Είμαι 77 ετών, παντρεμένος εδώ και 54 χρόνια. Πριν από 7 χρόνια ξεκίνησα μια σχέση με μια γυναίκα συνομήλική μου. Γνωριστήκαμε στην κηδεία ενός παιδικού μου φίλου, με τον οποίο εκτός από πολύ καλοί φίλοι όλα τα χρόνια της ζωής μας, ήμασταν και συνάδελφοι. Με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ήμασταν πάντα πολύ κοντά οικογενειακώς και η απώλειά του μας πόνεσε όλους πολύ.
Την ημέρα της κηδείας και εγώ και η γυναίκα μου σταθήκαμε στη χήρα όσο κανείς άλλος. Αυτό μάλλον παρατήρησε μια φίλη και γειτόνισσά της – και μετέπειτα ερωμένη μου – κι όταν τελείωσε η κηδεία με πλησίασε και μου είπε «Μπράβο σου που της συμπαραστάθηκες τόσο. Μια τέτοια στιγμή μόνο δικούς της ανθρώπους και μία καλή κουβέντα έχει ανάγκη».
Ο τρόπος που μου μίλησε μου έκανε πολύ καλή εντύπωση και γι’ αυτό, λίγες μέρες μετά την κηδεία έψαξα και βρήκα το τηλέφωνό της και την κάλεσα. Αυτή ήταν και η αρχή της σχέσης μας. Ήξερε ότι ήμουν παντρεμένος και ήξερα ότι ήταν παντρεμένη. Μετά από 50 χρόνια γάμου αποφάσισε να χωρίσει από τον άντρα της για να είμαστε μαζί. Δεν της το ζήτησα ποτέ, μόνη της έπραξε ως νόμιζε. Εγώ της εξήγησα από την αρχή ότι δεν πρόκειται να χωρίσω τη γυναίκα μου για να μην έχει ελπίδες. Συμφώνησε και έτσι τα τελευταία εφτά χρόνια ήμασταν μαζί.
Η σχέση μας ήταν υπέροχη. Μπορεί να μην ήμασταν στην πρώτη μας νιότη, νιώθαμε όμως και οι δύο σαν ερωτευμένα μαθητούδια. Όλα χάλασαν όταν με την πάροδο του χρόνου ανέφερε ότι ήθελε περισσότερα. Δεν με ήθελε παντρεμένο και το δήλωσε ανοιχτά. Ήθελε να μείνουμε μαζί για να σταματήσει να με μοιράζεται. Ήθελε να είμαστε εμείς οι δύο, μόνοι, μαζί όλη την ώρα και ας της είχα ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι μετά από τόσα χρόνια γάμου δεν υπήρχε περίπτωση να χωρίσω.
Τα 7 αυτά χρόνια που ήμασταν μαζί πίστευα ότι έτσι όπως το είχαμε φτιάξει, ήταν ιδανικό και για τους δυο μας. Εγώ από τη μεριά μου θα εξακολουθούσα να είμαι κοντά στη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου χωρίς να δώσω δικαιώματα να μου πουν το παραμικρό κι εκείνη θα μπορούσε ανενόχλητη να σταθεί στην κόρη της και τα εγγόνια της που ζούσαν το διαζύγιο των γονιών τους. Δεν είχαμε το περιθώριο να τα τινάξουμε όλα στον αέρα, αλλά απ’ ότι φαίνεται εκείνη είχε άλλη άποψη. Θεωρώ ότι ανησυχούσε για το γεγονός ότι μεγαλώνει και ήθελε να ζήσει όσο δεν είχε ζήσει μέχρι τώρα.
Στο τέλος τα κατάφερε και χωρίσαμε. Τα έφτιαξε με κάποιον άλλον κι εδώ και τέσσερις μήνες δεν έχει δώσει σημεία ζωής όσες φορές και αν την έχω πάρει τηλέφωνο. Με είχε απειλήσει πολλές φορές ότι θα το κάνει αλλά δεν πίστευα ότι θα έφτανε μέχρι εκεί. Τελικά το είπε και το έκανε. Ζει πλέον τη ζωή της με τον καινούργιο που είναι και μικρότερός της και εμένα με ξέχασε.
Μου λείπει πάρα πολύ. Υποφέρω μακριά της. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου έχουν καταλάβει πως κάτι μου συμβαίνει αλλά δεν τολμώ να τους πω την αλήθεια. Ζω με την ελπίδα ότι θα επιστρέψει κοντά μου. Αν καταφέρω και την ξανακερδίσω σκέφτομαι σοβαρά να χωρίσω τη γυναίκα μου για να είμαι μαζί της. Μάλλον είχα υποτιμήσει τα συναισθήματά μου απέναντί της. Ήταν πολύ πιο δυνατά απ’ ό,τι νόμιζα.
Λεωνίδας