Έμενα και δούλευα στη Κύπρο. Ήμουν 22, στο τρίτο έτος της σχολής και η ζωή μου ήταν χαρούμενη και γεμάτη φίλους.
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος ντράπηκα πολύ διότι ήμουν πάντα πολύ αυστηρή με το θέμα της αντισύλληψης. Η μόνη φορά που ξέφυγα ήταν όταν κοιμήθηκα με τον Σταύρο, έναν παλιό μου φίλο ο οποίος μου είπε πως είχε πρόβλημα με το σπέρμα του οπότε και δεν είχα λόγο-θεωρητικά-να «κινδυνεύω» από μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Επίσης δεν ήταν άγνωστος, τον γνώριζα και ήξερα ότι ήταν υγιής. Όταν τον ρώτησα αν έπρεπε να πάρω το χάπι της επόμενης μέρας, μου είπε ότι δεν χρειαζόταν. Γιατί να πεί ψέμματα;
Έκανα το τεστ εγκυμοσύνης στη τουαλέτα της δουλειάς μου. Έκλεισα τα μάτια και ήλπιζα να μην εμφανιστεί η ροζ γραμμή. Αλλά εμφανίστηκε. Έκλεισα ξανά τα μάτια αλλά όταν τα άνοιξα ήταν ακόμη εκεί. Έκλεισα αμέσως ραντεβού με τον γυναικολόγο μου. Μετά πήρα τον Σταύρο πήγαμε για καφέ και εκεί μου είπε ότι μου είχε πεί ψέμματα, ότι ήταν ακόμη με την κοπέλα του που μου είχε πει ότι είχαν χωρίσει και ότι ποτέ δεν είχε πρόβλημα με το σπέρμα του. Εκείνο το βράδυ ήθελε απλά σεξ και έπρεπε κάτι να πεί.
Από τη κλινική η μόνη λύση που μου έδιναν ήταν να κάνω έκτρωση και αυτό ήθελα. Πήγα το πρωί αλλά όταν έκατσα στη καρέκλα, έπαθα υστερία. Δεν ξέρω δεν περίμενα ότι θα έκλαιγα και θα κλώτσαγα τον γιατρό «Ηρέμησε, κύτταρα είναι πώς κάνεις έτσι;» μου είπε ο Σταύρος που στεκόταν δίπλα μου και ήθελα να του ρίξω μπουνιά στη μούρη. Υπέγραψα και έφυγα. Δεν έκανα έκτρωση. Είπα θα την κάνω αργότερα ήθελα να το σκεφτώ.
Έκοψα το τσιγάρο και το ποτό και οι φίλοι μου παραξενεύτηκαν. Μια μέρα ενώ ήμουν στο λεωφορείο ακούστηκε μια φήμη ότι είχαν βάλει βόμβα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το μωρό. Έπρεπε να κάνω την έκτρωση το συντομότερο δυνατόν. Ο Σταύρος, μου είχε ξεκαθαρίσει ότι αν κρατούσα το μωρό δεν θα μου ξαναμιλούσε. Προσπάθησα να του πω πως δεν μπορώ και εκείνος θεώρησε ότι τον απειλώ και απάντησε «Κι οι δύο ξέρουμε ότι θα κρατήσεις το μωρό θα με αναγκάσεις να το αναγνωρίσω και θα με σέρνεις μια ζωή. Αν νομίζεις ότι θα μου καταστρέψεις τη ζωή, γελάστηκες!». Ζήτησα άδεια από τη δουλειά και γύρισα στην Ελλάδα, στο πατρικό μου. Δεν μπορούσα να πάρω έτσι μια απόφαση ζωής και θανάτου, έπρεπε κάποιος να μου δώσει την απάντηση που έψαχνα. Έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχολόγο αλλά δεν πρόλαβα να πάω. Την απάντηση μου την έδωσε η μητέρα μου «Ό,τι κι αν αποφασίσεις εγώ θα σε στηρίξω» μου είπε. Η μανούλα μου, πόσο την αγαπώ. Αν δεν ήταν τα λόγια της μπορεί και να είχα ρίξει το μωρό. Δεν το ήθελα αλλά δεν ήθελα και να ζω με τις ενοχές μια ζωή. Ήμουν επιπόλαιη, ανεύθυνη αλλά ήμουν 22 όχι 10. Η απάντηση του Σταύρου, ήταν «Ωραία, αποχαιρέτα τα νιάτα σου τώρα και αντί να βγαίνεις και να διασκεδάζεις, κάτσε μέσα να αλλάζεις πάνες!».
