Πολλές φορές μας πειράζετε, χαρίζοντάς μας διάφορα κοσμητικά όπως παράξενες, ιδιότροπες, εγωίστριες, μη συγκαταβατικές και με διάφορα άλλα όμορφα που έχουν ως μοναδικό σκοπό, να δηλώσουν πως εμείς φταίμε που δεν έχουμε μια σωστή και όμορφη σχέση.
Πως φταίμε γιατί ενώ μεγαλώσαμε, έχουμε μείνει στην παραμυθένια διαφήμιση του Βιτάμ, όπου η οικογένεια, μέσα στην ευτυχία, παίρνει το πρωινό της. Που ο άντρας αγαπάει τη γυναίκα του, ακόμη και μετά από αρκετά χρόνια, που τη φιλάει όταν ξυπνάει ή όταν μπαίνει στο σπίτι, που αγκαλιάζει με αγάπη τα παιδιά του και που όλα είναι ονειρικά πλασμένα.
Και εμείς ρωτάμε: Γιατί όχι;
Γιατί είναι τόσο κακό να παραμείνουμε σε εκείνες τις εποχές;
Γιατί είναι τόσο κακό να αγαπάμε και να σκεφτόμαστε όπως τότε;
Τότε που το πριγκιπόπουλο, με μόνο στοιχείο ένα γυάλινο γοβάκι, γύριζε όλο το χωριό για να βρει την αγαπημένη της καρδιάς του και να την παντρευτεί;
Τότε που ο μπαμπάς μου, προχωρούσε είκοσι χιλιόμετρα για να δει τη μητέρα μου, που πήγαινε στη μοδίστρα, και ο θείος μου έκλεψε εν νυκτί τη θεία μου, γιατί η μητέρα της δεν τον ήθελε για γαμπρό;
Τα πράγματα πλέον είναι τόσο ψυχρά και χωρίς αγάπη και σίγουρα δεν τα φτιάξαμε έτσι, μόνες!
Δεν είναι ότι θέλουμε κάποιον ψηλό, όμορφο, με στιβαρά μπράτσα και γυμνασμένο κορμί. Δεν είναι ότι ψάχνουμε τον κύριο «Τέλειο» γιατί ακριβώς, ούτε εμείς είμαστε τέλειες.
Ψάχνουμε, όμως, εκείνον ο οποίος θα βγει μπροστά.
Εκείνον που θα αψηφήσει όλα τα εμπόδια, δράκους, κακούς βασιλιάδες, στριμμένες πεθερές και λόγια τρίτων για τα μάτια εκείνης που κάνει την καρδιά του να χτυπά, και τον ίδιο να γίνεται μικρό αγόρι στην αγκαλιά της.
Κάποιον που απλά θα είναι και θα παραμένει δίπλα μας θα μας αγαπάει γι᾽ αυτό που είμαστε, και αυτό και μόνο θα τον κάνει ευτυχισμένο, κάνοντας και εμάς τις ίδιες ευτυχισμένες και περήφανες για τον άντρα που έχουμε στο πλάι μας.
Κάπως έτσι, πρέπει να είναι η πραγματική αγάπη.
«Εγώ για σένα και εσύ για μένα» πρώτα, και μετά όλοι οι υπόλοιποι.
Να μπορείτε να κοιτάζετε μέσα μας, βλέποντας τις βαθύτερες ανάγκες μας και το ίδιο να κάνουμε και εμείς για εσάς.
Έχουμε ανάγκη, να μας κάνετε να γελάμε όταν περνάμε δύσκολα. Να μας αγκαλιάζετε και να μας λέτε «θα περάσει» όταν τα βλέπουμε όλα βουνό. Δε θέλουμε να μας τα λύσετε. Δε θέλουμε να τα κάνετε εσείς για εμάς. Θέλουμε απλώς να είστε εκεί, να μας πάρετε μια αγκαλιά και να μας πείτε πως όλα θα πάνε καλά.
Η ζωή είναι δύσκολη, το γνωρίζουμε όλοι.
Φταίει η ρουτίνα; Οι υποχρεώσεις που μεγάλωσαν, ο κόσμος που αποξενώθηκε, οι φιλίες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, κρυμμένες πίσω από ανούσιες δικαιολογίες και καθημερινό τρέξιμο; Φταίνε οι πόνοι της περιόδου, η ευαισθησία και η εναλλαγή της διάθεσης μας, όταν ο καιρός είναι μουντός και μας μελαγχολεί;
Μπορεί να φταίει και η βαφή που δεν πέτυχε, το ότι νιώθουμε πως μεγαλώνουμε, τα παραπανίσια κιλά που πήραμε ή εκείνα που μας άφησε η τελευταία εγκυμοσύνη.
Χίλια δυο καθημερινά πράγματα που στριφογυρίζουν συνέχεια στο ακούραστο από σκέψεις μυαλό μας και μας φέρνουν θλίψη.
Έτσι είμαστε οι γυναίκες. Αυτή είναι η ψυχολογία μας. Ευαίσθητη, περίεργη, ιδιότροπη.
Και μην νομίζετε! Το καταλαβαίνουμε πως σας κουράζουμε και πως είστε και εσείς άνθρωποι και έχετε τις δικές σας έννοιες και τα δικά σας προβλήματα.
Ξέρουμε πως ο ρόλος που έχετε αναλάβει σας πέφτει βαρύς και πως και εσείς αγχώνεστε για τα πάντα. Από το αν θα βγάλετε λεφτά σήμερα, αν θα έχετε δουλειά αύριο, μέχρι το αν θα πάρει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός ή αν θα κερδίσετε στο στοίχημα.
