Γράφει η Άννα Αναστασοπούλου
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες σας ξαναβρίσκω ελπίζω εκεί που σας άφησα ή στα καλύτερα που σας το εύχομαι ολόψυχα. Θα σας μιλήσω για την αλλαγή, της αλλαγής, ω αλλαγή και μην πάει ο νους σας στη γνωστή «Αλλαγή» για όσους είναι γεννημένοι πριν το 1970. Το καλοκαίρι τούτο το φετινό έχει κάνει high score για μένα.
Θα ξεκινήσω με την αλλαγή σπιτιού, μια μετακόμιση που τη λες και εσωτερική μετανάστευση. Τα παιδιά μεγαλώνουν, οι ανάγκες αλλάζουν, χρειαζόμασταν περισσότερο πολιτισμό. Φύγαμε από την εξοχή και ήρθαμε στην πόλη, στο πατρικό μου σπίτι -κι εκεί που μέναμε πόλη είναι αλλά απομακρυσμένη. Από 150 τ.μ. σπίτι, στα 90 τ.μ., που να χωρέσεις μάνα μου; Μοναχοκόρη εγώ με προίκα για 5-6 κόρες, μάζευε η μάνα μου ότι σεντόνι, τραπεζομάντιλο, κέντημα, σεμέν, σερβίτσια, πορσελάνες, κρούσταλλα και άλλα όχι και τόσο χρήσιμα αντικείμενα, που στο καινούργιο σπίτι πήραν τη θέση τους στο υπόγειο, μέσα σε κούτες.
Πόνος, νοσοκομείο, χειρουργείο, βιοψία, καρκίνος. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις όπως λέει και η Νεφέλη, έχουν μηδέν επικινδυνότητα.
Τα παιδιά, από την άλλη, δεν ήθελαν να αποχωριστούν κανένα παιχνίδι λούτρινο, επιτραπέζιο, χαρτάκια, σημειώσεις, ζωγραφιές -από την πρώτη δημοτικού μέχρι τώρα- και οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται μέχρι και σήμερα που σας γράφω, οπότε στο καινούργιο σπίτι πήραν κι αυτά τη θέση τους στο υπόγειο, μέσα σε κούτες.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να έχουμε τόσα πολλά πράγματα μέσα σε ένα σπίτι και να χρησιμοποιούμε 5 -10 βασικά που μας αρέσουν και μας εξυπηρετούν.
Αλλαγή μεγάλη από το ένα στρέμμα κήπο, στα 60 τ.μ. «τύπου κήπο», το σκυλί τις πρώτες βδομάδες σε κατάθλιψη- απόγνωση. Από την άπλα που χανόταν το μάτι στο πράσινο, τώρα να στοπάρει στα απλωμένα της κυρίας απέναντι. Αλλαγές, πολλές αλλαγές.
Και κατά τα μέσα Ιουλίου έρχεται μια αλλαγή μεγατόνων.
Πόνος, νοσοκομείο, χειρουργείο, βιοψία, καρκίνος. Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις όπως λέει και η Νεφέλη, έχουν μηδέν επικινδυνότητα. Δικός μου; Μακάρι να ήταν.
Έχω ξεχάσει όλες τις προηγούμενες αλλαγές, μοιάζουν τόσο μικρές μπροστά σε αυτό που έχω να αντιμετωπίσω. Νιώθω σαν τον Άτλαντα. Κατακλύζομαι από όλα τα συναισθήματα ταυτόχρονα. Στο πλάι μου άνθρωποι χρόνων, συνοδοιπόροι, συνταξιδιώτες, φίλοι, ο σύντροφός μου. Όλοι μαζί, μια μεγάλη αγκαλιά και μια εστία αγάπης, νιώθω ευγνωμοσύνη.
Το παιδί συνειδητοποιεί πως υπάρχει αληθινή αγάπη, πως αυτή την ώρα της μεγάλης προσωπικής της αλλαγής είναι όλοι εκεί με ολο τους το είναι. Πως οι σχέσεις των ανθρώπων δεν ορίζονται από διαζύγια και συγγένειες εξ αίματος αλλά από αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Πως η υπομονή είναι αρετή και τέλος πως η ζωή έχει μεγάλη αξία και πρέπει να την τιμάμε κάθε μέρα, κάθε στιγμή.
Νεφελάκι είμαστε ομάδα, δυνατή, keep walking.
Υστερόγραφο: Μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό της γυναικολογικής κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Γεννηματάς.
*Η Άννα γράφει στο womantoc.gr τη στήλη «Μια μαμά στον κόσμο της μαμαδοσύνης». Διαβάστε παρακάτω μερικά από τα προηγούμενα θέματά της. Ο τρόπος που διαχειρίζεται το θέμα, με δύναμη και χαμόγελο είναι εκτός από αξιοθαύμαστος, είναι εξαιρετικά εμπνευστικός. Ευχόμαστε την καλύτερη έκβαση. Η Άννα θα συνεχίζει να μας ενημερώνει μέσα από τη στήλη της.
[womantoc]