Όσα χρόνια είμαι χήρα τόσα χρόνια μένω με τα πεθερικά μου στο ίδιο σπίτι και πραγματικά αυτή η κατάσταση δεν παλεύεται με τίποτα.
Όταν έχασα τον άντρα μου εντελώς ξαφνικά και έμεινα μόνη με δύο παιδιά ήρθαν να μείνουν, για λίγες μέρες υποτίθεται, μαζί μου για να με βοηθήσουν να μπω σε ένα ρυθμό και πιο πολύ με τα παιδιά που τα είχαν βρει σκούρα και αυτό ήταν.
Το προσωρινό έγινε μόνιμο και εδώ και πέντε χρόνια ζω έναν πραγματικό εφιάλτη που δεν αντέχω άλλο.
Το χειρότερο είναι πως ούτε εκείνοι μπορούν να φύγουν γιατί έχουν παραχωρήσει το σπίτι τους στην κόρη τους ούτε όμως και εγώ μπορώ να αλλάξω σπίτι γιατί αυτή τη στιγμή με τόσα που πληρώνω δεν μου περισσεύουν λεφτά και για ενοίκιο που απ΄ ότι βλέπω το φθηνότερο είναι 400 ευρώ και είναι και μία τρύπα σε υπόγειο με ένα παραθυράκι που κοιτάει στο φωταγωγό.
Αν μη τι άλλο το σπίτι αυτό είναι δικό μας και είναι πολύ μεγάλη ευκολία γιατί είμαι κοντά και στη δουλειά μου και κοντά στο σχολείο των παιδιών.
Από τη μία δεν θέλω να ξεσπιτωθώ ούτε να ξεβολέψω τα παιδιά μου, από την άλλη δεν αντέχω άλλο να μένω με τα πεθερικά μου.
Είναι και οι δύο δύσκολοι άνθρωποι, κακότροποι και ειδικά μετά το θάνατο του γιου τους έχουν παραξενέψει ακόμα περισσότερο.
Κάνουν συνέχεια παρατηρήσεις και σε μένα και στα παιδιά και νιώθουμε φιλοξενούμενοι στο ίδιο μας το σπίτι.
Είμαστε μονίμως στην τσίτα και έχω βαρεθεί να το παίζω ειρηνοποιός για να μην πλακωθούμε στο ξύλο εδώ μέσα.
Τα παιδιά μου πηγαίνουν το ένα στο γυμνάσιο και το άλλο στο λύκειο και τα βάζουν με μένα επειδή δεν κάνω κάτι για να δώσω ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση και όσο και να προσπαθώ να τους εξηγήσω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αυτή την περίοδο και με τα σπίτια και με το οικονομικό, εκείνα φωνάζουν, με βρίζουν και με απειλούν πως αν δεν κάνω κάτι άμεσα θα φύγουν από το σπίτι και θα πάνε να μείνουν στους θείους τους.
Προσπαθώ να συμβιβάσω κάποιες καταστάσεις αλλά δεν συμβιβάζονται και τα πεθερικά μου όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα.
Ώρες-ώρες θέλω να τους διώξω με τις κλωτσιές από το σπίτι αλλά τους λυπάμαι γιατί είναι άνθρωποι χαροκαμένοι και δεν έχουν πού να πάνε.
Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τους κάνω κουβέντα αλλά δεν ακούν. Αγύριστα κεφάλια. Τι να κάνω;
Ντίνα