Η γιαγια μου ελεγε παντα, “αντρας να υπαρχει στο σπιτι κ ας ειναι κ ξυλινος”, κατι που με τα χρονια υιοθετησε κ η μητερα μου, οταν ειδε τα δυσκολα μετα το διαζυγιο.
Δεν ξερω πως ξαφνικα βρεθηκα να ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων. Ο πατερας μου ηταν πραγματικα ενας υπεροχος ανθρωπος, ενας πολυ καλος και υπομονετικος, εργατικος μπαμπας αλλα του ετυχε η μητερα μου, ενα κακομαθημενο πλουσιοπαιδο με ψυχολογικα προβληματα και κομπλεξ, που μια ημερα απλα τον βαρεθηκε και τον πεταξε απο το σπιτι αποφασιζοντας να κανει την ζωη της.
Δεν υπηρχαν τσακωμοι, δεν υπηρχαν φωνες… απλα καποια στιγμη εκεινος την πλησιαζε κι εκεινη εστρεφε το προσωπο με αποστροφη. Ω, του βρηκε χιλια πραγματα να του προσαψει οταν χωρισανε, δικαιολογιες για να καλυψει την αποφαση της, οτι οχι δεν το εκανε χωρις λογο κι αιτια… και μετα μας παρατησε στο ελεος του Θεου, εγω 12, και τα αδελφια μου 7 και 5 ετών. Μου ειπε οτι ειμαι υπευθυνη να τα μεγαλωσω γιατι εκεινη τωρα θα εκανε την ζωη της, και πραγματικα ετσι εγινε, και οι γκομενοι αρχισαν να περνανε απο την ζωη μας και να φευγουν πιο γρηγορα απο οτι μπορουσες να αλλαξεις πουκαμισο!!
Με τα χρονια, αλλαξε γνωμη, οταν η μπογια της δεν περναγε πια τοσο πολυ, οταν της βγηκε το ονομα οτι ψαρευει αντρες για να της αγοραζουν τα τσιγαρα και τα αρωματα και να την βγαζουν εξω κι οταν σταματησουν να την γεμιζουν δωρα, τους αλλαζει. Τοτε αρχισε να λεει κι εκεινη με λυπη “αντρας να υπαρχει στο σπιτι κι ας ειναι και ξυλινος”, μια αλλαγη απο το τροπαρι του “ολοι οι αντρες ειναι μαλάκες”…
Καπως ετσι παντρευτηκα κ εγω, εναν αντρα που οχι ξυλινος, πετρινος ηταν!! Σοβαρος, χωρις να μιλαει πολυ, χωρις να εκφραζεται καθολου, ομορφος ομως σαν μοντελο και αρκετα μεγαλυτερος, το ακριβως αντιθετο απο εμενα. Ποτε δεν έδινε καμια υποσχεση. Σωματικη επαφη υπηρχε ελαχιστη κι αυτη μετρημενη και μονο με τις ορεξεις του. Κανονες, ΧΙΛΙΑΔΕΣ. Υπηρχαν κανονες για ολα. Ομως τοτε, η κοπελα που ημουνα εγω, ενιωθε μια ασφαλεια ισως ετσι και δεν εβλεπε τιποτα απο αυτα.
Ισα ισα, ειχα συνηθισει να ικανοποιω επιθυμιες και διαταγες, πρωτα της μανας μου κι υστερα των αδελφων μου.
Απο την αρχη ομως της σχεσης ειχα μεσα μου ενα αγχος. Δεν μου ειχε υποσχεθει τιποτα, ουτε καν το επομενο ραντεβου, και φυσικα οχι σχεση. Τωρα καταλαβαινω οτι δεν με ηθελε πραγματικα, ημουν η κοπελα που του ετυχε μετα την σχεση που τον σημαδεψε… αλλα η κοινωνια, στα 30 του, περιμενε απο εκεινον να φυγει επιτελους απο το πατρικο του, να παντρευτει, να κανει παιδια. Δεν μου υποσχεθηκε ποτε τιποτα γιατι δεν ηταν σιγουρος και κοιταγε παντα απο εδω κ απο κει μηπως του ερθει κατι καλυτερο… δεν ηρθε ομως κι ετσι ενα πρωι απλα μου ανακοινωσε οτι παντρευομαστε γιατι βρηκε το καταλληλο σπιτι αλλα για να το αγορασει πρεπει να ειναι παντρεμενος.
