Το παρακάτω κείμενό δημοσιεύθηκε στην ομάδα Untold Stories και είναι η ιστορία της αγάπης τους, πέρα για πέρα αληθινή
#θυσιαστηκα_για_σενα_θυσιαστικα
Ακολουθεί σεντονι love story, μη πείτε ότι δε προειδοποίησα.
Και πραγματικά είναι ούτε το 1/10ο!!!
Μόνο οι τίτλοι!
Η αγαπημένη μου Υρώ λοιπόν μου είπε ΕΣΥ ειδικά πρέπει να γράψεις την ιστορία κι εγώ είπα έχω καιρό να γράψω και που να κάθομαι τώρα με τόσο τρέξιμο να γράφω αλλά να ‘μαι να τα λέω.
Πριν 4,5 χρόνια περιπου λοιπόν, ο κύριος μπήκε στη ζωή μου.
Τυπικοί γνωστοί από το fb, “συγγραφείς άρθρων” από παλιά σε διάφορα σάιτ, ανταλλάσσαμε likes και ευχές σε γιορτές και γεννεθλια.
Χωρισμένοι και οι δύο, με παιδιά και οι δύο, σε κάτι τελειωμένες, ατελείωτες σχέσεις και οι δύο, κάποια στιγμή αρχίσαμε να τα λέμε λίγο πιο βαθιά και πιο εντατικά.
Α! Αθήνα εκείνος, θεσσαλονικη εγώ!
Το κρατάμε αυτό!!
Και λόγο στο λόγο κάπου ξεχαστηκαμε και ερωτευτηκαμε και οι κουβέντες έγιναν καθημερινές και η ανάγκη για το επόμενο μύνημα και τηλέφωνο και ηχητικό, έγιναν καρδιοχτύπι και προσμονή.
Και οι υποσχέσεις ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε να τα πούμε κι από κοντά και να πιούμε ένα ουζακι, έδιναν κι έπαιρναν.
Πληγωμένοι και οι δύο από τα παλια.
Επιφυλακτικοί με τα όσα κουβαλάει η πείρα των χρόνων και των απογοήτευσεων, ειμασταν κάπου ανάμεσα στο ναι μεν, αλλά…
Και ύστερα ήρθε το πρώτο καλοκαίρι!
Ο μικρός έφυγε κατασκήνωση και το τηλέφωνο δεν άργησε να χτυπήσει.
“Αν ξεκινήσω τώρα, θα έχω κάπου να μείνω και κάτι να φάω;” Είπε.
“Ναι” είπα και σε 5 ώρες και κάτι είχε έρθει από Αθήνα, Θεσσαλονίκη.
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν τουλάχιστον κινηματογραφικές στη κυριολεξία
Θεσσαλονίκη, παραλία, βροχή, μουσικές, αφιερώσεις, φαγητά, πολύ ούζο, βόλτες και λόγια…λόγια που ήταν λίγο διαφορετικά από τα προηγούμενα.
Μάτια που χαμογελούσαν. Πράξεις που κανείς μας δεν είχε ζήσει ως τότε.
Κι ύστερα ήταν αυτή η απόσταση
Περίπου 1 χρόνο κράτησε το πήγαινε έλα Αθήνα θεσσαλονικη.
Κάθε δεύτερο σκ, μια ο ένας και μια ο άλλος ανεβοκατεβαιναμε!
Κάπου εκεί στη λήξη της πρώτης καραντίνας χωρίς πολλά πολλά, σαν να τα είχαμε κανονίσει όλα (δεν τα είχαμε ποτέ κανονισμένα, όχι στα λόγια τουλάχιστον), μου είπε να ζήσουμε μαζί
Στην Αθήνα.
Καλύτερη δουλειά αυτός εκεί, σπίτι δικό του και φυσικά το παιδί του.
Εγώ νοίκιαζα, είχα μια χάλια δουλειά που έπρεπε να την αφήσω…είχα όμως και μια ζωή εκεί.
Μια γεματη ζωή. Μια ζωή που κατάφερα μόνη μου να χτίσω με πολλές δυσκολίες, με πολλές θυσίες και με πολύ πόνο.
Κι έτσι την εκτιμούσα και την αγαπούσα πάρα πολύ με όσες δυσκολίες κι αν κουβαλούσε.
“Μην είσαι ηλιθια, θα πας” είπε η κολλητή.
“Σε αγαπάει, τον αγαπάς, αγαπάτε ο ένας το παιδι του άλλου, πόσο συχνά συμβαίνει αυτό στη ζωή”;
Πριν το καταλάβω καλά καλά, πακετάριζα τη ζωή μου για Αθήνα.
Έκλαιγα και συγχρόνως ανυπομονούσα για αυτή τη καινούργια ζωή.
Γι αυτή την αγάπη που ήρθε στη ζωή μας και φαινόταν ότι μας περίμενε να τη ζήσουμε!
Αν φοβόμουν;; Έτρεμα!
Έτρεμα στην ιδέα ότι κάτι δε θα παει καλά και θα βρεθω με ένα παιδί στο δρόμο σε μια ξένη πόλη! Οι διαβεβαιώσεις ήταν πολλές.
