Ένα άρθρο καθρέφτης του εαυτού μας, της κοινωνίας μας που θα μπορούσε να έχει τις υπογραφές όλων μας…
Θα μπορούσε να έχει πολλές υπογραφές. Έχει αυτή του Ηλία Κούκουτσα, ο οποίος… φταίει για όλα, και το παραδέχεται. Μάλιστα, εξηγεί γιατί δεν πρόκειται να ζητήσει συγγνώμη.
Διαβάστε το άρθρο του που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα emea.gr, στην οποία είναι αρχισυντάκτης:
Εγώ φταίω για τις φωτιές που προκάλεσαν τον χαμό δεκάδων ανθρώπων, περιουσιών και την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Εγώ φταίω και κανένας άλλος. Εγώ το έκανα.
Εγώ ήμουν που λάδωσα πολεοδομία και δήμο για να μπορέσω να χτίσω το σπιτάκι μου στο δάσος. Εγώ μπάζωσα ρέματα. Εγώ ανέβηκα στις ταράτσες για να εμποδίσω τις μπουλντόζες να γκρεμίσουν το αυθαίρετο μου. Εγώ έβαζα πάντα μπροστά το “κυνηγάτε εμένα τον απλό μεροκαματιάρη και δεν κοιτάτε τι κάνουν οι άλλοι” όταν με πλησίαζε η τσιμπίδα του νόμου.
Εγώ ήμουν που εκμεταλλεύτηκα τις γνωριμίες μου για να φτιάξω τη βίλα μου όπου μου καπνίσει. Και τώρα καπνίζει όλος ο τόπος γύρω μου.
Εγώ είναι ο υπάλληλος της πολεοδομίας, του δήμου, της εφορίας, του δημοσίου που δέχτηκα να πάρω ένα δωράκι για να κάνω τα στραβά μάτια και να επιτρέψω σε κάποιον να χτίσει όπου θέλει. Εγώ είμαι ο Δήμαρχος και ο κοινοτάρχης που κάνει χάρες και χατίρια σε φίλους και αγνώστους προκειμένου να ξαναβγώ. Εγώ είμαι ο περιφερειάρχης που επιτρέπω να διαιωνίζεται το πρόβλημα με τα σκουπίδια στην περιφέρεια μου εξυπηρετώντας μικροπολιτικά συμφέροντα.
Εγώ είμαι ο βουλευτής που μοιράζω υποσχέσεις δεξιά και αριστερά χωρίς να “σπάσω τα αυγά” προκειμένου να εξασφαλίσω την επανεκλογή μου. Εγώ είμαι ο αρμόδιος που προΐσταται σε επιτροπές χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα σε τι αναφέρονται. Εγώ είμαι αυτός που εκπονώ επιχειρησιακά σχέδια, χωρίς να συμβουλεύομαι τους ειδικούς που έχουν φάει τη ζωή τους να μελετούν τα προβλήματα που καλούμαι να λύσω. Εγώ είμαι επίσης αυτός που τους καλεί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα όταν το σχέδιο μου δεν έχει εφαρμοστεί.
Εγώ είμαι ο πολιτικός που βάζει ένα πουκάμισο ή ένα επιχειρησιακό τζάκετ και περπατάω (εκ των υστέρων) στην περιοχή της καταστροφής, κάνοντας ότι καταλαβαίνω τι μου λένε αυτοί που δίνουν τη ζωή τους για να σώσουν τον κόσμο. Εγώ είμαι άλλωστε αυτός που με τις αποφάσεις μου δεν έχω επιτρέψει να χρηματοδοτηθεί ή να επανδρωθεί η υπηρεσία που θα σώσει τον κόσμο που κινδυνεύει.
Εγώ είμαι ο πολίτης που τρέχει να προσφέρει (συγκινητική) βοήθεια, αλλά είμαι και πάλι εγώπου το μόνο που κάνω είναι να “κράζω” μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και να ανεβάζω δακρύβρεχτα ποστ για να δείξω την αλληλεγγύη μου.
Εγώ είμαι αυτός που δακρύζει με όσα βλέπει να συμβαίνουν στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή μου και είμαι ο ίδιος που οργίζεται με όσα δεν βλέπει να συμβαίνουν. Ταυτόχρονα είμαι ο ίδιος που κλείνω τη ΛΕΑ γιατί θέλω να κάνω την δική μου δουλειά χωρίς να με νοιάζει τι θα κάνουν οι άλλοι ή ποιόν εμποδίζω.
Εγώ είμαι αυτός που νοιάζομαι μόνο για την πάρτη μου χωρίς να με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι ή το πως αυτό που θα κάνω δυσκολεύει όλους τους υπόλοιπους. Εγώ είμαι αυτός που μαθαίνω το παιδί μου να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του και να μισεί όποιον είναι διαφορετικός από αυτό.
Εγώ φταίω για όλα, εγώ τα έχω κάνει όλα αυτά.
Αλλά δεν πρόκειται να ζητήσω συγνώμη. Γιατί οι άλλοι έχουν κάνει χειρότερα και φταίνε περισσότερο!