Νοιώθω κουρασμένος από τις ατελείωτες ώρες δουλειάς σε αυτή την ομάδα. Όμως τα βράδια που πέφτω να κοιμηθώ όλο και κάποια δυσάρεστη είδηση θα φτάσει στα αυτιά μου και κει που έλεγα να κοιμηθώ πλήρες οχτάωρο πίνω ένα καφέ, παίρνω βιταμίνες, και το οχτάωρο γίνεται 5 ωρο με το ζόρι…
Κάπου κάπου δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ και δουλειά με τη δουλειά με παίρνει το ξημέρωμα. Και προσπαθώ να λύσω και άλλο πρόβλημα και άλλο και άλλο. Γιατί θέλει θυσίες ο δρόμος για την αλλαγή. μέχρι που με παίρνει ο ύπνος στο γραφείο μου το επόμενο απόγευμα…
Αλλά πώς να κοιμηθείς όταν διαβάζεις ότι ένας νεαρός “40 ετών στο Βόλο” έφτασε στο σημείο να χτυπήσει τη μητέρα του γιατί δεν του έδινε λεφτά για ένα καφέ. Και ύστερα σκέφτομαι. Δε θα το έκανε για τον καφέ. Γιατί αν φτάσει ο άνθρωπος να μην έχει 3 ευρώ για ένα καφέ στα 40 του νοιώθει πως δεν του έμεινε τίποτε πλέον στη ζωή του…
Σίγουρα ήταν μια πράξη τραγική. Αναρωτιέμαι όμως, τι να οδήγησε τον συγκεκριμένο να χάσει τα λογικά του;
Είναι ίσως η απόγνωση, η απελπισία που σήκωσαν το χέρι του νεαρού (κ που σίγουρα το έχει μετανιώσει και είμαι βέβαιος ότι έκλαψε γι αυτό). Είναι το συναίσθημα πως ίσως σύντομα, πολύ σύντομα θα κοιμάται κάτω από μία γέφυρα χωρίς ένα πιάτο φαγητό και μια κουβέρτα να ζεσταθεί τα κρύα βράδια του χειμώνα…
Για τη μητέρα ο μεγαλύτερος πόνος δεν ήταν το χέρι του γιού της. Είναι το συναίσθημα, ότι δε μπορεί να προσφέρει στο γιο της ούτε 3 ευρώ για ένα καφέ. Και θα σκέφτεται τα βράδια τι θα κάνει το παλικάρι μου όταν εγώ πεθάνω;;; Τι θα φάει, θα έχει άραγε ένα κεραμίδι να βάλει στο κεφάλι του;;;
Και αν κάνει οικογένεια πως θα ταΐσει τα παιδιά του; Θα έχει ή θα μεγαλώσουν τα εγγόνια της σε κάποιο ίδρυμα άραγε…
Οι δύσκολες όμως αυτές στιγμές είναι που πρέπει να μας βρούνε ενωμένους. Γιατί δεν έχουμε τίποτε στον κόσμο παρά μόνο ο ένας τον άλλο.
Ελάτε μαζί μας Έλληνες, για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο αγάπης και αλληλεγγύης. Που τα παιδιά δε θα σηκώνουν χέρι στους γονείς τους. Που ο αδερφός δε θα κινείται εναντίων του αδερφού. Που οι διαφορετικές απόψεις δε θα είναι αιτία αντιπαλότητας αλλά διαλόγου για να βρεθεί η καλύτερη λύση
Δεν ξέρω πόσο θα χρειαστεί για να αλλάξουνε τα πράγματα, δεν ξέρω αν θα μας πάρει έναν χρόνο ή δέκα. Πιστέψτε με δε το ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι μέχρι να αλλάξει η οικονομική κατάσταση στην πατρίδα μας δε θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε, αν χρειάζεται, ακόμη και τα βράδια…
από την ομάδα στο fb ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ παραγωγή & προώθηση προϊόντων