Δε πήρα την απόφαση έτσι εύκολα αλλά ας οψεται που πρέπει να γράψουμε για θυσίες κι εγώ τελικά γράφω love story και μάλιστα με άπειρες περικοπές.
Πριν 3 χρόνια παρα 2 μήνες εγκατασταθηκα στην Αθήνα.
Ξένη ανάμεσα σε ξένους, μπροστά στη μεγάλη καραντίνα που δε μας άφηναν ούτε στο σούπερ μάρκετ να πάμε, με ένα 8χρονο που επίσης έτρωγε τις φρίκες του και 2 σκυλιά, βρέθηκα κλεισμένη σε ένα σπίτι στην Αθήνα, να το φτιάχνω από την αρχή και να κλαίω κάθε μέρα.
Να κλαίω που δεν είχα έναν φίλο να μιλήσω.
Να κλαίω που μου έλειπε η πόλη μου, οι συνήθειες μου, οι δικοί μου, αυτός που δούλευε κανονικά εκτός σπιτιού.
Να κλαίω για όλα…
Ακόμα κλαιω.
Η Αθήνα είναι μια πολύ δύσκολη πόλη
Την αγαπούσα πριν έρθω. Τώρα δεν την αγάπω.
Έπιασα δουλειά πριν 2 χρόνια.
Κάνω 2 ώρες για να πάω και 2 για να γυρίσω
Οι αποστάσεις, ο κόσμος, αυτό το ατελείωτο τρέξιμο και το ότι πρέπει να δώσεις ραντεβού για να βρεθείς με κάποιον φίλο εδώ, με έκαναν να την αντιπαθώ.
Όχι στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν όλα τέλεια.
Ήταν κάθε άλλο παρά τέλεια.
Ήταν όμως ο τόπος μου
Ήταν εκεί που ζούσα όλη μου τη ζωή, εκεί που έφτιαξα τις αναμνήσεις μου και επειδή είμαι και από αυτούς που την αγαπούσαν τη πόλη, τη γυρνούσα, έκανα άπειρες βόλτες στη παραλία, στα κάστρα, στη πλατεία Ναυαρίνου!! Αχ η πλατεία μου αυτή! Ήταν η ψυχοθεραπεία μου!!
Ηταν κάτι που μου στοίχισε πολύ.
Ακόμη περισσότερο μου στοίχισαν οι φίλοι μου !
Αυτό το έρχομαι μισή ωρίτσα να πιούμε ένα καφέ και να τα πούμε, το ανεκτίμητο, μου λείπει οικτρά.
Έκανα φίλους βεβαίως γιατί είμαι και γαμω τα παιδιά, αλλά δεν είναι “οι δικοί μου”, εκείνοι εκεί…εκείνοι που μας έδεσαν τόσα.
Φυσικά τα λέμε με καθε ευκαιρία κι αγαπιόμαστε πολύ, αλλά δεν είναι στη καθημερινοτητα μου!
Αυτό και οι βόλτες μου στη πόλη μου.
Αυτά μου στοιχίζουν σχεδόν κάθε μέρα!
Πέρυσι το καλοκαίρι παντρευτηκαμε!
Τα παιδιά μας αγαπάνε πολύ το ένα το άλλο και αποκαλούνται μεταξύ τους αδέρφια.
Η σχέση μου με τη κόρη μου (του) και η σχέση του γιου του (μου), είναι ανεκτίμητη!
Είναι ο έρωτας της ζωής μου! Των ζωών μου όπως του λέω!
Και είμαι ο δικός του, το ξέρω.
Πριν 1 μήνα χρειάστηκε να κάνω άλλη μια αλλαγή.
Μόνο στην ιδέα της, πάθαινα κρίσεις πανικού.
Για έναν άνθρωπο που δε του αρέσουν οι αλλαγές, όπως είμαι εγώ, έχω σπάσει κάθε ρεκόρ τα τελευταία 3 χρόνια.
Για έναν άνθρωπο που η σταθερότητα είναι υψίστης σημασίας για τη ψυχολογία του, όπως είμαι εγώ, νομίζω ότι μου αξίζει βραβείο για το πως έκανα τόσες αλλαγές στο όνομα της αγάπης (του)!
Ναι, ακόμα “γκρινιάζω” και μάλλον θα γκρινιαζω για πολλά χρόνια ακόμα.
Προσπαθώ να μη το πολυκανω μπροστα του γιατί είναι βλαμμένο και νομίζει ότι μετάνιωσα.
Πριν 2 μήνες περίπου μου είπε “σε ευχαριστώ που τα άφησες όλα και ήρθες”.
Όχι δε μετάνιωσα!
Θυσιασα πολλά ναι!
Μου λείπουν και κλαίω πολύ κάποιες φορές, ναι!
Στην άκρη του κόσμου θα έφτανα…
Θα το ξαναέκανα! Και μετά πάλι ξανα.
Γιατί το αξίζει.
Όλα τα αξίζει!!
Κι εγώ όμως ε;;;
Μη πιάσω καν, το ότι εδώ δε ξέρουν να μιλάνε και να τρώνε γαμω τη τύχη μου γαμω!!!
Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…