Κι ετσι βρεθηκα σε ενα Δημαρχειο εναν Οκτωβρη, 23 χρονων, να παντρευομαι!! Ήμουν ευτυχισμενη; Προφανως, γιατι χαμογελαω στις φωτογραφιες. Κοιτωντας πισω, αμφιβαλλω, απλα μαλλον ημουνα χαρουμενη που εφευγα απο την μανα μου, τις ευθυνες του να κραταω το σπιτι, να δουλευω, να την νταντευω και να μεγαλωνω τα αδελφια μου.
Ο αντρας μου ηταν πετρινος και απαιτητικος. Επρεπε ολα να γινονταν οπως τα ηθελε, οταν τα ηθελε. Μου απαγορεψε να κανουμε παιδια ακομα, ενω εγω ηθελα σαν τρελλη. Σιγα σιγα αρχισα να μην εχω φιλες. Καμια δεν του αρεσε και οτι δεν αρεσε στον αντρα μου, εγω το εκοβα. Μονη σε ενα σπιτι, μου απαγορευσε να φερω τον σκυλο μου που τον ειχα απο παιδακι… κι οταν καποτε πηρα μια γατα, την τελευταια στιγμη του την πηρα απο τα χερια που την επνιγε. Την χαρισα κι εκλαιγα μετα για μερες κι εκεινος με αγριοκοιταζε να σταματησω…
Αρχισα να παχαινω…πολυ. Δεν ειχα αλλη χαρα παρα τα ψωνια και το φαγητο. Σε ολα τα αλλα, συμφωνα με τον αντρα μου, ημουν λαθος. Ποτε δεν καθαριζα το σπιτι καλα, δεν ημουν νοικοκυρα, κατι που η πεθερα μου, που εμενε διπλα, μου τονιζε καθημερινα. Δεν ηξερα απο λεφτα καθοτι τα “σκορπαγα” αλογιστα (εστω κι εαν ηταν δικα μου απο την εργασια μου). Σε λιγο καιρο, και καθοτι απο μαγειρεμα ευτυχως ηξερα, αρχισε να παχαινει κι ο αντρας μου, του οποιου το αδυναμο σημειο ηταν το φαγητο και κανενα μετρο δεν ειχε, ουτε ποτε φρεναρε τον εαυτο του. Κατηγορηθηκα και για αυτο φυσικα.
Οταν βγαιναμε, ηταν μονο με τους δικους του φιλους και μονο για επισκεψη, φαγητο ή σινεμα. Δεν ειχε αλλες ασχολιες. Στα δικα του, δεν με επαιρνε ποτε μαζι. Αρχισε να με κατηγορει για τα παντα, αφου για τα παντα ημουν υπευθυνη εγω. Δεν ηξερε να αλλαξει ουτε μια λαμπα στο σπιτι, δεν ηξερε τιποτα απο αυτοκινητα και μου πηρε και το δικο μου για να πηγαινει στην δουλεια, εκεινος δεν αγορασε ποτε. Οταν το χαλαγε, παλι εγω εφταιγα. Εγω εφταιγα που δεν μπορουσαμε να αγορασουμε αλλο. Εκεινος απαιτουσε κι εγω ετρεχα σαν την τρελλη να το ικανοποιησω για να γλιτωσω τις φωνες, τις απειλες και την ταπεινωση.
Μετα αρχισε τα πρωινα να με σηκωνει με κλωτσιες απο το κρεβατι. Κουκουλωνομουνα με το παπλωμα και κραταγα την ανασα μου, προσποιουμενη την κοιμισμενη εως οτου ακουγα την εξωπορτα να κλεινει. Σημαινε οτι ειχε βαλει την στολη του κι ειχε φυγει… ομως πολλα πρωινα εβρισκε καποιο ψευγαδι στην στολη του και τοτε αναβε το φως, τραβαγε το παπλωμα και με πεταγε απο το κρεβατι με ουρλιαχτα, και μετα απολαμβανε το θεαμα καθως μυξοκλαιγοντας εγω ετρεχα πανω κατω στο σπιτι προσπαθωντας να διορθωσω το τρομερο μου λαθος.
Μετα απο κοπους και βασανα, θεραπειες και γιατρους, καναμε δυο παιδια. Ειχα πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη αλλα ουτε στιγμη δεν σταματησαν οι απαιτησεις του, ουτε οταν ο γιατρος με εβαλε στο κρεβατι τον 5ο μηνα γιατι κοντευαμε να χασουμε το ενα παιδι.
