*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στην Βιβή Μεξή που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories στο fb και αναδημοσιεύουμε στο Singleparent.gr με την έγγραφη συναίνεσή της. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την άδειά της. Η ίδια ζήτησε να τονίσουμε ότι η ιστορία αυτή είναι-δυστυχώς- 100% ΑΛΗΘΙΝΗ.
Πρέπει να ήμουνα πανω κάτω 4-5 χρόνων. Βγαίνουν οι ημερομηνίες κάπου εκεί.
Τοτε ο μπαμπάς ταξίδευε και μας είχε νοικιάσει το ισόγειο μιας διπλοκατοικίας και μέναμε. Μάνα και τρία μικρά.
Απο πανω έμενε ο ιδιοκτήτης με την οικογένεια του.
Ο κυρ-Βαγγέλης και η γυναίκα του η κυρα-Φλώρα.Αυτός ήταν βαρύς και κακομούτσουνος ή έτσι τον έχω στο μυαλο μου από τις παιδικές μου αναμνήσεις.
Η κυρα-Φλώρα ήταν σαν κλαράκι,λεπτή και λευκή και εύθραυστη. Φορούσε και γυαλάκια από αυτά με τους χοντρούς φακούς,που καναν τα μάτια της να μοιαζουν τεράστια.Σαν τρομαγμένου λαγού μπροστά από τα φώτα ενός αυτοκινήτου.
Είχαν και δυο αγόρια τον Σπύρο τον μεγαλύτερο και τον Γιάννη.
Απίστευτο που θυμάμαι ονόματα ακόμα.
Ήταν μεγάλα παιδιά αυτά.Εφηβεία αν δεν κάνω λάθος αν όχι μεγαλύτερα.
Είχαμε μια αυλή στο πίσω μέρος που επικοινωνούσε άμεσα με το πίσω τους μπαλκόνι.
Εκλανε ο κυρ-Βαγγέλης και ακουγόταν κανονικά κάτω. Άμεση συνδεση.
Ωραία γειτονια, τότε βγαίναμε όλα τα παιδιά έξω κάθε απογεμα και παίζαμε και οι μανάδες κάθονταν στα σκαλιά των σπιτιών και κουτσομπολεύανε.
Είμαι σίγουρη πως στη γειτονια όλοι το ήξεραν.
Εμείς απο κάτω ακούγαμε τα ουρλιαχτά της κυρα-Φλώρας κάθε μέρα.
Την βλέπαμε να βγαίνει με μαύρα μάτια,με μελανιές στα χερια ,με αίμα στη μύτη.
Παίζαμε στη γειτονια τα παιδιά και εκείνη έβγαινε και καθότανε στα σκαλιά και δεν ούρλιαζε πια.
Η μάνα μου το συζητούσε με τον πατέρα μου όταν εκείνος ήταν σπίτι από τα καράβια, κάποιες φορές είχε ανεβεί επάνω τρέχοντας να σωσει την κυρα-Φλώρα από τα χερια του συζύγου της.
Κάποτε ακούστηκε το: «κρίμα σαν τον πατέρα του έγινε ο Σπύρος,μα είναι δυνατόν να έσπασε την μάνα του στο ξυλο;»
Θυμάμαι επίσης πως ο μικρός της ο γιος,ο Γιάννης,είχε μπει αναμεσα σ’ εκείνη και στα χερια των βασανιστών της κανα δυο φορές.
Ο Γιάννης της έμοιαζε και εμφανισιακά.
Ποσο καλό παιδί,θυμάμαι μου είχε δώσει κάποτε καραμέλες όταν με βρήκε στην γειτονια να παίζω.
Έχουν περάσει ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Ποσα χρόνια Θεέ μου και ακόμα την σκέφτομαι την κυρα-Φλώρα. Μάλλον δεν θα ζει πια. Θα λυτρώθηκε από το μαρτύριο της.
Άραγε οι γιοί της τι να κάνουν;
Ο Σπύρος διαιωνίζει τον πατέρα του;
Ο Γιάννης τιμάει την μνήμη της μανούλας του;
Ο κυρ-Βαγγελης καίγεται στην κολαση;
Στην μνήμη σας κυρια Φλώρα μου. Με Κ κεφάλαιο Κυρια.