Όμως, είμαστε το ευαίσθητο φύλλο και θέλουμε να παραμείνουμε.
Μπορεί να έχουμε βγει για δουλειά, μπορεί να έχουμε αναλάβει ευθύνες, πρωτοβουλίες και να συμπεριφερόμαστε πολλές φορές όπως εσείς αλλά δεν είναι αυτό που θέλουμε.
Εκείνο που πραγματικά επιθυμούμε, είναι να είμαστε γυναίκες. Να νιώθουμε επιθυμητές, όμορφες και ποθητές και να φροντιζόμαστε ως ευαίσθητο φύλλο όπως θα φροντίσουμε και εμείς ανάλογα τον άνθρωπό μας.
Χρειάζεται όταν μπείτε στο σπίτι να μας αγκαλιάσετε και να μας φιλήσετε. Μερικές φορές, ίσως να μας φέρετε και μια σοκολάτα γιατί το μικρό κοριτσάκι μέσα μας, δεν παύει ποτέ να αναζητά πράξεις αγάπης.
Και τότε εμείς θα σας βάλουμε φαγητό και ίσως ανάμεσα στη δουλειά του γραφείου και τις υποχρεώσεις του σπιτιού, να έχουμε φτιάξει και ένα γλυκό για εσάς. Έτσι, γιατί σας αγαπάμε και μας αρέσει να σας φροντίζουμε.
Χρειάζεται να έρθετε να μας πάρετε από το σπίτι μας, για να βγούμε έξω. Και τότε εμείς, θα αφεθούμε στην κρίση σας για το πού θα πάμε. Θα αφεθούμε να σας εμπιστευθούμε.
Χρειάζεται να μας δείχνετε σεβασμό όταν είμαστε δίπλα σας και μπροστά σε άλλους και τότε εμείς, θα σας αφήσουμε χώρο για να δείτε το ποδόσφαιρο και ίσως σας βοηθήσουμε και να βρείτε ρούχα, για να βγείτε έξω και να ξενυχτήσετε με τους φίλους σας, χωρίς να γκρινιάζουμε.
Εν κατακλείδι, όταν ένας άντρας μας γουστάρει, θέλουμε να κάνει ό,τι ξέραμε από πάντα, πως κάνουν οι άντρες. Θέλουμε να μας διεκδικήσει. Θέλουμε να έρθει με θάρρος και να μας αρπάξει. Θέλουμε όλα εκείνα που σταματήσατε να κάνετε!
Θέλουμε να έχετε το θάρρος, να εκφράσετε τη γνώμη σας, τα αισθήματα και τις απόψεις σας. Θέλουμε να μας λέτε τις σας ενοχλεί αντί να το πνίγετε και να μένετε βουβοί, και να μας διεκδικείτε με κάθε τρόπο, όταν μας επιθυμείτε.
Βαρεθήκαμε να παίρνουμε εμείς όλους τους ρόλους και μετά να μας φωνάζετε πως είμαστε αντράκια. Χρειάζεται να πάρετε πίσω τον ρόλο σας, ώστε να πάρουμε επιτέλους και εμείς τον δικό μας.
Και σας υποσχόμαστε, αν γίνει αυτό, μπορούμε και εμείς να αφεθούμε να είμαστε γυναίκες, γατούλες και ότι άλλο περιλαμβάνει η φύση μας.
Μπορούμε να γίνουμε πιο γλυκές και λιγότερο αυταρχικές. Μπορούμε να σταματήσουμε να σας κοιτάζουμε με εκείνο το ύφος των χιλίων καρδιναλίων, που σας απωθεί και που το χρησιμοποιούμε όταν νιώθουμε ανώτερες.
Για να γίνει όμως αυτό, για να πάψουμε να κοιτάζουμε «κάπως» χρειάζεται να κοιτάξετε εσείς «straight».
Για να κατέβουμε εμείς, χρειάζεται να ανεβείτε εσείς. Κάντε την αρχή λοιπόν!
Βαρέθηκα να βλέπω σε μπαράκια, άντρες να κοιτάζουν για ώρες γυναίκες αλλά να μην τολμούν ποτέ να πάνε πιο κοντά τους. Να επηρεάζονται τόσο πολύ από το φόβο της απόρριψης.
Βαρέθηκα να βλέπω γυναίκες κυνηγούς και άντρες θηράματα. Να πρέπει πάντα εγώ να κάνω το πρώτο βήμα αλλά μετά να μη δέχονται τον τσαμπουκά που προέρχεται από τις κινήσεις μου.
Βαρέθηκα να βλέπω, άντρες, κρυμμένους πίσω από τη φούστα της μαμάς τους, να κλαίνε που δεν μπορούν να είναι με την γυναίκα που επιθυμούν γιατί εκείνη δεν την εγκρίνει.
Βρείτε το θάρρος, να μας τραβήξετε από το χέρι και με την σιγουριά που βγάζει το βλέμμα σας, να μας οδηγήσετε δίχως να μας δώσετε επιλογή, σε εκείνο το μονοπάτι που οδήγησε το πριγκιπόπουλο την πριγκίπισσα.
Εκεί όπου εκείνος ήταν ο άντρας και εκείνη η γυναίκα.
ΑΝΔΡΙΑΝΝΑ ΓΕΡΟΝΤΗ