Οταν γεννησα, κι ηταν η ωρα να φυγω, εντυνε η μαια τα παιδια κι εκεινος μπηκε εξαλλος στο δωματιο (εξακλινο τοτε) και αρχισε να ουρλιαζει γιατι δεν ειχε να πληρωσει τον λογαριασμο. Το παιδι μας εμεινε Εντατικη, κι εκεινος “επρεπε” να μοιρασει τα χρηματα σε 3 πιστωτικες για να πληρωσει. Ολοι στο δωματιο εμειναν αγαλματα και τα μωρα κ εγω αρχισαμε να κλαιμε και δεν θα ηταν η τελευταια μας φορα.
Επτα χρονια υποφεραμε τον μπαμπουλα τον μπαμπα… που μια φορα δεν τα πηρε να τα παει μια παιδικη χαρα. Που οταν διεγνωστηκαν τα παιδια μας με ειδικες αναγκες, μια φορα δεν πατησε στις θεραπειες. Απλα συνυπηρχε στον ιδιο χωρο με εμας. Ολοι μου ελεγαν να φυγω αλλα με ειχε τοσο κατω απο τον ελεγχο του, που φοβομουν. Που να παω; Με τι λεφτα; Οικογενεια να στηριχτω δεν ειχα, ουτε φιλες. Ειχε φροντισει για αυτο… Μεχρι που μου ηρθε ενα γραμμα απο το σχολειο οτι ο ενας μου γιος ηθελε λεει να πεθανει κι ο αλλος χτυπαγε κι εβριζε τα παιδακια, ακριβως σαν τον μπαμπα του.
Πηγα σε ψυχολογο… κακοποιηση μου ειπε. Ποτε δεν ειχα σκεφτει αυτην την λεξη. Εγω πηγα στην ψυχολογο για να με φτιαξει, να γινω επιτελους “καλη” για να με αγαπησει ο αντρας μου και να φτιαξει ο γαμος μας… Αρχισα μανιωδως να διαβαζω κι οσο διαβαζα για την κακοποιηση και τον κακοποιητη, την ψυχολογια και τις μεθοδους του, τοσο ανοιγαν τα ματια μου. Ειχαν πλεον περασει 14 χρονια, 12 γαμου και 2 σχεσης… Πλεον οι επιθεσεις ηταν χωρις δικαιολογια. Μου πεταγε πραγματα στο κεφαλι, με εβριζε ακομα και μπροστα σε αλλους. Χτυπαγε τα παιδια κ με αναγκαζε κι εμενα να τα δερνω με την παντοφλα, ή τουλαχιστον προσπαθουσε γιατι δεν υπηρχε περιπτωση να σηκωσω χερι στα παιδια μου. Μου ελεγε να μην κλαιω γιατι του’ρχεται να μου ριξει μπουνια στα μουτρα ετσι. Τα παιδια με παρακαλαγαν να φυγουμε, δεν αντεχαν αλλο κι εκεινος γυριζε γυρω γυρω κι ελεγε οτι η βλαμμενη, εγω δηλαδή, του εδωσα δυο παιδια “σπασμενα” (με ειδικες αναγκες). Στο τελος αρχισε να με απειλει οτι θα κανει κακο στα παιδια, αφου ειδε οτι οι απειλες του για την δικη μου ακεραιοτητα με αφηναν αδιαφορη… “εαν δεν κανεις αυτο που ειπα, θα κανω χειροτερα στο παιδι” μου ελεγε…
Ετσι ενα πρωινο, μετα απο προετοιμασια μηνων, ηρθε η Αστυνομια, ηρθαν και δυο βοηθοι, μαζεψαμε τα πραγματακια μας και φυγαμε οσο ηταν στην δουλεια. Ειχα ηδη κανει αιτηση διαζυγιου μηνες πριν. Μου ειχε πει απειρες φορες οτι εαν χωριζαμε θα με σκοτωνε ή θα μου εκανε την ζωη Κολαση για παντα. Ετρεμα καθε μερα αλλα προσπαθουσα να προσποιουμαι οτι ολα ειναι καλα για τα παιδια. Στο δικαστηριο, εγω πηγα μονη μου, ενω εκεινος ειχε φερει ολους τους φιλους και τους γνωστους του. Δεν ζητησε καν τα παιδια, να τα παρει η μητερα, ειπε. Τελικα δεχτηκα διατροφη 300 Ευρω και για τα δυο. Τοτε ηθελα απλα να φυγω και νομιζα οτι εαν δεν τον προκαλούσα στα οικονομικα και στα περιουσιακα, θα με αφηνε ησυχη και θα εσβηνα ηρεμα στο παρασκηνιο.
