Τζένη Ρουσσέα: Μια σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου
Στις 25 Οκτωβρίου του 1932 γεννήθηκε στη Ζάκυνθο η ηθοποιός Τζένη Ρουσσέα (Ιωάννα το πραγματικό της όνομα). Ο πατέρας της ήταν ο ζωγράφος και αγιογράφος Χρήστος Ρουσσέας, τα βήματα του οποίου ακολούθησε η μεγαλύτερη αδελφή της Μαρία.
Μία ηθοποιός που μπορεί να μην ήταν στην κορυφή των σταρ, όπως η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, η Μαίρη Χρονοπούλου, η Μάρω Κοντού, όμως μέσα από τις ερμηνείες της, άφησε εποχή τόσο στον Ελληνικό κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο που συνέχισε να είναι ενεργή μέχρι το 2020.
Από μικρή έδειξε την έφεσή της στην υποκριτική τέχνη συμμετέχοντας σε σχολικές και άλλες ερασιτεχνικές παραστάσεις. Στην απόφαση της να γίνει ηθοποιός είχε σύμμαχο τον πατέρα της απέναντι στις ισχυρές αντιρρήσεις της μητέρας της. Οι τρομεροί σεισμοί που έπληξαν Κεφαλλονιά και Ζάκυνθο το καλοκαίρι του 1953 έφεραν κλονισμό στην υγεία της μητέρας της, η οποία σύντομα έφυγε από τη ζωή. Μετά από αυτή την τραγική εξέλιξη και με το σπίτι τους ισοπεδωμένο, ο Χρήστος Ρουσσέας πήρε την απόφαση να αφήσει τη Ζάκυνθο και να μετακομίσει με τις κόρες του στην Αθήνα.
Η Τζένη Ρουσσέα αρχικά βρίσκει χρόνο για να παρακολουθεί τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροάτρια, ενώ ένα χρόνο αργότερα γίνεται δεκτή και εγγράφεται στη Σχολή ξεκινώντας τις σπουδές της. Μαθήτρια ακόμα της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου έκανε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση ως μέλος του χορού στον «Ιππόλυτο», την ιστορική παράσταση του Δημήτρη Ροντήρη που εγκαινίασε το θεσμό των Επιδαύριων το καλοκαίρι του 1954.
Ξεκίνησε με το «Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ» στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» δίπλα στην Αντιγόνη Βαλάκου. Λίγο πριν το θάνατο του Κώστα Μουσούρη το 1975, η Τζένη Ρουσσέα αναλαμβάνει το θέατρο της πλατείας Καρύτση, αφού είχε γίνει πια η μόνιμη πρωταγωνίστρια του θιάσου. Για 8 χρόνια ανεβάζει άρτιες παραστάσεις με πολυπληθείς θιάσους, με απαιτητικά έργα που ξεδιπλώνουν το πολύπτυχο ταλέντο της και την πλούσια εκφραστικότητα της. Αν και η καλλιτεχνική της επιτυχία ήταν αδιαμφισβήτητη, οι οικονομικές συνθήκες οδήγησαν το 1983 να αφήσει το θέατρο Μουσούρη, το θεατρικό της σπίτι. Συνέχισε στο θεατρικό σανίδι σε αμέτρητες παραστάσεις και θιάσους, παίζοντας έργα των: Αντόν Τσέχωφ, Νιλ Σάιμον, Τένεσι Ουίλιαμς, Ευριπίδη, Ζαν Κοκτώ, Λέων Τολστόι, Βίκτωρ Ουγκώ, Γρηγόρη Ξενόπουλου, Ρέππα – Παπαθανασίου και πολλών άλλων σημαντικών θεατρικών συγγραφέων. Τελευταία της παράσταση μέχρι στιγμής, ήταν το 2019-2020 στο θέατρο «Χώρα», στο έργο του Ντέιβιντ Μπέρρυ «Οι φάλαινες του Αυγούστου».
