Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είδα… με κοίταγε με τα σπινθηροβόλα μάτια της έτοιμα να ανάψουν φωτιές, σαν κάτι να θέλουν να μου πουν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ήταν ένα πολύ ζεστό καλοκαίρι του 2010.
Αύγουστος, καύσωνας, η πόλη είχε ερημώσει για τα καλά… εγώ δεν μπορούσα να αφήσω το μαγαζί οπότε δούλευα συνεχόμενα εκείνη την περίοδο.
Εκείνη δούλευε στην πολυεθνική απέναντι από το μαγαζί μας… την έβλεπα κάθε πρωί να πηγαίνει στο γραφείο και την χάζευα από μακριά με θαυμασμό. Μελαχρινή, ψηλόλιγνη και πολύ γοητευτική.
Οι υπόλοιποι στο μαγαζί με είχαν πάρει στο ψιλό για τον τρόπο που την κοίταζα. Με κορόιδευαν.
Όταν μπήκε για πρώτη φορά να πάρει καφέ από εμάς, ένιωσα το σύμπαν να παγώνει. Σάστισα αλλά έτρεξα να την εξυπηρετήσω εγώ πρώτος. Ήταν γλυκιά και χαμογελαστή, αλλά και αρκετά μελαγχολική. Δεν είχα καμιά ελπίδα. Δεν μου έδινε καμιά υπόσχεση, αν και τα μάτια της μου έλεγαν άλλα…
Επί μέρες ερχόταν έπαιρνε τον πρωινό καφέ της και έφευγε.
Προσπάθησα όσο γινόταν να της βγάλω μια κουβέντα αλλά μάταια. Νομίζω ήταν απλώς ευγενική και φιλική.
Το κακό είναι πως είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι αλλά μάλλον ερωτευόμουν ένα άπιαστο όνειρο.
Τα ΣΚ που δεν δούλευε η εταιρεία και δεν θα την έβλεπα, έπεφτα σε «κατάθλιψη». Οι φίλοι μου και οι γνωστοί με κορόιδευαν, εγώ όμως μετρούσα τις ώρες να την δω.
Ήξερα ότι αυτή η ιστορία δεν οδηγούσε πουθενά, αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε να το παλέψω…
Ένα απόγευμα, ξαφνικά, λίγη ώρα πριν κλείσω το μαγαζί και ενώ δεν είχε εμφανιστεί όλη μέρα, εμφανίζεται.
Δεν ήταν σε πολύ καλή ψυχολογία, έκατσε σε ένα τραπέζι και άρχισε να μου μιλάει. Ένιωθα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα.
Αμέσως άδραξα την ευκαιρία να κάτσω δίπλα της να την ακούσω.
Ήταν σε πολύ άσχημη ψυχολογία γιατί χώρισε με τον αρραβωνιαστικό της μετά από 3 χρόνια σχέσης και μάλιστα ήταν δύο μηνών έγκυος. ‘
Ήθελε κάπου να μιλήσει, να ξεσπάσει.
Ο χωρισμός τους ήταν αρκετά επώδυνος μιας και πήγαιναν για γάμο. Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα που χώρισε, θα ήταν υποκριτικό.
Με αυτά και με εκείνα, χωρίς να το καταλάβουμε μιλήσαμε για όλα, για τις ζωές μας, τον έρωτα, τον πόνο, τους ανθρώπους, τις δουλειές μας, τα όνειρά μας, τα πάντα. Με γοήτευε το μυαλό της και εκείνης δεν φαινόταν να της περνάω απαρατήρητος.
Είχαμε απίστευτη χημεία. Κλείσαμε το μαγαζί και συνεχίσαμε να μιλάμε έως τις 12 το βράδυ.
Μετά εξαφανίστηκε πάλι και σταμάτησε να έρχεται στο μαγαζί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Της έστελνα καφέ στο γραφείο της και σημειώσεις… μάταια. Δεν εμφανιζόταν και άρχισα να αποθαρρύνομαι ξανά. Νόμιζα ότι την έχασα..
Ρώτησα το συνάδελφο της και μου είπε πως λείπει σε ταξίδι αναψυχής. Γύρισε και ήταν πιο όμορφη από ποτέ. Δεν άντεξα, στην επόμενη ευκαιρία της ζήτησα τον αριθμό της. Αυτή η γυναίκα έπρεπε να γίνει δική μου.
Δείλιασε, φοβόταν, δεν ήθελε να ξανά πληγωθεί. Δεν ανταποκρίθηκε. Άρχισε πάλι να αραιώνει τις εμφανίσεις της στο μαγαζί, φοβήθηκα ότι τα ξαναβρήκε με τον πρώην της, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται. Άρχισα να γίνομαι νευρικός, κοφτός και απότομος.
Ήξερα ότι αυτή η ιστορία δεν οδηγούσε πουθενά, αλλά κάτι μέσα μου, μου έλεγε να το παλέψω.
Μια μέρα δεν άντεξα, την περίμενα κάτω από την εταιρεία να σχολάσει, έρχεται, με βλέπει, χαμογελάει πλατιά, την άρπαξα και την φίλησα με ότι θάρρος μου είχε περισσέψει και έκτοτε ήμαστε αχώριστοι.
Πέρασε καιρός για να την κάνω να εμπιστευτεί ξανά τους ανθρώπους και να αφήσει όλες τις φοβίες της πίσω..
Μετά από λίγους μήνες γέννησε και παντρευτήκαμε…
Σήμερα έχουμε δύο υπέροχα παιδιά και είμαστε πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Όταν δύο άνθρωποι είναι γραφτό να είναι μαζί θα το καταφέρουν παρά τις δυσκολίες.