Αποφάσισα να σας πω την ιστορία μου γιατί θέλω να βοηθήσω και άλλες μανούλες που ειναι στη θέση μου. Που μακάρι να μην έρχονταν ποτέ.
Είχα γνωρίσει πολλούς άντρες αλλά αυτός ήταν ο ένας. Γνωριστήκαμε έξω από την εκκλησία (τί ειρωνία!) στον γάμο ενός παιδικού μου φίλου.
Παντρευτήκαμε, κάναμε 3 παιδιά μαζί. Μεγάλος έρωτας. 25 ετών εγώ τότε, 32 ο άντρας μου.
10 χρόνια παντρεμένοι, την κακή του την κουβέντα δεν την άκουσα. Μέσα στη γλύκα, στην αγάπη και την τρυφερότητα ο ένας για τον άλλον, όλοι μας ζήλευαν και μας είχαν υπόδειγμα οικογένειας. Αυτό που θα σας διηγηθώ συνέβη εντελώς ξαφνικά σαν σήμερα, μεσημέρι ήταν και ενώ ετοιμαζόμασταν για διακοπές.
Εκείνο τον καιρό να σας πω ότι είχα δει κάποια σημάδια αλλά δεν είχα δώσει σημασία, νόμιζα ότι ήταν στρεσαρισμένος. Δεν κοιμόταν καλά, ήταν μονίμως εκνευρισμένος, άλλες φορές κλεινόταν στον εαυτό του ενώ ήταν γενικά εξωστρεφής. Σκεφτόμουν ότι η επιλογή μας να κάνουμε διακοπές ήταν η σωστή, αφού φαινόταν τόσο πιεσμένος.
Ήμουν στο μπάνιο και μάζευα κάποια τελευταία πράγματα για να πάμε με τα παιδιά στο εξοχικό μας να κάνουμε διακοπές. Τα παιδιά ευτυχώς τα είχε η μαμά μου, δεν θέλω να σκέφτομαι τί θα συνέβαινε αν δεν τα είχε η μητέρα μου. Ξαφνικά ακούω κραυγές από την κρεβατοκάμαρα και πράγματα να σπάνε. Τρέχω ανοίγω την πόρτα και τι να δω…
Βλέπω τον άντρα μου να ουρλιάζει με φωνή λύκου, άγρια, υπόκωφη, σπαρακτική, σαν να μην ήταν δική του, να σπάει ό,τι υπήρχε στο δωμάτιο, να αυτοτραυματίζεται με έναν σουγιά μπροστά από μια ιερή εικόνα που έχουμε, και να βρίζει αισχρά. “Παιδί μου τί κάνεις εκεί τί έπαθες;” τόλμησα να ψελλίσω. Γύρισε και με κοίταξε με το πιο σκοτεινό και τρομακτικό βλέμμα του κόσμου. Σαν να με διαπέρασε ένα ρίγος από πάνω ως κάτω. “Καριόλα θα πεθάνεις, πιάσε με αν τολμάς!” μου φώναξε και σχεδόν έβγαζε αφρούς και ατμούς. Το σώμα του έβγαζε ατμούς.
Αρχίζει να με κυνηγάει με τον σουγιά να με χτυπήσει, τρέχω σαν τρελλή μέσα στο σπίτι και προσπαθώ να βγω. Τρέχει κι αυτός πίσω μου, βρίζοντας και ουρλιάζοντας σαν αγρίμι, σαν να ήταν άλλος. Βγήκαν οι γείτονες από κάτω που ακουσαν τη φασαρία, ευτυχώς κατάφερα να φύγω και να κλειδώσω πίσω μου. Κατεβαίνοντας τρεχάλα τα σκαλιά, άκουγα κι άλλα πράγματα να σπάνε κι αυτός να ουρλιάζει σε μια ακαταλαβίστικη γλώσσα που δεν έχω ακούσει ποτέ μου. Πήρα την Αστυνομία δεν ήρθε ποτέ. Πήρα τη μάνα μου, της είπα τί είχε γίνει και της ζήτησα να κρατήσει τα παιδιά μέχρι να δούμε τί θα κάνουμε. Είχε φτάσει απογευμα, από κάποια ώρα και μετά δεν ακουγόταν τίποτα μέσα από το σπίτι, αλλα φοβόμουν να μπω. Κάλεσα γνωστό ψυχιατρείο και πράγματι ήρθαν.
Μπήκαμε σπίτι, σπασμένα τα πάντα μέσα. Αυτός άφαντος. Ξαφνικά τον βλέπουμε μπροστά μας, έβγαζε πράσινα σάλια απ’ το στόμα του, χαρακιές στα μάγουλά του. Αρχίζει να ουρλιάζει και να βρίζει, τον κρατάνε 4 και ένας του κάνει μια ένεση. Τον πήραν αμέσως και τον πήγαν στο ψυχιατρείο. Από τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς μου. Διάγνωση: Σχιζοφρένεια.
Πάνε 3 χρόνια. 3 χρόνια στα οποία έκανα τα πάντα. Μέχρι Εξορκισμό. Οι ψυχίατροι εννοείται δεν παραδέχονται ότι είναι δαιμονισμένος. Όμως ο άντρας μου ήταν πάντα ψυχικά υγιής, δεν μπορεί έτσι ξαφνικά να τρελλάθηκε. Στην οικογένειά του δεν έχει κανένας τέτοιο ιστορικό. Είμαι σίγουρη ότι είναι δαιμονισμένος, όλα τα σημάδια ταιριάζουν αλλά στο όνομα της επιστήμης, δεν με ακούει κανείς.
3 χρόνια τώρα πηγαίνω κάθε μέρα στην εκκλησία και προσεύχομαι να γίνει καλά.
3 χρόνια τώρα, πηγαίνω στο ψυχιατρείο και τον βλέπω. Άλλες φορές μου χαμογελάει, άλλες δεν με αναγνωρίζει, άλλες απλά με κοιτάζει ή μουρμουρίζει. Είναι συνεχώς με χάπια, οι γιατροί βλέπουν μια σταθερότητα στην κατάστασή του αλλά καμία βλετίωση.
3 χρόνια προσπαθώ να εξηγήσω στα κορίτσια μας, γιατί δεν ζει μαζί μας ο πατέρας τους.
3 χρόνια τώρα οι δικοί μου και οι δικοί του, μου ζητούν να προχωρήσω τη ζωή μου αλλά δεν μπορώ. Ναι έβγαλα χαρτιά διαζυγίου για να μπορέσω να παίρνω έστω λίγα παραπάνω χρήματα από επιδόματα μιας που καταστραφήκαμε οικονομικά με αυτή την ιστορία, αλλά μέσα μου, δεν θα τον χωρίσω ποτέ.
Θα είναι πάντα ο άντρας μου και τον περιμένω κάθε μέρα να γυρίσει.
Να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μας, να μου χαμογελάσει, να μας πάρει όλες αγκαλιά και όλα αυτά να είναι ένα κακό όνειρο.
Δεν θα πάψω να τον αγαπώ και να προσεύχομαι γι’ αυτόν.
Αθανασία