Δεν επέστρεψα στο Πανεπιστήμιο και στην 20η εβδομάδα της εγκυμοσύνης έμαθα ότι είχα αγοράκι. Την ημέρα που μου το είπαν στον υπέρηχο, τον ονόμασα Φάνη. Τα βράδια τον καταλάβαινα που γύριζε μέσα στη κοιλιά μου. Μισούσα τους γείτονες όποτε έκαναν πάρτυ. Έκραζα όσες μιλούσαν στο ίντερνετ για τον καταπληκτικό υπέροχο τέλειο αντρούλη τους. Ήμουν μόνη και θυμωμένη, θύμωνα μέχρι και με τις γυναίκες στα βιβλία εγκυμοσύνης επειδή στις φωτογραφίες υπήρχαν άντρες που τους έτριβαν τα πόδια. Μισούσα τους μαθητές στο λεωφορείο που συζητούσαν για τις εξεταστικές και τις εργασίες. Μισούσα τον Φάνη, μισούσα εμένα.
Οι συγκάτοικοί μου, μου είχαν πει ότι δεν είχαν πρόβλημα να βάλω μια κούνια στο δωμάτιό μου και να μείνουμε μαζί με τον Φάνη αλλά ήξερα πως έπρεπε να φύγω. Γύρισα στην Ελλάδα στο πατρικό μου πρίν τα Χριστούγεννα. Η μαμά μου, αγόρασε ένα μικρότερο κρεβάτι για μένα για να χωρέσει η κούνια αλλά τώρα φοβόμουν. Δεν ήθελα να ζω με τη μάνα μου. Δεν ήθελα μωρό. Πέρασα τη Πρωτοχρονιά με την οικογένειά μου. Η θεία μου με αγκάλιασε στην αλλαγή του χρόνου και μου είπε «Θα καλοπεράσεις Εύα μου, ε;». Πήγα στο δωμάτιό μου εκείνο το βράδυ και έκλαψα μέχρι που με πήρε ο ύπνος.
Δεν έκανα μαθήματα ανώδυνου τοκετού, δεν ήθελα να είμαι ανάμεσα σε ζευγάρια. Φοβόμουν μην πάθω κάτι στη γέννα και έτσι ζήτησα καισαρική αλλά ο γιατρός μου αρνήθηκε να μου κάνει γιατί όλα έδειχναν μια χαρά και δεν υπήρχε ιατρικός λόγος. Όλοι οι φίλοι, οι συγγενείς και η μαία μου, μου έλεγαν ότι ο μπαμπάς του Φάνη ήταν ο χαμένος αλλά τι ήξεραν κι αυτοί; Γύρισα σε μια πόλη από την οποία είχα φύγει επειδή δεν άντεχα, φούσκωνα μέρα με τη μέρα σαν μπαλόνι και ο Σταύρος ζούσε τη ζωούλα του σαν να μην έτρεχε μία. Εγώ ήμουν η χαμένη και κανείς δεν μπορούσε να με πείσει για τον αντίθετο. Τη μέρα που η μαμά μου με έσερνε στα μαγαζιά με τη κοιλιά εκεί, έβαλα τα κλάματα «Που ξέρω εγώ τι είναι το λίκνο και τί είναι το sling; Δεν έχω ιδέα τι είναι όλα αυτά!». Μετά ήρθαν τα επιθέματα θηλασμού, οι κρέμες για τις θηλές και τα σελτεδάκια. Τι έκανα; Και εκείνος τι έκανε όσο εγώ έκανα όλα αυτά;
Η γέννα κράτησε 26 ώρες και τελικά έκανα καισαρική γιατί ο Φάνης είχε κολλήσει στη λεκάνη μου. Ήθελα να τον θηλάσω γιατί ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω γι΄ αυτόν αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Έμεινα στο νοσοκομείο μια εβδομάδα για να τα καταφέρω και όταν μου κόπηκε το γάλα, έκλαιγα για ώρες. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω με το μωρό και με εμένα όταν θα γυρίζαμε στο σπίτι.
