Θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας τη δύσκολη κατάσταση που βιώνω αυτή την περίοδο. Ας αρχίσουμε από την αρχή…. Όταν ήμουν 26 χρονών έχασα τον άντρα μου ενώ ήμουν έγκυος στο πρώτο μας παιδάκι. Μετά από πολύ αγώνα γέννησα ένα υγιές αγοράκι. Εννοείται με τα πεθερικά μου έχουμε επαφές, τους έχω σαν γονείς μου. Μετα απο χρόνια γνώρισα τον τωρινό μου άντρα. Από την αρχή οι γονείς του δεν ήθελαν τη σχέση μας λογω του παιδιού μου. Ύστερα από κάποιο διάστημα έμεινα έγκυος οπότε τα αφήσαμε όλα πίσω, έγινε ο γάμος, γέννησα, βαφτίσαμε και το μωρό εννοείται το όνομα του παππού του.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Είχα καταλάβει από την αρχή ότι οι γονείς του δεν ήθελαν τον πρώτο μου γιο… Δεν το κρύβανε κιόλας σε σημείο που κάνανε πώς δεν υπάρχει και ο άντρας μου να τους έλεγε πείτε καλημέρα και στο μικρό. Μου έλεγε ότι θα συνηθίσουν, θέλουν χρόνο και τέτοια. Ομως το δεύτερο παιδί μου κοντεύει τα δύο και αυτοί συνεχίζουν το ίδιο τροπάριο… Εγώ τώρα είμαι έγκυος στο τρίτο παιδί. Εδώ και κάποιο διάστημα έχω κόψει κάθε επαφή μαζί τους… Πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που θα έρθουν σε ένα σπίτι που έχει δύο παιδιά και θα μιλάνε μόνο στο ένα και στο άλλο με το ζόρι να βγαίνει η κουβέντα. Και μετά λένε «Ε, να είναι λίγο ζωηρός». Τα βάζουν με ένα παιδί 5, 5 χρονών.
Όμως το πρόβλημά μου δεν είναι οι γονείς του, αλλά ο άντρας μου που από τη μια με υποστηρίζει και από την άλλη δεν μπορώ να είμαστε έτσι και να τα ξαναβρείτε… Όλα αυτά σε καθημερινή βάση τα έχει βάψει μαύρα… Πραγματικά έχω αρχίσει να κουράζομαι από αυτή την κατάσταση και έχω αρχίσει να μετανιώνω που ξαναέφτιαξα τη ζωή μου. Εσείς πως μου προτείνετε να διαχειριστώ την όλη κατάσταση;
Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή
Αγαπημένη φίλη του singleparent,
ADVERTISEMENT
καταρχήν να σου ευχηθώ με το καλό να έρθει το τρίτο παιδάκι σου στον κόσμο και να χαίρεσαι τα άλλα δύο.
Είναι δύσκολο και άβολο αυτό που βιώνεις, τόσο εσύ από τη μεριά σου όσο και ο σύζυγός σου από τη δικιά του.Καταλαβαίνω την πίκρα και το παράπονο που νιώθεις, καθώς στον πρώτο σου γάμο τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά όσο τα υπολόγιζες. Ωστόσο έμεινε μια σημαντική παρακαταθήκη, το πρώτο σου παιδάκι και το μεγάλειο ψυχής των πεθερικών σου. Θα περίμενε κανείς και ίσως και εσύ, το πρόβλημα να το είχαν τα πεθερικά από τον πρώτο σου γάμο κι όχι οι γονείς του τωρινού συζύγου. όμως σε αυτή την περίπτωση βλέπουμε ότι τα πεθερικά σου του πρώτου συζύγου έχουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή σου και θέλουν αυτή, δηλαδή να είσαι καλά χωρίς να βάζουν εμπόδια σε μια τόσο νέα σαν κι εσένα κοπέλα. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό !
Τώρα από την άλλη οι γονείς του συζύγου σου είναι πρφανώς άνθρωποι με προκαταλήψεις, με πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και ίσως με μικρό εύρος πνευματικό να δεχθούν ότι μια γυναίκα που έχει ήδη ένα παιδί, μπορεί να κάνει το γιο τους ευτυχισμένο και να φυσικά να αγαπήσουν κι αυτό το “εγγόνι”. Φαίνεται πως οι πεποιθήσεις τους δεν τους αφήνουν να κάνουν παραδοχές.
Καταλαβαίνω σαν μάνα που είσαι να μην θες τα παιδιά σου να διαχωρίζονται και να έχουν ίση μεταχείριση. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Αυτό που εγώ θα σου πρότεινα, είναι να μαζέψεις τις δυνάμεις σου και όταν είσαι έτοιμη για διάλογο να μιλήσεις μαζί τους και να τους εξηγήσεις πόσο σε πονάει και σε πληγώνει αυτή τους η στάση απέναντι στο μεγάλο σου γιο και πως σαν μητέρα των παιδιών σου δεν ανέχεσαι αυτές τις διακρίσεις, κα΄τι που δεν κάνεις κι εσύ η ίδια. Βάλε όρια ότι δηλαδή τους αφήνεις ένα περιθώριο να προσαρμοστούν σε αυτη σου την απάιτηση και γίνε πολύ συγκεκριμένη ότι αν δεν δεις κάποια βελτίωση θα αναγκαστείς να λάβεις άλλα μέτρα. Εξήγησέ τους πως και ο σύζυγός σου βρίσκεται σε δύσκολη θέση απέναντί σου, πώς έχεις καταλάβει ότι εκείνοι θεωρούν “κουσούρι” το γεγονός ότι υπάρχει ήδη ένα παιδάκι από προηγουμενο γάμο και πως θα ήταν τα πράγματα αν εκείνοι ήταν στη θέση σου.
Όσον αφορά στο σύζυγό σου μπορείς να του προτείνεις να κάνει κι εκείνος μαζί τους μια τέτοια συζήτηση, αν δεν θέλεις να είναι παρών σε αυτή που θα έχεις εσύ μαζί τους.
Είναι πολύ λογικό και φυσιολογικό να θες να είστε μια δεμένη οικογένεια, αλλά θέλω να σου πω πως το μόνο που μπορείς να αλλάξεις είναι τα όρια σου κι όχι εκείνους, ειδικά αν δεν έχουν την αντιπλπτική ικανότητα να το κάνουν. Κάνε τη συζήτηση αυτή μαζί τους όσες φορές χρειαστεί δοθείσης της ευκαιρίας και μην περιμένεις να δεις αλλαγή με την πρώτη φορά, αυτό είναι το ιδανικό σενάριο που δύσκολα συμβαίνει όμως.
Σημαντικό είναι να τους “εκπλήξεις” με αυτό που έχεις καταλάβει ότι πιστεύουν για εσένα, μη φοβηθείς να το πεις γιατί τότε θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν δικαιολογίες όπως πχ ο μεγάλος ο γιος είναι ζωηρός κλπ.
Σου εύχομαι μια καλή γέννα με ένα πόνο καν να σε νοιάζει μόνο η οικογένειά σου κι αν οι άλλοι δεν μπορούν να συμβαδίσουν, δεν πειράζει, τόσο μπορούν!
Με εκτίμηση,
Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: [email protected]
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli