Στέκομαι στα πόδια μου δεν σημαίνει ότι είμαι σκληρός, κρύβω τα συναισθήματά μου ή αρνούμαι να δοθώ σε μία σχέση.Κι όταν γνωρίζω ποιος πραγματικά είμαι δεν ψάχνω την «κακιά μητριά» για να ρίξω πάνω της όλη την ευθύνη για τα δεινά μου.
Εγγραφές, ταμπέλες, προσδοκίες και στερεότυπα μπαίνουν στρώματα -στρώματα πάνω μας από την στιγμή που γεννιόμαστε. Οι γονείς μας, το περιβάλλον που μεγαλώνουμε, το σχολείο, μετέπειτα οι παρέες, η θρησκεία που ακολουθούμε (συχνά όχι από επιλογή) ακόμα και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις καθορίζουν εν πολλοίς αυτό που δείχνουμε. Ή αυτό που επιθυμούμε να είμαστε , για να ικανοποιήσουμε τους γύρω μας, και να ανταποκριθούμε σε μία εικόνα που κάποιοι άλλοι έφτιαξαν για μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος, που φαινομενικά έχει ένα βιοτικό επίπεδο πολύ καλό, έχει έντονο το συναίσθημα του κενού, της έλλειψης, του ανικανοποίητου και μια δυστυχίας που συχνά δεν μπορεί να εξηγήσει.
Για τις γυναίκες τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, καθώς οι ρόλοι που καλούνται να παίξουν είναι πολλαπλοί και συχνά αντικρουόμενοι μεταξύ τους. Τα κορίτσια σήμερα μεγαλώνουν με τα ίδια παραμύθια που μεγάλωναν οι προγιαγιάδες τους. Αναζητούν τον πρίγκιπα του παραμυθιού και το μαγικό γοβάκι, στοχοποιούν την κακιά μητριά για όλα τα δεινά τους, και είναι παραδομένες σε μια μοίρα που τις βάζει στην αναζήτηση του πλούσιου, όμορφου και πετυχημένου συντρόφου. Τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων έχουν πάντα έναν γάμο στο τέλος για την ηρωίδα ως προϋπόθεση για happy end. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Η σύγχρονη γυναίκα ξέρει να στέκεται στα πόδια της, χωρίς τον πρίγκιπα, ή τουλάχιστον το προσπαθεί. Και φτάσαμε από το «άντε να βρεις έναν καλό γαμπρό» στο «να μην έχεις κανέναν ανάγκη». Το να στέκεσαι στα πόδια σου όμως, δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και για να το πετύχεις χρειάζεται να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να σταθείς απέναντί του. Να βγάλεις ένα- ένα τα στρώματα των Πρέπει και των Θέλω, να βγάλεις μία- μία τις ταμπέλες που σου έχουν βάλει ή έχεις βάλει από μόνη σου και να μείνεις ολόγυμνη μπροστά στον καθρέφτη.
Η διαδικασία δεν είναι εύκολη και συχνά είναι επίπονη, αλλά σίγουρα είναι λυτρωτική.
Ο δρόμος προς την γνώση του εαυτού μας είναι ίσως το μόνο κλειδί για την ευτυχία μας. Ο τρόπος για να καταφέρει κάποιος να πλησιάσει το «γνώθι σαυτόν» δεν είναι ένας. Συμβουλευτική, διαλογισμός, ψυχοθεραπεία, προσωπική ενασχόληση, εναλλακτικές προσεγγίσεις είναι μερικοί μόνο από τους δρόμους που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να γνωρίσει το ποιος πραγματικά είναι.
Βασική προϋπόθεση όμως, σε κάθε δρόμο είναι να είμαστε ειλικρινείς. Η ειλικρινής προσέγγιση του εαυτού μας, η προσήλωση σε όλη αυτή τη διαδικασία θα μαλακώσει τις αγκυλώσεις, θα λειάνει όλες αυτές τις «γωνίες του Εγώ» και θα αρχίσει να μας αποκαλύπτει σταδιακά το μεγαλείο μας.
Το ξεγύμνωμα αυτό μας φέρνει πολύ συχνά αντιμέτωπους με συναισθήματα ντροπής, οργής, λύπης για πράγματα που κάναμε ή δεν τολμήσαμε, για λέξεις που είπαμε, για συμπεριφορές που δεν μας κάνουν περήφανους. Κι εδώ μπαίνει η ενσυναίσθηση.
Ο εαυτός μας είναι το πληγωμένο μας παιδί, που θέλει την αγάπη μας και την αποδοχή μας. Θέλει να τον κανακέψουμε και τον συγχωρήσουμε για λάθη ή παραλείψεις. Στέκομαι στα πόδια μου δεν σημαίνει ότι είμαι σκληρός, κρύβω τα συναισθήματά μου ή αρνούμαι να δοθώ σε μία σχέση. Στέκομαι στα πόδια μου σημαίνει ότι ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι θέλω από τη ζωή μου και αφήνομαι στην ροή, εμπιστεύομαι τις καταστάσεις που έρχονται και παίρνω από κάθε συγκυρία της ζωής μου, ό,τι καλύτερο έχει να μου δώσει.
Κι όταν γνωρίζω ποιος πραγματικά είμαι δεν ψάχνω την «κακιά μητριά» για να ρίξω πάνω της όλη την ευθύνη για τα δεινά μου. Καθημερινά στην ζωή μας κάνουμε επιλογές. Όπως λέει κι ο Καβάφης, «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα, που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε». Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από σταυροδρόμια που καλούμαστε να ακολουθήσουμε. Αριστερά ή δεξιά, μπρος ή πίσω, ναι ή όχι, εδώ ή εκεί, αυτός ή ο άλλος… Επιλογές…
Ακούω την καρδιά μου; Ακούω τη λογική μου; Ακούω τους άλλους; Το πιο σωστό είναι να ακούσω Εμένα… τη δική μου αλήθεια, «καρδιά και λογική μαζί» χωρίς τα πρέπει και τα θέλω των άλλων. Γιατί όταν γνωρίζω τον εαυτό μου, κι έχω απαλλαγεί από τα βάρη των άλλων και όλα τα τοξικά συναισθήματα τότε ξέρω ότι έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω κάθε κατάσταση, την ωριμότητα να αναλάβω την ευθύνη της επιλογής μου, αλλά και το βαθύ συναίσθημα εκείνο που δεν θα επιτρέψει να κάνω κάτι που θα βλάψει τους άλλους.
Μια καλή αρχή είναι να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας, να τον κοιτάξουμε στα μάτια βαθιά και να τον ρωτήσουμε «τι θέλεις;». Να κοιτάξουμε τον καθρέφτη της ψυχής μας με την ίδια προσήλωση που κοιτάμε τον καθρέφτη στο μπάνιο μας, αναζητώντας τυχόν ατέλειες στο πρόσωπό μας.
Και να αρχίσουμε να γράφουμε το δικό μας παραμύθι απαλλαγμένοι από ενοχές, θυματοποίηση και επίρριψη ευθυνών.
Ναταλία Δανδόλου
Σύμβουλος ενσυναίσθησης και εναλλακτικών θεραπειών
Τηλέφωνο: 6936-529228
Email: [email protected]
Web: www.syneidisi.com.gr
Εύεξις: https://www.facebook.com/groups/1046486152051188/