Όταν ήμουν παιδί δεν μου δόθηκε η επιλογή αν ήθελα να είμαι Χριστιανή ή κάτι άλλο. Χριστιανή με βάφτισαν, ως Χριστιανή με μεγάλωσαν και ως Χριστιανή έμαθα να ζω. Στο σπίτι κάναμε πάντα την προσευχή μας πριν φάμε, πριν κοιμηθούμε και σχεδόν κάθε Κυριακή και σε γιορτές πηγαίναμε στην εκκλησία μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου για να ευχαριστήσουμε το Θεό για όσα μας έχει προσφέρει.
Στο σχολείο κάναμε κανονικά θρησκευτικά και μία φορά την εβδομάδα πήγαινα στο Κατηχητικό από την A’ κιόλας Δημοτικού. Κάθε Σάββατο συνεπής στις υποχρεώσεις μου.
Προσωπικά το Κατηχητικό δεν το συμπάθησα ποτέ. Έπρεπε να ντυνόμαστε καλά και να συμμετέχουμε σε κάποιες δραστηριότητες που εμένα προσωπικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Αλλά μπορούσε μία πιστή Χριστιανή να μη συμμετάσχει; Σε καμία περίπτωση. Θυμάμαι να μαθαίνω την ιστορία του Ιησού: τη γέννησή Του, το θάνατό Του, τη Σταύρωση, την Αμαρτία, για τον Παράδεισο και το αδιάψευστο γεγονός ότι ο Θεός είναι άντρας και όχι γυναίκα.
Σαν παιδί έτρωγα αμάσητο ό,τι μου έδιναν. Ήμουν αρκετά μικρή για να σκεφτώ κριτικά. Όλο αυτό με το Κατηχητικό για μένα ήταν σκέτη απομνημόνευση. Ήθελα να είμαι καλή και να μην αντιδρώ ή να προκαλώ προβλήματα στους άλλους. Στο Κατηχητικό μας έμαθαν να είμαστε υπάκουοι και να ακούμε τους γονείς μας και άλλους «ιερούς» ενήλικες, όπως οι παπάδες και οι καλόγριες. Τις Δέκα Εντολές να μην το συζητήσω. Κάθε Σάββατο πρωί στο Κατηχητικό και στο τελείωμα έπρεπε να τις πούμε μονοκοπανιά απ’ έξω.
Με θυμάμαι στην Ε’ Δημοτικού να παραπονιέμαι συνέχεια ότι δεν θέλω να πάω. Ήθελα να βλέπω τις φίλες μου, να πηγαίνω μπαλέτο, να παίζω με τα παιδιά στην παιδική χαρά και όχι να ακούω τις ίδιες ιστορίες που είχα ακούσει άλλες εκατό φορές πριν. Η μητέρα μου ως γνήσια και πιστή Χριστιανή επέμενε ότι έπρεπε να πηγαίνω. Και όσο το μισούσα, άλλο τόσο ήθελα να είμαι σωστή απέναντί τους και να πάω στον Παράδεισο, οπότε της έκανα το χατίρι.
Όταν πήγα Λύκειο, χίλιες φορές να κολυμπούσα με ένα κοπάδι καρχαρίες παρά να πάω στο Κατηχητικό. Δεν μπορούσαν πλέον να με αναγκάζουν να πηγαίνω. Με έγραψαν όμως σε Εκκλησιαστικό Λύκειο, οπότε αναγκάστηκα τα τρία τελευταία χρόνια του σχολείου, να τα περάσω παρέα με τις γνωστές, κλασικές, θρησκευτικές ιστορίες που τόσα χρόνια άκουγα.
Κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι η θρησκεία γενικά σαν έννοια κυριάρχησε σε ένα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας χωρίς να είναι επιλογή μου. Ξεκίνησε στα 6 μου και τελείωσε στα 18 μου. Ποτέ δεν με ρώτησε κανείς αν ήθελα να πάω Κατηχητικό ή να μάθω κάτι απ’ όσα έμαθα. Ακόμα και όταν εξέφρασα τα θέλω μου και είπα ότι δεν θέλω πια να πηγαίνω στο Κατηχητικό, δεν μου επέτρεψαν να σταματήσω. Δεν είχα καμία επιλογή και αισθανόμουν δυσαρεστημένη. Ο μοναδικός καημός της μητέρας μου ήταν να τελειώσω όλες τις τάξεις του Κατηχητικού και να μπορέσω κάποτε να παντρευτώ σε μία κανονική, χριστιανική εκκλησία και όχι στο δημαρχείο.
Ήταν δυνατόν ένα 11χρονο παιδάκι να σκέφτεται το γάμο ή που θα παντρευτεί; Ήταν τόσο σημαντικό για τη μητέρα μου το αν ήμουν Χριστιανή και αν θα παντρευόμουν σε εκκλησία και όχι στο δημαρχείο; Ήξερα ποιον θα παντρευόμουν και αν ήταν Χριστιανός; Μπορεί να διάλεγα Βουδιστή, Ινδουιστή ή άθεο! Εκείνη τί πρόβλημα είχε;
Τελικά πήρα τον άντρα μου και παντρευτήκαμε οι δυο μας στο δημαρχείο. Δεν μου ξαναμίλησε από τότε, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν μου δόθηκε ποτέ η επιλογή της θρησκείας, ούτε ως παιδί ούτε μετά. Υπάρχουν τόσες πολλές θρησκείες στον κόσμο να διαλέξει κάποιος. Γιατί πρέπει οι γονείς να επιβάλλουν τη δική τους στα παιδιά τους; Η απόφαση αυτή πάρθηκε από κάποιον άλλο αντί για μένα. Ακόμα και όταν είπα την άποψή μου, εξακολουθούσαν να με αναγκάζουν να πηγαίνω, κάτι που αρνούμαι κατηγορηματικά να κάνω στα παιδιά μου.
Η θρησκευτική κατήχηση γίνεται σκόπιμα σε νεαρή ηλικία. Για το υπόλοιπο της ζωής μου ανεξάρτητα από το με πόσες άλλες μορφές θρησκείας έρθω σε επαφή, θα βλέπω τα πράγματα πάντα υπό το πρίσμα του «χριστιανικού» φακού.
Αρνούμαι να το κάνω αυτό στα παιδιά μου. Προς το παρόν τα μεγαλώνω χωρίς να πιστεύουν σε κάποια θρησκεία μολονότι τους έχω έχω μιλήσει για τα πιστεύω μου. Προτιμώ να κάνουν τη δική τους επιλογή μεγαλώνοντας παρά να τους επιβάλω μία θρησκεία που ενδεχομένως να μην τους ταιριάζει. Θα τα υποστηρίξω όποια απόφαση κι αν πάρουν, αλλά ποτέ δεν θα τα αναγκάσω να πιστέψουν σε ένα σύνολο ιδεών, που εγώ επέλεξα για αυτά.
Αυτός είναι ο λόγος που μεγαλώνω τα παιδιά μου σε μία άθεη οικογένεια. Δεν τα μεγαλώνω με σκοπό να γίνουν άθεα, τα μεγαλώνω δίνοντάς τους τη δυνατότητα να επιλέξουν.
Νίκη