Οχι ομως, εκεινος ζητουσε αιμα κι εκδικηση. Οταν εχασα και την δουλεια μου δε, φτασαμε να τρωμε απο το συσσιτιο κι εκεινος να λεει “εγω το χρεος μου το εκανα, σας εβαλα την διατροφη!”.
Εχουν περασει χρονια πια, και παρολες τις δυσκολιες, ειμαστε ευτυχισμενοι.
Δεν εχουμε πολλα υλικα αγαθα γιατι εγω δουλευω περιστασιακα, αλλα δεν πειραζει. Στεναχωριεμαι μονο οταν συμβαινουν πραγματα οπως προχθες, ειδα τα ποδια του γιου μου πληγιασμενα φρικτα… οταν τον ρωτησα γιατι μου ειπε οτι τον στενευουν τα παπουτσια του. Εμβροντητη τον ρωτησα γιατι δεν μου ειπε τιποτα και μου απαντησε “αφου δεν εχουμε χρηματα μαμα για παπουτσια”. Εκλαιγα ολο το βραδυ. Ποιος ξερει για ποσες ημερες (βδομαδες) υπεμενε τον πονο χωρις να πει τιποτα γιατι δεν ηθελε να με στεναχωρησει; Δυστυχως εκει που παμε για να μας χαρισουν ρουχα και παπουτσια δεν βρισκουμε τα ειδικα που χρειαζεται το παιδι.
Μπορει η ιστορια μου να σας ακουγεται απιστευτα λυπητερη και να αναρωτιεστε “μα καλα, τυφλη ηταν; Δεν μπορει!! Εαν μου συνεβαινε εμενα αυτο…θα ειχα φυγει αμεσως”.
Η κακοποιηση ομως δεν ειναι απλη. Δεν ειναι ενα χαστουκι, μπαμ και φευγεις. Ειναι μια μακρά διαδικασια πολυ μεθοδικη που ξεκιναει λιγο λιγο, σταγονα σταγονα ωσπου στο τελος τρως ξυλο και πραγματικα πιστευεις οτι φταις κιολας. Πολλες γυναικες κακοποιουνται σημερα αλλα λιγες το καταλαβαινουν και ακομα λιγοτερες φευγουν κ δεν ξαναγυριζουν. Επισης για να συμβει η κακοποιηση, πρεπει να βρεθει και το καταλληλο ζευγαρι. Πχ. η κολλητη μου που μυγα δεν σηκωνει στο σπαθι της, ποτε δεν θα το δεχονταν. Το καταλληλο μισο για εκεινον ημουν εγω… αλλα δεν θα γινω ποτε για κανεναν αλλον.
Εχω να σας πω ενα, μην φοβαστε! Κι εαν το εκανε μια φορα, θα το ξανακανει… και καθε φορα θα παιρνει λιγο περισσοτερο θαρρος, κι αν δεν σας χτυπησε τωρα, καποτε θα το κανει. Μπορει να περασουν βδομαδες, ή και μηνες απο το ενα επεισοδιο στο επομενο. Αυτο δεν σημαινει οτι δεν θα ξαναγινει. Υπαρχουν πολλες μορφες κακοποιησης περαν της σωματικης. Η ψυχολογικη, η λεκτικη, η οικονομικη… εαν σας κανει να αισθανεστε μονιμως ασχημα, οτι φταιτε για ολα, εαν ακουτε συχνα “εαν ησουν πιο ομορφη, πιο καλη νοικοκυρα, πιο ετσι, πιο αλλιως δεν θα με αναγκαζες να φερθω ετσι”, ειναι κακοποιηση…
Ναι ειμαστε φτωχοι, ναι τα δικα μου παιδια δεν πανε ουτε Αγγλικα, ουτε ποδοσφαιρο, καμια φορα δεν τρωω για να φανε αυτα, δεν παμε σινεμα, κι εχουν σταματησει να ζητανε ακομα και παγωτο… αλλα ειμαστε ευτυχισμενοι!!
Δώρα