Μου πήρε 1 μήνα για να νιώσω το δέσιμο με το μωρό. Ο Φάνης ήταν γλυκός και ήσυχος και όλα ήρθαν μεταξύ μας φυσικά και πολύ πιο εύκολα από ότι τα περίμενα. Γράφτηκα σε διάφορες ομάδες νέων μαμάδων και μια φορά, όταν είπα πως είμαι ανύπαντρη μητέρα, μια άλλη μαμά πετάχτηκε γέλασε και είπε «Δηλαδή πώς το έπιασες το παιδί, με τον κρίνο;». Αλλά είχα μάθει να αντιμετωπίζω τη κριτική. Είχα μάθει ότι κάποιοι άνθρωποι είχαν κακή άποψη για το τι σημαίνει μονογονέας και ήταν δική μου υποχρέωση να τους διαψεύσω!
Γύρισα στο Πανεπιστήμιο και ήθελα να βρω σπίτι αλλά καμία σπιτονοικοκυρά από όσες είδα, δεν δεχόταν μία ανύπαντρη μαμά με μωρό παιδί. Μία με ρώτησε «Αφού έχεις παιδί πώς θα διαβάζεις για το πτυχίο;». Αποφάσισα να αφήσω τον Φάνη στη μητέρα μου στην Ελλάδα μέχρι να τελειώσω. Ήταν δύσκολο αλλά δεν είχα άλλη λύση.
Την ημέρα της ορκωμοσίας έβγαλα φωτογραφία με το πτυχίο μου και τον Φάνη αγκαλιά. Δεν πίστευα ότι τα είχα καταφέρει. Όταν ηρέμησα λίγο και οι μέρες πέρασαν, σκέφτηκα «Τώρα τί κάνω;». Έψαξα για μια προσωρινή δουλειά αλλά δεν με έπαιρναν. Ένας μάλιστα μου είπε «Κι αν ο γιός σου αρρωστήσει και θελήσεις να λείψεις, εγώ τι θα κάνω;». Έτσι άρχισα να δουλεύω από το σπίτι. Έκανα κάποιες σχέσεις αλλά σε κανέναν δεν είχα συστήσει τον Φάνη. Δεν έψαχνα για μπαμπά του παιδιού μου ίσως γιατί είχα πάντα την ελπίδα πως μια μέρα ο Σταύρος θα ήθελε να γνωρίσει τον γιό του και τότε θα τον λάτρευε, όπως τον λάτρεψα κι εγώ. Αλλά στενοχωριόμουν που ο μπαμπάς του δεν ενδιαφερόταν για εκείνον.
Προσέλαβα δικηγόρο και διεκδίκησα την αναγνώριση του Φάνη γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για τον Σταύρο να αναλάβει τις ευθύνες του. Επικαλέστηκε ότι ζούσε άστεγος στους δρόμους και εξαφανίστηκε. Ο μοναδικός σκοπός της ζωής του ήταν πώς θα ξεφύγει από το γιό του και την αναγνώριση πατρότητας. Τελικά ο δικηγόρος μου έψαξε και βρήκε ότι εργαζόταν κανονικά με πολύ καλό εισόδημα. Τότε μετά από 2,5 χρόνια με πήρε πρώτη φορά τηλέφωνο και φώναζε ότι ήθελα να του καταστρέψω τη ζωή. Του είπα ότι δεν ήθελα λεφτά ήθελα μόνο να αναγνωρίσει τον Φάνη. Και για πρώτη φορά, βρήκα το κουράγιο να του στείλω ένα βίντεο του μικρού. Όταν το έλαβε, μου απάντησε: «Είναι πολύ όμορφος, θέλω μια μέρα να τον δω αλλά αν το κάνω τώρα θα είμαι απλά ο αλκοολικός θείος του». Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Φάνης θα ήταν τελικά καλύτερα χωρίς τον πατέρα του.
Πάνε 6 χρόνια από τότε που έγινα μαμά. Σήμερα ο Φάνης πηγαίνει πρώτη δημοτικού και φουσκώνω από περηφάνια τώρα που μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει. Μερικές φορές ρωτάει για τον πατέρα του και του λέω ότι κάποιοι άντρες είναι απλά καλύτεροι μπαμπάδες από άλλους και φαίνεται να το αποδέχεται. Ο Σταύρος δεν εμφανίστηκε ποτέ, δεν διεκδίκησα την αναγνώριση και δεν έχω νέα του εδώ και χρόνια. Είμαι χαρούμενη που ο μοναδικός άντρας που άξιζε είναι σήμερα στο πλευρό μου.
Πηγή: singleparent.gr