομα θα το τελειώσει μαζί της. 8 μήνες μετά κι ακόμα ήταν μαζί, παρά το γεγονός ότι μου είπε ότι δεν ήταν σοβαρό και ότι με αγαπούσε ακόμα.
Είχε τον τρόπο του να με ελέγχει και να με χειραγωγεί. Άρχισα να τον ζηλεύω και να είμαι κτητική, κάτι που δεν ήμουν ποτέ πριν. Έλεγε πόσο τυχερή είμαι, που με θέλει. Με τόσα κιλά, ποιος άλλος θα γύρναγε να με κοιτάξει; Για πρώτη φορά, στα 20 μου χρόνια αντιμετώπισα το βάρος μου ως πρόβλημα. Ντρεπόμουν για τον εαυτό μου. Είχα πέσει χαμηλά. Εκείνος με έβριζε και με προσέβαλε και εγώ του ζητούσα και συγνώμη από πάνω.
Με χρησιμοποιούσε συνεχώς, με έκανε να νιώθω φτηνή, αλλά σκέφτηκα ότι από τη στιγμή, που με αγαπούσε, ήταν εντάξει. Όλη εκείνη η χρόνια ήταν σκέτη κόλαση. Είχα χάσει όλη μου την αυτοπεποίθηση και το σεβασμό στον εαυτό μου. Του ζήτησα τελικά να επιλέξει μεταξύ μου και εκείνης. Μου είπε ότι δεν υπάρχει τίποτα να επιλέξει, γιατί εκείνη δεν την ήθελε ούτως ή άλλως. Μου είπε ότι σκόπευε να τη χωρίσει, αλλά να μην περιμένω να κόψουν και τελείως τις επαφές.
Σε αυτό το σημείο, αποφάσισα ότι έπρεπε εγώ να σταματήσω να ασχολούμαι μαζί του, επειδή δεν άξιζε τίποτα. Μείναμε απλοί φίλοι, δεν ήταν για κάτι παραπάνω.
Ο άνθρωπος αυτός μόνο κακό μου έκανε και ευτυχώς, το κατάλαβα και αποχώρησα. Μόνο εγώ μπορώ να με κάνω ευτυχισμένη και κανείς άλλος. Τον έχω βγάλει απ’ τη ζωή μου εδώ και 3 μήνες και είμαι καλά! Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ήρεμη και ευτυχισμένη.
Αντιγόνη