Αγαπάει τον κινηματογράφο, καθώς όπως δηλώνει: «Μ’ αρέσει ο κινηματογράφος γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να δουν την έκφραση σου… στα μάτια σου. Να δούνε την αλήθεια σου, να συγκινηθούν.» Στον κινηματογράφο, λοιπόν, έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα σε 28 ταινίες. Κάνει την πρώτη της εμφάνιση το 1949 ενώ είναι ακόμα μαθήτρια στο σχολείο, στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Κόκκινος βράχος», βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου «Φωτεινή Σάντρη». Στην 2η της εμφάνιση στον κινηματογράφο το 1953, όντας σπουδάστρια του «Εθνικού θεάτρου» παίζει και πάλι σε μία μεταφορά του Ξενόπουλου («Σαν τα πουλάκια»), στην ταινία με τίτλο «Πρέπει να τα παντρέψουμε» του Μαυρίκιου Νόβακ. Συνεχίζει με τις ταινίες «Όλα για το παιδί της» (1958) και «Στο κατώφλι της αμαρτίας» (1960). Το 1964 (μετά από απουσία 4 χρόνων), πηγαίνει στη «Φίνος Φιλμς» και συμπρωταγωνιστεί μαζί με την Ζωή Λάσκαρη και τον Σπύρο Φωκά στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Εγωισμός» που θα την κάνει γνωστή στο ευρύ κοινό, καθώς η ταινία σημειώνει επιτυχία. Την ίδια εμφανίζεται δίπλα στην Τζένη Καρέζη και τον Νίκο Κούρκουλο στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Ένας μεγάλος έρωτας». Την επόμενη χρονιά, το 1965, ο Φίνος και ο Ντίνος Δημόπουλος την κάνουν πρωταγωνίστρια και εμφανίζεται σε 3 ταινίες του σκηνοθέτη σε σενάρια του Νίκου Φώσκολου τα επόμενα 3 χρόνια, αρχικά στην ταινία «Οι εχθροί» (1965), δίπλα στον Αλέκο Αλεξανδράκη, στην μεγάλη επιτυχία «Κατηγορώ τους ανθρώπους» (1966) δίπλα στον Νίκο Κούρκουλο και στην επίσης μεγάλη επιτυχία «Πυρετός στην άσφαλτο» (1967), δίπλα στον Γιώργο Φούντα. Το 1967 και μετά τις μεγάλες επιτυχίες στην «Φίνος Φιλμς», την «κλέβει» η εταιρία παραγωγής «Καραγιάννης – Καρατζόπουλος» (όπως τα περισσότερα μεγάλα ονόματα εκείνης της εποχής) και πρωταγωνιστεί στην κωμωδία «Ο σπαγκοραμμένος» (1967) με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και στην δραματική ταινία «Ανάμεσα σε δυο γυναίκες» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και την Ξένια Καλογεροπούλου. Το 1968 πρωταγωνιστεί στην δραματική ταινία «Οι αντρες δεν λυγίζουν ποτέ» με τον Γιάννη Βόγλη και παίζει Β’ ρόλο στην μεγάλη επιτυχία των Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ «Το κορίτσι του Λούνα Παρκ». Συνεχίζει μέχρι το 1971 στην «Καραγιάννης – Καρατζόπουλος», πρωταγωνιστώντας σε 2 ακόμα ταινίες με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα: «Ησαΐα μην χορεύεις» (1969), «Ένας τρελός γλεντζές» (1970) και στη δραματικές ταινίες «Η οργή του αδικημένου» (1969). Το 1969, εμφανίζεται στην ταινία του Παύλου Τάσιου «Πληγωμένα Νιάτα» ξεκινώντας την συνεργασία της με σκηνοθέτες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Το 1971 θα επιστρέψει στην «Φίνος Φιλμς» για μία τελευταία ταινία εκεί, το «Εσχάτη προδοσία» του Πάνου Γλυκοφρύδη, δίπλα στον Κώστα Πρέκα και σενάριο Νίκου Φώσκολου και το 1972 θα κλείσει το κύκλο της στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο και πάλι σε σενάριο Φώσκολου, με την ταινία «Έρωτας και προδοσία» των αδερφών Κυριακόπουλου, δίπλα στον Ανδρέα Μπάρκουλη.
