Γεια σας. Σας παρακαλώ πολύ, χρειάζομαι πραγματικά τη βοήθειά σας γιατί έχω πελαγώσει και πιστεύω ότι πλέον δεν σκέφτομαι με καθαρό μυαλό οπότε μία αντικειμενική άποψη από εσάς που είστε απέξω ίσως και να μου ανοίξει τα μάτια να κάνω το σωστό.
Είμαι σε σχέση με έναν άντρα εδώ και 10 χρόνια. 10 ολόκληρα χρόνια και ενώ είχαμε πει κάνα δυο φορές να παντρευτούμε, να προχωρήσουμε στη ζωή μας ακόμα περιμένω. Τα τελευταία 4 χρόνια συζούμε (εγώ ήμουν αυτή που τον πίεσα) και παρόλο που τα πάμε πολύ καλά και τα βρίσκουμε δεν δείχνει κάποια ιδιαίτερη διάθεση ή επιθυμία να κάνουμε το επόμενο βήμα. Ενώ δείχνει να με θέλει και να με αγαπά σαν να φοβάται τη δέσμευση.
Πριν από 3 χρόνια είχα μείνει έγκυος αλλά ήμασταν και οι δύο σε μία περίεργη φάση οπότε αποφασίσαμε να το ρίξω. Για να πω την αλήθεια εκείνος επέμενε περισσότερο, εγώ ήμουν λίγο παραπάνω διαλλακτική. Μόλις το έμαθε έπεσε να πεθάνει. Είπε ότι είναι σε μία δύσκολη φάση στη δουλειά, ότι είναι ψυχολογικά πεσμένος, ότι δεν ξέρει τι του ξημερώνει οπότε καλύτερα να το «ξεφορτωθούμε» και να προσπαθήσουμε κάποια άλλη στιγμή όταν θα το θέλουμε και οι δύο πολύ.
Το γεγονός αυτό με ταρακούνησε πολύ. Η περίοδος μετά την έκτρωση δεν ήταν καθόλου καλή. Προσπάθησα να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου και να καταλάβω αν πραγματικά με θέλει αλλά δεν μπορούσα. Οι καυγάδες ήταν συχνοί αλλά και πάλι άκρη δεν έβγαζα. Για ένα διάστημα περίπου 5 μηνών ήμασταν χώρια. Έχε χάρη που τον αγαπούσα γι’ αυτό και γύρισα.
Fast forward στο σήμερα και είμαι και πάλι έγκυος μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Δεν το επιδιώξαμε, έτυχε πάλι όπως τότε αλλά αυτή τη φορά είμαι αποφασισμένη να το κρατήσω. Φοβάμαι την αντίδρασή του όταν το μάθει. Φοβάμαι μη μου πει πάλι να το ρίξω όπως έκανε τότε παρόλο που τα πράγματα είναι καλύτερα και στη ζωή του και στη δουλειά του και παντού. Θέλω να είμαι μαζί του, θέλω όμως επιτέλους και να προχωρήσω στη ζωή μου. Έχω φτάσει 34, πόσο πια να περιμένω και για ποιο λόγο να περιμένω; Αν δεν με θέλει, αν δεν του κάνω, αν με κοροϊδεύει, καλύτερα να φύγει και να συνεχίσει τη ζωή του χωριστά από μένα. Εύχομαι όταν του το ανακοινώσω να δείξει έστω και μία μικρή χαρά, λίγο ενθουσιασμό, να δω ότι όντως το θέλει αλλά δεν είμαι και πολύ αισιόδοξη. Μόνο μην κάνει το λάθος να μου πει να το ρίξω. Τον αγαπώ και δεν θέλω να τον χωρίσω.
Εσείς τι πιστεύετε; Αξίζει να μείνω με έναν άνθρωπο που με έχει 10 χρόνια στο περίμενε και που δεν θέλει παιδί μαζί μου; Αξίζει να χαραμίσω και άλλα χρόνια από τη ζωή μου μένοντας στο πλευρό του; Αν μου πει να το ρίξω και πάλι, ποια είναι η θέση μου;
Ευσταθία