«Θα ήθελα ένα Δεκέμβριο με φώτα σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους» διαβάζω κάπου τυχαία αυτή τη φράση του Charles Bukowski. Λαμπιόνα παντού, άνθρωποι σκοτεινοί. Ένας ακόμη Δεκέμβρης έφτασε, για την ακρίβεια σχεδόν τελείωσε και μαζί με αυτόν όλα τρέχουν πιο γρήγορα. Ο χρόνος κυλάει πιο επιτακτικά από ποτέ. Σε προκαλεί για τίτλους τέλους και νέο σενάριο.
Δεκέμβριος, ο τελευταίος μήνας του χρόνου. Η παράσταση τελειώνει, ένα δυνατό χειροκρότημα ακούγεται από κάπου μακριά, ίσως και κάποια μουρμουρητά. Οι κουρτίνες πέφτουν, καθώς υποκλινόμαστε βαθιά στο «κοινό» μας, τα φώτα σβήνουν και μένουμε μόνοι, λίγο πριν την αρχή ενός νέου χρόνου. Αυτό ήταν, οι τίτλοι τέλους πρέπει να πέσουν τώρα και το έργο να κατέβει οριστικά.
Μένουμε μόνοι για να σκεφτούμε, ν’ αξιολογήσουμε τον εαυτό μας, τη χρονιά που πέρασε και πώς διαχειριστήκαμε τελικά κάθε μικρή και μεγάλη ευκαιρία. Να θυμηθούμε τις στιγμές που θα θέλαμε να ζήσουμε ξανά και ξανά και να σβήσουμε όλες εκείνες τις πικρές που μας πόνεσαν.
Τρέχουμε να βρούμε τη λίστα επιθυμιών που κάναμε στην αρχή του προηγουμένου χρόνου, για να σβήσουμε με περηφάνια όσα τελικά καταφέραμε να κάνουμε πράξη και να μεταγράψουμε στη νέα λίστα, εκείνα που ακόμη εκκρεμούν μαζί με τους νέους μας στόχους και τα καινούργια όνειρά μας, που συχνά δε διαφέρουν και πολύ απ’ αυτά που δειλιάσαμε κι αποφύγαμε και φέτος.
Το Δεκέμβριο θα ‘πρεπε να κλείνουν οι λογαριασμοί κι οι εκκρεμότητες με ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη βρει τη θέση τους στη ζωή μας. Που αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα σε εμάς και σε άλλους, που μας παραχωρούσαν το χρόνο τους με φειδώ και προκαλούσαν περισσότερο πόνο παρά χαρά.
Αυτοί δεν έχουν καμία θέση στο λεωφορείο του νέου χρόνου. Δε χωράνε πια. Ανήκουν στο παρελθόν, έκαναν τον κύκλο τους, δε βρήκαν μία θέση να τους βολεύει και πέρασαν όπως κι η χρονιά που φεύγει. Επιβάλλεται λοιπόν ένα ξεσκαρτάρισμα σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο βλάπτουν την ψυχική μας υγεία.
Τον τελευταίο μήνα του χρόνου η θολούρα στο τζάμι σβήνει κι η εικόνα προς τον έξω κόσμο γίνεται ξεκάθαρη. Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια και να δούμε καλά, ίσως γίνεται τόσο ξεκάθαρο γιατί είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Ξεφορτωνόμαστε τα βαριά φορτία, όσα κόλλησαν πάνω μας ή γαζωθήκαμε πάνω τους χωρίς να έχουν πουθενά να μας πάνε κι είμαστε πλέον έτοιμοι να υποδεχτούμε το νέο χρόνο με φρέσκες ιδέες, όνειρα και στόχους κι από ανθρώπους, μόνο όσους αξίζουν να περάσουν το κατώφλι για τη νέα χρονιά.
Ο Δεκέμβρης πάντα θέλει να δίνει ένα όμορφο φινάλε στην παράστασή μας, όπως ακριβώς γίνεται και στα παραμύθια. Ίσως να κρύβει λοιπόν και πράγματα που ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει. Μας δίνει μία τελευταία ευκαιρία ν’ αποβάλουμε ό,τι δεν άξιζε να είναι στη ζωή μας και να κρατήσουμε ό,τι αγαπάμε και μας αγάπησε.
Ο δικός μας Δεκέμβρης κλείνει τον παλιό χρόνο, φέρνοντας ένα καλύτερο αύριο, γιατί ακριβώς εμείς το επιλέξαμε να είναι έτσι. Κλείνει λοιπόν τα φώτα, καθαρίζει το τοπίο και τα ανοίγει πάλι όταν έχουν όλα τακτοποιηθεί! Προλαβαίνεις για λίγο ακόμα να τον βοηθήσεις. Τελευταίες μέρες, τελευταίες ευκαιρίες για ένα όμορφο τέλος και μια ομορφότερη αρχή.
Πράξια Αρέστη για το pillowfights.gr