Η άτυχη μητέρα από την Κύπρο αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα υγείας αλλά και οικονομικά.
Στερείται τα πιο απλά καθημερινά πράγματα. Με το 10χρονο αγοράκι της ζούνε σε ένα πολύ παλιό σπίτι, το οποίο βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Στεναχωριέται που δεν μπορεί να πάει μια βόλτα κρατώντας το γιο της από το χέρι…
Η κυρία Χριστίνα Σάντη αναφέρει στον ΑΝΤ1:
«Γεννήθηκα στις 9/4/1965 στο Λιοπέτρι και έχω 8 αδέλφια. Πέρασα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. Ο πατέρας μου ήταν βοσκός και η μάνα μου ξενοδούλευε στα χωράφια. Σε ηλικία 15 ετών, έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία που πουλούσε μάρμαρα και γρανίτες. Αργότερα πήγα στα ξενοδοχεία, στην αρχή ως καμαριέρα και μετά ως μάγειρας.
Το 2002 γνώρισα και παντρεύτηκα τον άντρα μου και το 2007 γέννησα το γιο μου. Ζούσαμε μαζί με τους γονείς μου στο πατρικό μου. Βέβαια οι γονείς μου έφυγαν από τη ζωή, πρώτα ο πατέρας μου και πριν από 11 χρόνια η μάνα μου.
Δυστυχώς…
Έχω πολλά προβλήματα υγείας και δεν μπορώ να δουλέψω. Υποφέρω από δυνατούς πόνους στα γόνατα και δεν μπορώ να περπατήσω καλά, χρησιμοποιώ βοήθημα. Δεν ακούω καλά και πρέπει σύντομα να βάλω ακουστικό. Με ταλαιπωρεί πολύ και το Αλλεργικό βρογχικό άσθμα που έχω.
Δεν οδηγώ και κάθε μέρα ζήτω από συγγενείς και φίλους να μου φέρουν το παιδί μου από το σχολείο. Έχω χωρίσει με τον σύζυγο μου αλλά ζούμε στο ίδιο σπίτι επειδή δεν έχει που αλλού να πάει- είναι από την Αίγυπτο-. Παίρνω επίδομα από το κράτος και δυο φορές την εβδομάδα μου στέλνουν κοπέλα για να μου καθαρίζει.
Τώρα μαζεύω πώματα για να μου δώσουν αναπηρικό καροτσάκι. Έχω πάνω από 8 χρόνια να πάω σε σουπερμάρκετ, στέλνω φίλους και γνωστούς. Θέλω όμως να ευχαριστήσω και τον κόσμο που με αγαπάει και μου φέρνει ρούχα για το παιδί μου αλλά και διάφορα άλλα, όπως φρούτα, πατάτες και γλυκά.
Οι γονείς μου άφησαν σε μένα το σπίτι αλλά όλα αυτά τα χρόνια, μαζί με τα αδέλφια μου κάναμε ελάχιστες επιδιορθώσεις με αποτέλεσμα σήμερα να χρειάζεται άμεσα επισκευή γιατί είναι ετοιμόρροπο. Το Γραφείο Ευημερίας μαζί με το Κοινοτικό Συμβούλιο, ψάχνουν να μου βρουν σπίτι να μετακομίσω με το παιδί μου.
Στην πραγματικότητα όμως, δεν θέλω να φύγω. Αυτό το σπίτι είναι η μόνη περιούσια που έχω, εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα. Οι γονείς μου ήταν εκείνοι που το έχτισαν. Με πονάει που δεν μπορώ να το φτιάξω μα περισσότερο πονάει που δεν μου ανήκει γιατί είναι χτισμένο σε χαλίτικη γη.
Παρακαλώ κάθε μέρα τον Θεό να μην μου το πιάσουν και να βρω τρόπο να το φτιάξω.
Στεναχωριέμαι που δεν έχω την υγεία μου, που το σπίτι μου είναι ετοιμόρροπο και δεν μπορώ να το φτιάξω, που είναι χτισμένο σε χαλίτικη γη. Περισσότερο όμως με πονάει που το παιδί μου στερείται πολλές φορές ακόμα και τα βασικά. Έχουν σπάσει τα νεύρα του που δεν βγαίνουμε καθόλου. Πόσο θα ήθελα να ήμουν καλά και μαζί να πηγαίναμε έστω μια βόλτα σε ένα λούνα παρκ, σε ένα ταβερνάκι, σε ένα φιλικό σπίτι για καφέ…».
[ant1iwo]