Το 1986 θα εμφανιστεί στην σπουδαία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο μελισσοκόμος» με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη, ενώ και η επόμενη εμφάνισή της είναι σε ταινία του Αγγελόπουλου, στο «Το βλέμμα του Οδυσσέα» το 1995. Θα επιστρέψει το 2002 στην ταινία «Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα» και στην Φεστιβαλική ταινία του 2003 «Οι θεατρίνες» με τον Γιώργο Καραμίχο. Το 2005 εμφανίζεται στην ταινία του Αντώνη Καφετζόπουλου «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος». Το 2008 παίζει στην μικρού μήκους ταινία «Χήρα στρατηγού», όπου απέσπασε βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας. Η τελευταία ταινία που έχει εμφανιστεί μέχρι στιγμής είναι το «Στο βάθος κήπος» το 2009.
Το τηλεοπτικό της ντεμπούτο δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξίσου επιτυχημένο με τα υπόλοιπη καριέρα της, όταν το 1974 εντάσσεται στη διανομή του «Άγνωστου Πόλεμου», στην 4η σεζόν της σειράς του Νίκου Φώσκολου που σάρωνε σε δημοφιλία. Μετέπειτα εμφανίστηκε στις σειρές της δημόσιας τηλεόρασης «Αθάνατες ιστορίες αγάπης: Ελισάβετ και Ρόμπερτ Μπράουνινγκ» (1977), «Το φως του Αυγερινού» (1980), «Κλειστοί δρόμοι», «Η έκτη εντολή» (1989), «Ο Πατέρας μου ο Έλληνας» και «Πωλείται αγάπη» (1992).
Στην ιδιωτική τηλεόραση δεν μπορούσε να λείπει από την θρυλική «Λάμψη» (1991) του Νίκου Φώσκολου. Εμφανίστηκε στην σειρά του Σκάϊ «Κάποιος να την φυλάει» (1994) με την Μιμή Ντενίση και τον Απόστολο Γκλέτσο, ενώ έκανε κι ένα πέρασμα ως guest σε κάποια επεισόδια του «Πάτερ Ημών» (1995) στον Αντ1. Το 2003 πρωταγωνίστησε δίνοντας μία σπουδαία ερμηνεία στη σειρά μυστηρίου του Mega «Με θέα το πέλαγο» σε σενάριο Έλενας Ακρίτα και Γιώργου Κυρίτση. Τελευταία εμφάνιση στην τηλεόραση μέχρι στιγμής είναι στην κωμική σειρά του Mega «Οι αταίριαστοι» το 2005.
H Τζένη Ρουσσέα έκανε δύο γάμους. Πριν τελειώσει τη Δραματική Σχολή παντρεύτηκε έναν αξιωματικό του ναυτικού, όμως χώρισαν ενάμιση χρόνο αργότερα. Το 1970 παντρεύτηκε τον φαρμακοβιομήχανο Σωτήρη Σοφιανόπουλο, με τον οποίο απέκτησε την ίδια χρονιά μια κόρη, την Έλλη, πριν ο γάμος τους καταλήξει σε διαζύγιο κάποια χρόνια αργότερα.
Το 2002 τιμήθηκε με το έπαθλο «Κυβέλη» από το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου, για τη διαρκή προσφορά της στο θέατρο, ενώ Τον Νοέμβριο του 2013 τιμήθηκε από την Ένωση Επτανησίων «Ελλάδα», ως διακεκριμένη προσωπικότητα των Επτανήσων.
Πλέον στα 92 της χρόνια έχει αποσυρθεί στο νησί της την Ζάκυνθο, απέχοντας από τα φώτα της δημοσιότητας, δίνοντας μόνο κάποιες σπάνιες συνεντεύξεις.
Μία ηθοποιός πιστή στην τέχνη της, έχοντας αφήσει το προσωπικό της στίγμα με τις ερμηνείες της και την φυσιογνωμία της στην ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης.