Είμαι 32 ετών και από τότε που πέθανε ο πατέρας μου και απομακρύνθηκα από την τοξική μητέρα μου, η ψυχική μου υγεία βελτιώθηκε κατά πολύ. Είμαι ευτυχισμένη μακριά της και θα ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένη αν δεν χρειαζόταν να ξαναέρθω ποτέ σε οποιαδήποτε επαφή μαζί της. Κατανοώ ότι η μητέρα μου δεν πέρασε καλά στη ζωή της αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να κακοποιεί εμένα και τον αδερφό μου.
Προχτές με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι η μητέρα μου πέθανε και ότι μεθαύριο είναι η κηδεία της. Δεν ένιωσα τίποτα. Δεν χάρηκα, αλλά δεν λυπήθηκα κιόλας. Όπως όταν ακούμε για το θάνατο κάποιου μακρινού ατόμου που ούτε ξέρουμε ούτε γνωρίσαμε ποτέ. Απορείτε αν σκέφτομαι να πάω; Το σκέφτηκα, αλλά δεν θέλω.
Η μητέρα μου και η οικογένειά της πάντα με κορόιδευαν και με κακομεταχειρίζονταν για το σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Ποτέ δεν μπόρεσαν να χωνέψουν το γεγονός ότι είμαι λεσβία. Από μία ηλικία και μετά επέλεξα να απομακρυνθώ και δεν έχω δει κανένα μέλος της οικογένειάς μου εδώ και χρόνια ούτε θέλω. Έχω έναν αδερφό που μιλάμε μία στις τόσες αλλά μέχρι εκεί.
Κατανοώ ότι εάν δεν παραβρεθώ στην κηδεία θα καταστραφεί η καλή σχέση που έχω με τους ελάχιστους συγγενείς μου αλλά δεν με νοιάζει. Δεν θέλω να πάω. Νιώθω ότι θα κάνω κακό στον εαυτό μου και θα προδώσω τη σύντροφό μου και τους φίλους μας που με δέχονται και με αγαπούν όπως είμαι. Ακόμα περισσότερο φοβάμαι εμένα. Ξέρω ότι αν επιστρέψω οι κρίσεις πανικού θα επανέλθουν.
Τι να κάνω; Ξέρω ότι πρέπει να πάω για το τυπικό κυρίως της υπόθεσης, αλλά δεν νιώθω τίποτα μέσα μου. Δεν είμαι αναίσθητη, ταλαιπωρημένη είμαι. Δεν τράβηξα και λίγα τόσα χρόνια.
Χρύσα