Να σας πώ μια σύντομη ιστορία..
Μετά απο 13 χρόνια και 2 παιδιά ανακαλύπτω πως έχει σχέση με το αφεντικό επι 3 μήνες και επίσης ανακαλύπτω πως έχει βρεθεί και με έναν πριν 3 χρόνια που μόνο φιλικά δεν ήταν αφού της είχε ξεκαθαρίσει σε μυνήματα πως δεν την βλέπει φιλικά και διαπιστωμένα είχαν κανονίσει για καφέ 3 φορές.
Δικαιολογίες συνεχώς…
Έχω αποφασίσει να φύγω…
Έκανα Ό,τι προσπάθεια για τα παιδιά και μόνο γιατι έιναι 8 και 4 αλλά καταλαβαίνω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και έχω επικεντρωθεί στο να είμαι και μπαμπάς αλλά και μαμά.
Σημειωτέον και τα 2,κορίτσι και αγόρι είναι προσκολημένα πάνω μου και η κυρία επιστρέφει κάθε μέρα στις 21:00 ενώ σχολάει 18:00 και έχει απόσταση το πολύ μιας ώρας..
άσχετο…προσπάθεια έκανα εδώ και 2 χρόνια αλλά δεν κάνει καμία προσπάθεια και το πράγμα όλο και χειροτερεύει…
Ο μισθός που παίρνει είναι στο περίπου υποδεκαπλάσιος απο μένα και της αφήνω τα πάντα και φεύγω…
Το πρόβλημα και η σκέψη μου είναι τα παιδιά..
πως το λέμε και τι μπορεί να γίνει μιας που είναι ακόμη μικρά.
Έχουμε και έχω πάει σε παιδοψυχολόγο και με καθησυχάζει για αυτά αλλά εγώ έχω μεγαλώσει σε αγαπημένη οικογένεια και δεν γνωρίζω πως μπορεί να χειριστώ την κατάσταση ώστε να μην τους στιγματίσω τη ζωή στο μέλλον…
απόψεις δεκτές και απο ειδικούς και απο παθόντες …
Από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας